H Ανθή μοιράζετε την ιστορία της...
Το μόνο που σκέφτομαι είναι το σήμερα...
Αυτό που λέμε έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου συνέβη και σε εμένα πριν από ένα χρόνο περίπου.
Γυρνώντας από το γυμναστήριο τρίτη βράδυ και μετά από ένα ζεστό μπάνιο ξάπλωσα και το χέρι μου έπεσε κατά λάθος στο στήθος μου πάνω σε ένα γρομπαλλάκι.
Ψάχνοντας το καλύτερα είδα ότι ήταν στρογγυλό και σκληρό και δεν πόναγε.
Τυπική όπως πάντα είχα κάνει την μαστογραφία μου-ψηφιακή-σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο στην Αθήνα πριν 4 μήνες.
Τρελάθηκα, όλο το βράδι έκλαιγα .Οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν ύστερα από 10 μέρες περίπου όταν κατέβηκα στην Αθήνα και ο χειρούργος μου με παρέπεμψε για επέμβαση. Ο εφιάλτης μου μόλις ξεκίναγε.
Έκανα την επέμβαση και το πόρισμα ήταν κακοήθης όγκος επιθετικός.
Αν σας πω ότι εκείνη την στιγμή το μόνο που συγκράτησα ήταν η λέξη ca .Μετά την βιοψία ακολούθησε δεύτερο χειρουργείο για τους λεμφαδένες.
Ευτυχώς δεν είχε γίνει μετάσταση. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι θα κάνω χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες τρελάθηκα.
Έκλαιγα και έλεγα γιατί εγώ.
Μπήκα για την πρώτη χημειοθεραπεία κλαίγοντας. Είχα ένα φόβο, δεν ήθελα να μπει τίποτα χημικό μέσα στο σώμα μου.
Όταν τελείωσα και είδα ότι δεν ήταν τίποτα τελικά και μιλώντας με την ογκολόγο μου τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα.
Γυρνώντας στην πόλη μου αποφάσισα να κοντύνω τα μαλλιά μου.
Λίγο πριν την δεύτερη χημειοθεραπεία και βάζοντας ζελέ στα μαλλιά μου είδα ότι άρχισαν να πέφτουν.
Πήγα και τα ξύρισα.
Έβαλα ένα μαντήλι και βγήκα έξω. Από εκείνη την μέρα όλα άλλαξαν, άρχισα να αντιμετωπίζω την αρρώστια μου με χιούμορ.
Σχημάτιζα τα φρύδια μου με μολύβι έβαφα τις λίγες βλεφαρίδες που μου είχαν απομείνει και το διασκέδαζα.
Συνειδητοποίησα ότι όλα γινόταν για το καλό μου. Σύμμαχοί μου ο σύζυγος μου ο οποίος ποτέ δεν πίστεψε ότι θα τα παράταγα, η μαμά μου που εγκαταστάθηκε στο σπίτι μου 5 μήνες μέχρι να τελειώσω τις θεραπείες μου.
Είχα στο πλευρό μου όλους τους φίλους μου ,τους συγγενείς μου. Βέβαια το χειρότερο από όλα ήταν το ψυχολογικό που στην αρχή δεν με άφηνε να δω τα πράγματα από την θετική τους πλευρά.
Με την βοήθεια γιατρού το κατάφερα κι αυτό.
Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό δεν ανέφερα τα κορίτσια μου,12 και 15 χρονών, παιδιά που έμαθαν ότι η μαμά τους έχει καρκίνο, παιδιά που κλαίγανε και αναρωτιόντουσαν γιατί η μαμά τους ζητάει να της κρατάνε το χέρι, παιδιά που πάντα πίστευαν ότι θα είχαν την μαμά τους δίπλα τους για να τα βοηθάει, αλλά τώρα είχε αυτή την ανάγκη να την βοηθήσουν, παιδιά που έκαναν τους καραγκιόζηδες για να γελάει η μαμά τους τις δύσκολες ώρες.
Θυμάμαι που μετα την δεύτερη χημειοθεραπεία έβαλα μουσική στον υπολογιστή πήρα μια μαγκούρα και άρχισα να χορευω και σηκώνεται η μικρή μου κόρη και μου λέει μαμά;
"Πόσο χαίρομε που σε βλέπω έτσι, δεν θέλω να σε ξαναδώ να κλαις..." και πάλεψα, πάλεψα για τις δυο ψυχές μου, πάλεψα για τα δυο κορίτσια μου γιατί ήθελα να τα δω να μεγαλώνουν, ήθελα να τα δω να βγαίνουν νύφες από το σπίτι μας, ήθελα να είμαι δίπλα τους στα προβλήματά τους, και τα κατάφερα.
Μετά από όλη αυτή την ιστορία μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος, μετράνε πλέον μόνο οι σημαντικές στιγμές. Πέρασε ένας χρόνος και παλεύω για το καλύτερο. Το μόνο που σκέφτομαι είναι το σήμερα.
Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν σε αυτή την μάχη, ευχαριστώ τον θεό που μου έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία.
Είμαι η Ανθή, επιζούσα από καρκίνο του μαστού, & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!