Πριν ένα χρόνο περίπου διαγνώστηκα και εγώ με καρκίνο του μαστού στα 32 μου χρόνια. Δεν υπήρχε ούτε ιστορικό ούτε καμία ενόχληση.  Ένας καρκίνος που ήρθε από το πουθενά  και προσγειώθηκε ακριβώς πάνω μου...

Θέλω να σας πω ότι όταν άκουγα και εγώ για τέτοιες περιπτώσεις, είτε  στην τηλεόραση είτε σε περιοδικά, έτρεμε το φυλλοκάρδι μου και έκανα τον σταυρό μου... Δεν καταλάβαινα για ποια δύναμη μιλούσαν και για ποιο λόγο η ζωή τους άλλαξε προς το καλύτερο.

Μου φαινόταν τόσο μακρινό και τόσο ξένο... Αυτή όλη την δύναμη που την έβρισκαν άραγε; Αφού έχει καρκίνο… θα πεθάνει κάποια στιγμή... έτσι σκεφτόμουν.

Ντρέπομαι για την άγνοια μου και για τη λιγοψυχία μου... Η αλήθεια έιναι ότι απεύφευγα και να ακούω για τέτοιες ασθένειες γιατί φοβόμουν.  Στην ιδέα και μόνο η ψυχολογία μου καταρακωνόταν...  Μέχρι που πέρασα και εγώ στην απέναντι πλευρά…
 
Εντελώς τυχαία έπιασα στον αριστερό μου μαστό κάτι διογκωμένο που δεν ήξερα ακριβώς αν ξεκινούσε από το στήθος ή κάτω από την μασχάλη. Ανησύχησα στην αρχή και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.

Σκέφτηκα μήπως είναι κάποιος αδένας που πρήστηκε... Περίμενα την περίοδο μου και σκέφτηκα ότι πολλά περίεργα συμβαίνουν στο σώμα ειδικά εκείνες τις ημέρες. Καλού κακού είπα θα πάω να το δείξω στον γυναικολόγο.

Ο γυναικολόγος εκτίμησε ότι ήταν ένα ιννοαδένωμα το οποίο θα το παρακολούθασαμε απλά για μην μεγαλώσει..(μου είχε πει ότι όταν κινείται ο όγκο δεν είναι κάτι κακό). Ο ακτινολόγος  μου έλεγε στην διάγνωση του για ένα είδους μόρφωμα-έτσι το χαρακτήρισε... και για κάτι λεμφαδένες...

Εγώ θέλω να σας πω ότι ήμουν τελέιως άσχετη με όλα αυτά. Στην ανακοίνωση του για τους διογκωμένους λεμφαδένες του απάντησα - και εγώ τι να κάνω για τους λεμφαδ… πώς τους είπατε είπαμε; Κλαίγοντας πήγα στον γυναικολόγο μου να του πω ότι αυτός εκεί που με στείλατε έλεγε κάτι για μορφώματα και για κάτι λεμφαδένες... τι θέλει να πεί; Τι να κάνω εγώ;

Ευτυχώς η καθυσηχαστική απάντηση του γυναικολόγου δεν ήταν αρκετή για να με εμποδίσει να πάω στην συμπρωτεύουσα να το δείξω σε έναν χειρούργο  "Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας... Με μια τοπικη επέμβαση στην κλινική το βγάζω και εγώ... Μην αναστατώσεις τους γονείς σου... Δεν χρειάζεται να τρέχεις στην Θεσς/νικη..." ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΔΩΣΕ !!!

Δόξα το Θεό που δεν τους εμπιστεύομαι τους γιατρούς στην επαρχία και έκλεισα ραντεβού στην Θεσσς/νικη… (ένα χρονικό διάστημα ενός περιπου μηνός έιχε περάσει βέβαια).

Τελικα είχα καρκίνο... και από τη μια μέρα στην άλλη η άλλοτε υγιής... έγινε καρκινοπαθής... Έφυγα για μια εξέταση και γύρισα μετά από μέρες εγχειρισμένη...

