Η Έλενα μοιράζεται την ιστορία της...
Δεν έκλαψα μόνο χαμογέλαγα, κανείς δεν με πίστεψε...
Σίγουρα έχετε νοιώσει όλοι το φόβο και τη μοναξιά που συνοδεύεται στο άκουσμα της αρρώστιας. Έτσι ένοιωσα και εγώ εκείνο το βράδυ, τον Απρίλιο του 2007, περιμένοντας στο τηλέφωνο τη χειρούργο για να κανονίσουμε τα σχετικά της επέμβασης, εκεί ήταν: που το ταξίδι ξεκίνησε.
Τη ρώτησα τι πιθανότητες έχω να είναι κάτι καλό και η απάντηση ήταν "Δεν ξέρω τι πιθανότητες έχεις να είναι κάτι καλό ξέρω όμως πως είναι πολλές οι πιθανότητες να είναι κάτι κακό. Θα δούμε"
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνες τις στιγμές Δηλαδή θα πεθάνω; Κανείς στην οικογένειά μου δεν είχε καρκίνο και εγώ μέχρι τότε νόμιζα πως είναι κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο στους άλλους κι αυτοί οι άλλοι πεθαίνουν.
Μετά όλα έγιναν πολύ γρήγορα... Χειρουργείο, ταχεία βιοψία αρνητική (η γιατρός βέβαια με καθάρισε πολύ καλά γιατί από την εμπειρία της ήξερε
), ογκεκτομή, αγωνία, καρκίνος, δεύτερο χειρουργείο, λεμφαδένες καθαροί.
Και μετά; Θα δούμε
. Δεν έκλαψα μόνο χαμογέλαγα, κανείς δεν με πίστεψε, κανείς δεν ήταν εκεί ο πατέρας μου, οι φίλοι μου, έλειπαν όλοι, δεν ξέρω ίσως φοβήθηκαν ποτέ δεν έμαθα. Μόνο η μητέρα μου ήταν κι ο άγγελός μου, που έπαιρναν δύναμη από μένα όπως μου είπαν μετά.
Κι ύστερα ήρθαν οι χημειοθεραπείες. Στο νοσοκομείο με έβαζαν μόνη μου να μην βλέπω τις άλλες γυναίκες που υπέφεραν γιατί ήμουν λέει "μικρή’’.
Ένα καλοκαίρι χωρίς να δω τη θάλασσα μόνο τον ουρανό έβλεπα ξαπλωμένη από το κρεβάτι μου και το πρόσωπο μου κάθε μέρα γινόταν πιο κίτρινο πιο εξασθενημένο. Λευκά αιμοσφαίρια, ενεσάκια, έμαθα. Κάποιες φορές δεν είχα τη δύναμη ούτε καν να μιλήσω, κουράστηκα.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω πως ένοιωθα μέσα μου όταν έκανα τις χημειοθεραπείες, δεν θέλω να ξαναρθούν.
Ύστερα άρχισα ακτινοβολίες σε κρατικό νοσοκομείο, κάθε μέρα για 35 μέρες περίμενα υπομονετικά μαζί με άλλους ανθρώπους να έρθει η σειρά μου. Όλοι μας είχαμε ένα κοινό, έναν κόκκινο σταυρό που έδειχνε το μέρος.
Εκεί δεν ήμουν η μικρότερη έβλεπα παιδάκια που ερχόντουσαν χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτα.. Εδώ και 18 μήνες παίρνω ταμοξιφαίνη, είναι βλέπεις ορμονοεξαρτώμενος κι εγώ νέα και οι παρενέργειες έντονες και θα δούμε
.
«Στην προηγούμενη μου ζωή» όπως τη λέω τώρα πια, έζησα κάθε στιγμή και καλή και άσχημη, δεν έχω παράπονο. Ο φόβος δεν είναι ο ίδιος, τώρα ξέρω, κάνω τις εξετάσεις μου κάθε έξι μήνες και ακούω τους γιατρούς μου, μόνο λύπη αισθάνομαι για ότι δεν μπορώ να κάνω πια, για την ταλαιπωρία που πέρασα και περνάω, και για τον πόνο και την αγωνία που έδωσα και δίνω σ αυτούς που με αγαπούν πραγματικά.
Κάθε πρωί χαμογελάω, η ζωή είναι ωραία και εγώ είμαι ακόμη εδώ, ο καρκίνος είναι μια ύπουλη αρρώστια αλλά όλοι μας κρύβουμε μέσα μας τη δύναμη να τον αντιμετωπίσουμε
Ονομάζομαι Έλενα, επιζούσα από καρκίνο του μαστού, & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!