Στον πρώτο πόνο δεν ανησύχησα, μέχρι που ήρθαν οι εξετάσεις

Ήταν Μάρτιος του 2001. Βρισκόμουν στο γραφείο και έκανα ρεπορτάζ για τις απεργίες των πανεπιστημιακών γιατρών.

Ένας ξαφνικός πόνος στον όρχι με έφερε στα όρια της λιποθυμίας. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω μου. Είχα διπλωθεί στα δύο. Δεν ήξερε κανείς από τους συναδέλφους πώς να αντιδράσει. Ούτε κι εγώ.

Η ανάσα μου κοβόταν. Τρομοκρατήθηκα. Έφυγα για το σπίτι. Ξάπλωσα αμέσως στον καναπέ και ψηλάφισα τα γεννητικά μου όργανα. Εντόπισα ένα εξόγκωμα στον αριστερό όρχι.

Δεν ήθελα να σκεφτώ τον καρκίνο: ποιος τον σκέφτεται άλλωστε όταν είναι 26 χρονών; Έπεσα για ύπνο. Την επόμενη μέρα μίλησα στο διευθυντή μου. Ήταν ο γιατρός Δημήτρης Καραγιάννης, γαστρεντερολόγος. Εργαζόμασταν για το portal υγείας του in.gr. Μου είπε να πάω την άλλη μέρα για να με εξετάσει ένας ειδικός.

Ο ουρολόγος μου έκανε υπέρηχο και πήγε αμέσως στον κ. Καραγιάννη. «Πιθανό ca», του λέει «πρέπει να τον ανοίξουμε άμεσα». Ο διευθυντής μου με αγκάλιασε και βοήθησε για την άμεση εισαγωγή μου στο Σισμανόγλειο. Ο καρκίνος στα γεννητικά όργανα είναι τελείως διαφορετικός από οποιοδήποτε άλλο σημείο του σώματος.

Και αυτό επειδή σχετίζεται άμεσα με τον ανδρισμό ή τη θηλυκότητα. Έχει τόσο έντονη επίδραση στην ψυχολογία του ασθενούς που μπορεί να καταρρακώσει οποιαδήποτε ψυχή και να την αφήσει αθεράπευτη για πάντα.


Στο νοσοκομείο

Παρέα με έναν κολλητό μου πήγα στο νοσοκομείο και έκανα εισαγωγή. Μου πήραν αίμα και στη μισή ώρα πέρασε από τον θάλαμο η αναισθησιολόγος. «Τι φοβάσαι περισσότερο, την αναισθησία ή την επέμβαση;» με ρώτησε. «Αυτό που έχει αναπτυχθεί τοπικά να μην έχει μετασταθεί σε άλλα όργανα» της απάντησα.

Μπαίνοντας στο χειρουργείο ο ουρολόγος με ενημέρωσε πως ο όρχις πιθανά θα έπρεπε να αφαιρεθεί. «Θα βάλουμε άλλο. Δεν θα υπάρχει καμία αισθητική διαφορά» με καθησύχασε. Η επέμβαση ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Μεταφέρθηκα στον θάλαμο. Στο διπλανό κρεβάτι βρισκόταν ένας νεαρός που είχε κάνει την ίδια επέμβαση. Έκλαιγε ασταμάτητα. Νόμιζε ότι δεν ήταν πια άντρας. Πως θα έχανε τη στύση του.

Οι σπουδές μου στην ιατρική πριν επιλέξω οριστικά τη δημοσιογραφία με είχαν οπλίσει με γνώσεις που εκείνη τη στιγμή ήταν παραπάνω από πολύτιμες για μένα τον ίδιον. Προσπάθησα να του εξηγήσω: «Φίλε μου, δεν θα υπάρχει καμία διαφορά. Ποιος σου τα είπε αυτά; Και στύση θα έχεις και παιδιά κανονικά θα μπορείς να κάνεις. Λειτουργικά δεν αλλάζει τίποτα».

Τότε κατάλαβα πως η σωστή ενημέρωση και η συμβολή ψυχολόγου σε τέτοιου είδους περιστατικά είναι απαραίτητη, αλλά και ανύπαρκτη από το σύστημα υγείας. Φεύγοντας από το νοσοκομείο μίλησα αμέσως στους φίλους μου. Οι γονείς μου βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη και δεν γνώριζαν τίποτα. Ήθελα να τους το πω όταν θα τους έβλεπα και όχι από το τηλέφωνο. Εξάλλου η επέμβαση δεν ήταν τίποτα. Τα δύσκολα άρχιζαν ύστερα από αυτό το στάδιο.


