Ήμουν αποφασισμένη να ζήσω
Σε μικρές ηλικίες ο καρκίνος του μαστού είναι και δύσκολο να ανακαλυφθεί
"Χριστιάννα, με πήραν τηλέφωνο και μου ζήτησαν να μιλήσουμε για την εποχή που ήμουν άρρωστη, τι λες;". "Ναι, μαμάκα, να πεις σε όλες τις γυναίκες ότι μπορούν να γίνουν καλά και να έχουν κουράγιο".
Έτσι, με την παρότρυνση της κόρης της, αποφάσισε να μιλήσει για τη δοκιμασία της η ʼννα-Μαρία Δαρούσου, που ήρθε στα 38 της αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού αλλά κατάφερε να τον ξορκίσει και να βγει νικήτρια. "Ήταν 1η Απριλίου του 2002, όταν κάνοντας ντους έπιασα στο εξωτερικό μέρος του δεξιού μαστού ένα γρομπαλάκι.
Τις επόμενες δέκα ημέρες ψηλαφούσα το στήθος μου και όταν είδα ότι δεν έχει φύγει, αποφάσισα να κάνω μαστογραφία. Ο γιατρός απλά με ψηλάφησε, γιατί υπήρχε περίπτωση να ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί και μου συνέστησε υπέρηχο. "Είναι κάτι ανησυχητικό;" τον ρώτησα όταν είδε τα αποτελέσματα. "Χειρότερο από ανησυχητικό", μου απάντησε. Εφυγα κλαίγοντας. Πήγα να αγοράσω ένα παιχνίδι για την κόρη μου. Ηταν μόνο 3,5 ετών".
Σε μικρές ηλικίες ο καρκίνος του μαστού, εκτός από σπάνια περίπτωση, είναι και δύσκολο να ανακαλυφθεί, λέει ο κ. Ευάγγελος Φιλόπουλος, ογκολόγος-χειρουργός και γεν. γραμματέας της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας. Τα στατιστικά λένε ότι οι πιθανότητες να νοσήσει έως τα 39 της μια γυναίκα είναι 1/252, ενώ σε ηλικίες 50 έως 60 είναι 1/35.
Για την 38χρονη Αννα-Μαρία, ωστόσο, ήταν ώρα να παλέψει για τη ζωή της. Στο νοσοκομείο είχε πια μάθει πως τελικά ήταν έγκυος συνάντησε μια παλιά της συμμαθήτρια, που έμελλε να γίνει η γιατρός της. Υποβλήθηκε σε επέμβαση για ταχυβιοψία και μισοκοιμισμένη άκουσε τους γιατρούς να συζητούν.
Όταν ξύπνησε ήξερε ότι είχε καρκίνο, ότι έπρεπε να κάνει έκτρωση και ότι δεν θα μπορούσε να ξανακάνει παιδί. "Την ίδια μέρα ανέβηκα με την αδερφή μου στο βουνό. "Θέλεις να ζήσεις;" με ρώτησε, "τότε φώναξέ το δυνατά". To φώναξα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου..."
Επιστρέφοντας έπρεπε να ενημερώσει το κοριτσάκι της. Η ψυχολογική υποστήριξη είναι ίσως ό,τι πιο σημαντικό χρειάζεται και η βοήθεια του συγγενικού περιβάλλοντος είναι λυτρωτική, εξηγεί ο κ. Φιλόπουλος, προσθέτοντας ότι τόσο ο ασθενής όσο και η οικογένεια χρειάζονται τη συμβολή ψυχολόγων.
Οι ψυχολόγοι εξάλλου της σύστησαν να μιλήσει στο παιδί της. "Γνώριζα ότι περιπτώσεις καρκίνου σαν τη δική μου έδιναν επιβίωση πέντε χρόνων. Ήμουν όμως αποφασισμένη να ζήσω. Ξαπλωμένες αγκαλιά τής είπα ότι η μαμά είχε βγάλει κακά μπαλάκια στο στήθος κι ότι μπορεί να μου έπεφταν τα μαλλιά. "Μη στεναχωριέσαι, μανουλίτσα, όταν ξαναβγούν θα είναι ακόμα πιο όμορφα". Αυτό το τρίχρονο παιδάκι υπήρξε το μοναδικό μου στήριγμα και ο κυριότερος λόγος που είχα για να τα καταφέρω".
Ταξίδεψε στο Παρίσι και εισήχθη στις καλύτερες κλινικές, όπου της είπαν ότι έπρεπε να κάνει μαστεκτομή. Δεν τους άκουσε. Επέστρεψε και ξεκίνησε χημειοθεραπεία. «Δεν είχα φλέβες και μου τοποθέτησαν ένα μηχανάκι στο στήθος. Έπαιρνα πολλά φάρμακα, ένα από αυτά ήταν πολύ τοξικό.
Δοκίμασα δυνατά παυσίπονα. "Ένιωθα ότι έπεφτα σε λήθαργο και τα σταμάτησα". Αυτή η γυναίκα δεν δείχνει απλά δυνατή, είναι. "Από τις πιο δύσκολες περιόδους ήταν όταν μου έπεσαν μαλλιά, φρύδια και βλεφαρίδες. Όλοι με κοίταζαν παράξενα, ακόμα και ο άντρας μου. Έπρεπε να πάρω σημαντικές αποφάσεις. Να απομακρύνω όχι μόνο τις τοξικές καταστάσεις, αλλά και τους τοξικούς ανθρώπους. Αποφάσισα να χωρίσω. Τον αγαπούσα αλλά δεν μπορούσε να με στηρίξει".
Ακολουθώντας θεραπευτική αγωγή για 4 μήνες, πηγαίνει και πάλι στο Παρίσι. Οι εξετάσεις ήταν ικανοποιητικές, ωστόσο οι καρκινικοί δείκτες ήταν ανεβασμένοι. Της σύστησαν νέες χημειοθεραπείες. "Μέσα μου πίστευα ότι είχε γίνει λάθος και ζήτησα να ξανακάνω τις εξετάσεις. Βγήκαν όλοι αρνητικοί. Ήμουν καλά.
Είχαν μόλις κάνει service στα μηχανήματα και δεν τα είχαν ρυθμίσει σωστά". Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έπρεπε να υποβληθεί σε 45 ακόμα ακτινοβολίες. Στις 22 Νοεμβρίου ημέρα των γενεθλίων της αρχίζει να κάνει και πάλι σχέδια. Έχει νικήσει πια τον καρκίνο.
"Η λέξη καρκίνος παλιά ήταν τρομακτική. Σήμερα δεν είναι έτσι. Πολλοί ζουν. Καλό θα ήταν τα ΜΜΕ να μη χρησιμοποιούν τη φράση "επάρατη νόσος", είναι φρικιαστική γι’ αυτούς που το βιώνουν". Σήμερα, 6,5 χρόνια μετά, σκέφτεται την περιπέτεια που έζησε σαν ένα άσχημο παραμύθι με ωραίο τέλος. "Θέλω να ζήσω, να χαίρομαι, να γελάω. Θέλω να είμαι ζωντανή μαζί με το παιδί μου".