Για την ακρίβεια πήγα με έναν καρκίνο και έφυγα χωρίς αυτόν... έτσι το είδα... Ήμουν άρρωστη χωρίς να το ξέρω και έγινα καλά... γιατί αυτό που με αρρώσταινε το αφάιρεσα...

Δεν είχα λόγο να είμαι στεναχωρημένη... ο καρκίνος είχε φύγει... οι γιατροί το είπαν ξεκάθαρα.. "δεν αφησαμε τίποτα μέσα... το καθαρίσαμε όλο... βγάλαμε και τους λεμφαδένες για προληπτικούς λόγους..."
 
Θέλω να σας πω ότι ο γιατρός μου είναι ένας εξαιρετικός γιατρός και άνθρωπος. Για πότε έγιναν όλα… δεν πήρα χαμπάρι... δεν ήθελε να μας ανησυχήσει και δεν είπε από την αρχή για καρκίνο... μας έλεγε για λέμφωμα... δεν ήξερε ακριβώς και αυτός και δεν μας τρόμαξε ΟΥΤΕ μια στιγμή... Η μαστογραφία μου ήταν καλή!

Σ' ένα νεανικό μαστό συνήθως δεν φαίνεται κάτι. Ο υπέρηχος ύποπτος.. και για διευκρίνιση έκανα και μια μαγνητική η οποία ήταν και διαφωτιστική... ήταν μια ύπουλη περίπτωση που ήθελε ψάξιμο και έτσι βρέθηκα να μην ξέρω ακριβώς τι μου γίνεται... είναι κάτι κακό ή όχι; Το βράδυ πριν το χειρουργείο ρώτησα τη μητέρα μου: "και αν είναι κάτι κακό; τι θα κάνουμε; Φοβάμαι…"
 
Τελικά ήταν και είχε προχωρήσει και σε 2,5 περίπου λεμφαδένες... Ευτυχώς ήταν σε τέτοιο σημείο ο όγκος που η αφαίρεση του δεν επηρρέασε τον μαστό μου... μια ογκοεκτομή απλή...

Όταν μου είπαν οι γιατροί ότι ήμουν τυχερή που ήρθα έγκαιρα…δεν καταλάιβανα τι εννοούσαν... Μου είπαν λίγο ακόμα αν αργούσες… θα κλάιγαμε τώρα... Η μόνη μου αντίδραση ήταν: "τι λένε αυτοί; Εγώ καλά ήμουν και πριν… πώς θα πέθαινα;" Σαν χαζή τους κοιτούσα… σαν να μιλάνε για κάποια άλλη…
 
Μέσα στο δωμάτιο δεν υπήρχε καμιά στεναχώρια... Μονάχα μια χαρούμενη παρουσία και γέλια..πολύ γέλιο... ήταν και μια κυρία στο ίδιο δωμάτιο με μένα και περνούσαμε τόσο καλά. Οι νοσοκόμες έμπαιναν για να δουν τι γίνεται... ήμουν παραδόξως πολύ καλά ψυχολογικά... μέχρι που αδιαθέτησα κιόλας την επόμενη μέρα του χειρουργείου…
 
Τα δύσκολα για μένα άρχισαν μετά από ένα μήνα περίπου, στην ανακοίνωση του γιατρού ότι το καλύτερο για μένα έιναι να κάνω 8 χημειοθεραπέιες και 32 ακτινοβολίες... θα παίρνω και για πέντε χρόνια ένα χαπάκι-ομπρέλα προστασίας το ονομάζει και μια ένεση που θα κάνω για τρία χρόνια για να μπω σε κλιμακτήριο…

Εκεί έχασα τον κόσμο όλο... Εκεί είπα γιατί Θεέ μου...; και δεν το ξαναείπα ποτε ξανά… Μέχρι τότε ένιωθα τυχερή και ευγνώμων στο Θεό που μου έκανε τόσο έντονα ψηλαφητο τον όγκο ώστε να πάω να το δείξω κάπου.

Ευχαριστούσα το Θεό που ζούσα και που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία... Αλλά να πέσουν τα μαλλιά μου΄Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μου... ΟΧΙ ΟΧΙ… δεν μπορεί να συμβάινει αυτό σε μένα... κάποιος μου κάνει πλάκα..

Αλλά κανείς δεν γέλασε… Έπρεπε να το δεχτώ… θυμάμαι ακόμα τα λόγια της χημειοθεραπεύτριας: "θα ξεκινήσω με μια ασήμαντη για μένα παρενέργεια αλλά σημαντική για σένα..τα μαλλάκια σου θα πέσουν… αλλά θα ξαναβγούν..."

Και πώς θα κυκλοφορώ σκέφτηκα; Υπάρχουν πολύ ωραίες περούκες που φαίνονται σαν αληθινές... έτσι μου είπε... και έτσι έκανα... βρήκα μια ωραία περούκα και περίμενα την ώρα εκείνη...  Στην 2 θεραπεία τα έλλουσα και άρχισαν να φεύγουν τούφες.. ήρθε η ώρα έιπα στους γονείς μου... και τα κόυρεψα κοντά... ώσπου τα ξύρισα μόνη μου ένα βράδυ γιατί είχα σιχαθεί να βέπω τρίχες να πέφτουν... και ας ήταν κοντά... πάλι έπεφταν.

Eγώ που έιχα μακρύ μαλλί και το χειρότερο μου ήταν οι κομμωτές... 1-2 πόντους το πολύ να τα κόψω-έλεγα. Ναι εγώ…να με βλέπω στον καθρέφτη γλόμπο και να μην πιστεύω στα μάτια μου...

Αλλά την περούκα μου την λάτρεψα… βρήκα μια πολύ καλή περούκα… μου ταίριαζε και μου πήγαινε...έ κανα μια αλλαγή στα μαλλια μου…αυτό έλεγα..και εκεί τελέιωνε...

Eίναι προσωπική υπόθεση του καθένα να το φωνάζει ή όχι... για μένα το έκανα... με βοηθουσε να το ξεχνάω... και το ξέχασα... ακόμα το αγνοώ... και θα το πω όταν κυκλοφορήσω με το δικό μου μαλλί...

Έτσι για να δείξω σε κάποιους ότι όταν κάποιος ασθενεί από καρκίνο η ζωή συνεχίζεται ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ… και μόνο ένα γυμνό κεφάλι σε κάνει ασθενή στα μάτια των άλλων...

Ευχαριστώ το Θεό για όλη την δύναμη που μου έδωσε και την πίστη μου που μεγάλωσε... αν δεν έιχα τον Χριστό κοντά μου… δεν θα μπορούσα να το περάσω τόσο ελαφρά... και λέω ελαφρά γιατί όλο αυτό το διάστημα των χημειοθεραπειών ιδίως εγώ ήμουν καλά... χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες…

Δεν θέλω να μου λέτε τις παρενενέργειες είπα στον γιατρό μου... κάνω τον σταυρό μου διότι.  Αυτός  είναι ο δικός μου γιατρός... Εχε πίστη και μην εγκαταλείπεις…

Το φάρμακο-όπως μου  είπε και ο γιατρός μου... το χεις μέσα σου κορίτσι μου !!!

Και εσύ  να το θυμάσαι αυτό όταν απελπίζεσαι… και να θυμάσαι ότι η ζωή έιναι ΠΡΑΓΜΑΤΙ καλύτερη μετά από τον καρκίνο. Δεν είναι φήμες... ούτε ψέμματα... Είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ τελικά!


Με λένε Νίνα, επιζούσα από καρκίνο μαστού & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!

BeStrong.org.gr - 20.05.14