Η Βάσω μοιράζεται τη ιστορία της...
Να έχετε ελπίδα και πίστη...
Θα ήθελα σας διηγηθώ την ιστορία του πατέρα μου, το όνομα του Κυριάκος. Το 1998 και σε ηλικία 55 χρόνων, διεγνώσθη με καρκίνο του πνεύμονα στο τελευταίο στάδιο. Καμία ελπίδα από πουθενά.
"Η κατάστασή του είναι μη χειρουργήσιμη, μη αντιστρέψιμη, καλύτερα να τον πάρετε σπίτι και να περιμένετε" είπε ο γιατρός του! Πήγαμε σε πολλούς γιατρούς αλλά δε μας αναλάμβανε κανένας...
Μετά από 1 μήνα περίπου βρήκαμε χειρούργο στη Θεσσαλονίκη. Μετά απο νοσηλεία 2 μηνών, 3 χειρουργεία και 2 μικροεπεμβάσεις πήγαμε σπίτι μας. Είχε γίνει ολική αφαίρεση δεξιού πνεύμονα και μετά ακολούθησαν 6 χημειοθεραπείες.
Όλα είχαν πάει καλά! Ανέλπιστο δώρο, δε το περίμενε κανείς, ούτε καν ο γιατρός του... Μετά από 2 χρόνια ακριβώς, το 2000, διεγνώσθη πάλι με καρκίνο του εγκεφάλου. Αυτή τη φορά το μάθαμε πολύ νωρίς.
Μας είχε πει ο γιατρός του θυμάμαι, ότι το κεφάλι είναι το μόνο σημείο του σώματος που αντιδράει αμέσως, την ίδια μέρα, στο οποιοδήποτε πρόβλημα εμφανίζεται. Έτσι είναι, έγινε επέμβαση και μετά από μια βδομάδα πήγαμε σπίτι μας με καμία απολύτως παρενέργεια. Πέρσι, το 2007, εφτά χρόνια μετά, είχαμε πάλι προβλήματα...
Θυλώματα στο τελευταίο στάδιο. Αυτά είναι σπυράκια πάνω στην ουροδόχο κύστη που αιμορραγούν. Λόγω του βεβαρημένου ιστορικού του φοβόμασταν ένα ακόμα χειρουργείο, όπως και ο γιατρός του.
Έξι μήνες έκανε εγχύσεις, χημειοθεραπείες που γίνονται απευθείας μέσα στη κύστη. Είχε απίστευτους πόνους και συχνοουρία. Δε μπορούσε να κοιμηθεί λεπτό. Τον λυπόμουν τόσο πολύ και αυτό που με ενοχλούσε ήταν ότι δε μπορούσα να τον βοηθήσω. Εκείνος όμως εκεί, δεν έπεφτε! Σταμάτησε τη δουλειά και προσπαθούσε να το αντιμετωπίσει.
Μετά από 3 μήνες και αφού πέρασε η επίδραση των εγχύσεων, κάναμε εξετάσεις και δεν είχε γίνει τίποτα. Ο οργανισμός του δε τις δέχτηκε. Θα μπαίναμε στο χειρουργείο για ολική αφαίρεση ουροδόχου κύστης, δεν είχαμε άλλη λύση. Ο γιατρός μας είχε προετοιμάσει για τα χειρότερα γιατί είναι πολύ δύσκολο χειρουργείο.
Μετά από 4 ώρες όμως βγήκε πανηγυρίζοντας! Όλο το νοσοκομείο μας άκουσε και μετά από 10 μέρες πήγαμε σπίτι μας. Τελευταία μέρα πριν φύγουμε του είπε ο γιατρός του: "Θα σε δημοσιεύσω, απίστευτη περίπτωση!".
Τώρα είναι πάρα πολύ καλά και δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα. Κάθε φορά έλεγε: "δε κάνω τίποτα, βαρέθηκα, κουράστηκα να πονάω", κάθε φορά όμως προσπαθούσε και τα' χει καταφέρει. " Για το χατίρι σου" μου έλεγε συνέχεια.
Δε το 'βαλε κάτω, είναι πολύ πεισματάρης αλλά αγαπάει πολύ και την οικογένεια του. Στη περίπτωσή μας τα θαύματα ήταν πολλά. Να έχετε ελπίδα και πίστη. Η δική μου δε χάθηκε ποτέ, έλεγα κάτι θα γίνει δε μπορεί. Να είστε δυνατοί και όλα θα πάνε καλά!
Ονομάζομαι Βάσω, ο πατέρας μου είναι επιζών του καρκίνου & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!