Βασανιστική αναμονή

Θα έπρεπε να περιμένω 20 μέρες για να βγουν τα αποτελέσματα από τη βιοψία. Αυτή καθορίζει την περαιτέρω πρόγνωση και θεραπεία. Ακολούθως θα έπρεπε να επισκεφτώ ογκολόγο για να μου υποδείξει τις εξετάσεις που θα αποκάλυπταν πιθανές μεταστάσεις.

Αν υπήρχαν, θα έπρεπε να χειρουργηθώ για να αφαιρέσω λεμφαδένες, τμήμα πνεύμονα, ίσως και να υποβαλλόμουν σε ακτινοθεραπεία στα οστά. Όλα έπαιζαν. Η αναμονή ήταν μαρτύριο. Κάθε πρωί άνοιγα τα μάτια μου και παρακαλούσα να είναι εφιάλτης. Η ενόχληση στο σημείο της τομής ήταν αρκετή για να χαλάει την ψευδαίσθηση. Πήγα με τους φίλους μου στην Παναγία της Τήνου και άναψα κερί. Έμαθα τι είναι τα τσάκρα, το κάρμα και ο,τιδήποτε θρησκευτικό, φιλοσοφικό ή μεταφυσικό μπορούσε να μου δώσει μία απάντηση στο γιατί.

Η μέρα των αποτελεσμάτων είχε έρθει: πάω στο νοσοκομείο. Λέω το όνομά μου στη γραμματέα του τμήματος. Αυτή βρίσκει την έκθεση, δακρύζει και μου λέει «δικό σου είναι; τι κρίμα, τόσο μικρό παιδί...». Κράτησα την ψυχραιμία μου. Άνοιξα τον φάκελο και διάβασα το πόρισμα. Ήταν η χειρότερη μορφή καρκίνου του όρχεως. Ωστόσο, η φράση «Δεν έχει διηθήσει την κάψα» μού έδωσε ελπίδες ότι θα είχε μικρότερη πιθανότητα υποτροπής.

Το επόμενο βήμα ήταν να επισκεφτώ ογκολόγο. «Θα πας στον Δημόπουλο, είναι ο καλύτερος» μου είπε ένας φίλος. Έκανα όλες τις εξετάσεις που μου ζήτησε. Συγκέντρωσα τα πάντα σε ένα φάκελο και πήγα στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα. «Προχωράμε βάσει του καλύτερου σεναρίου. Θα κάνουμε τις προληπτικές χημειοθεραπείες, δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι άλλο, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση» μου είπε ο κ. Δημόπουλος.


Η χημειοθεραπεία

Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Εκεί γνώρισα και άλλους ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα. Από 17 έως 26 ετών. Οι περισσότεροι δεν το αντιμετώπιζαν σαν νόσο, αλλά σαν ψυχολογικό βιασμό του ανδρισμού τους. Όταν άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου, τα ξύρισα. Η μόδα με ευνόησε.

Είχα ξυρισμένο κεφάλι, έβαλα και σκουλαρίκι και ήμουν πολύ trendy. Το μόνο που με είχε χαλάσει ήταν το στομάχι μου. Αισθανόμουν να καίει. Ασταμάτητα. Δεν με ενδιέφερε, όμως, ούτε ότι δεν μπορούσα να φάω ούτε οι εμετοί. Με ενδιέφερε να συνεχίσω να ζω.

Οι χημειοθεραπείες διήρκεσαν περί τους τρεις μήνες. Τότε ο κ. Δημόπουλος με ενημέρωσε πως όλα είχαν πάει καλά. «Σταματάμε εδώ. Είσαι καλά» μου είπε. Και μου έδωσε οδηγίες για τις εξετάσεις που έπρεπε να κάνω για τα επόμενα πέντε χρόνια.

Τα δύο πρώτα χρόνια έκανα κάθε τρεις μήνες εξετάσεις αίματος και αξονική τομογραφία. Ήμουν πάντα χαλαρός και σίγουρος όταν πήγαινα να παραλάβω τα αποτελέσματα. Μέχρις ότου από το ΙΚΑ Καλλιθέας πήρα αιματολογικές εξετάσεις με τους καρκινικούς δείκτες άνω των τιμών αναφοράς. Πάγωσα. 


Διαρκής αγωνία

Πήγα αμέσως στο Αλεξάνδρα. Με καθησύχασαν πως μπορεί να έχει κάνει λάθος το εργαστήριο. Η επανάληψη των εξετάσεων έδειξε ότι είχαν δίκιο. