Σχέσεις γιατρού - παιδιού και καρκίνος
Η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του πάσχοντος παιδιού και γιατρού είναι αναγκαία. Πέραν του επιστημονικού έργου, στα καθήκοντα του γιατρού πρέπει να εμπεριέχεται και η προσπάθεια για εκτόνωση του φόβου και της αγωνίας του μικρού ασθενούς με κακοήθεια.
Κάθε παιδί αναπτύσσει και υιοθετεί διαφορετικούς μηχανισμούς για να αντιμετωπίσει και να προσαρμοστεί στην ασθένεια του.
Οι μηχανισμοί αυτοί εξαρτώνται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του παιδιού, την προσωπικότητα του, την αντιμετώπιση του από το οικογενειακό περιβάλλον και από παράγοντες όπως είναι το φύλο και η ηλικία.
Οι ασθενείς της προσχολικής ηλικίας είναι εξαρτημένοι από τους γονείς τους και έχουν συγκεχυμένη αντίληψη για την ασθένεια τους. Οι έφηβοι ασθενείς έχουν ολοκληρωμένη αντίληψη για το σώμα και τις λειτουργίες του. Έντονο είναι το συναίσθημα του θυμού και του φόβου.
Η επανάσταση τους στρέφεται συχνά ενάντια στους γονείς και τους γιατρούς. Ο γιατρός βοηθώντας το πάσχον παιδί στην κατανόηση της φύσης της ασθένειας κατά τις διάφορες φάσεις που διέρχεται, ορίζει μια σχέση μεταξύ τους, η οποία επηρεάζει τόσο το ιατρικό του έργο όσο και την συναισθηματική ισορροπία του μικρού ασθενούς.
Καθοριστική αλλά και απαραίτητη πρέπει να θεωρείται, η διάθεση χρόνου για συζήτηση και επικοινωνία με το ασθενή από την πλευρά του θεράποντος γιατρού, όσο αφορά τη συνεργασία τους ακόμη και σε οδυνηρές επεμβάσεις.
Συνεπώς, η εκπαίδευση των γιατρών με θέμα τη φροντίδα και την επικοινωνία με τα παιδιά και τους έφηβους κρίνεται αναγκαία. Έτσι με αυτόν τον τρόπο θα επιτευχθεί η βελτίωση της ποιότητας ζωής των μικρών ασθενών και του σεβασμού προς τα δικαιώματα τους στον τομέα της υγείας.
Τα παραπάνω συμπεράσματα προέκυψαν από σχετική μελέτη που έγινε, στο τμήμα παιδιατρικής αιματολογίας-ογκολογίας του νοσοκομείου Παίδων "η Αγία Σοφία" σε ασθενείς-παιδιά, με σκοπό να τονίσει την αναγκαιότητα της σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ γιατρού και μικρού ασθενή.
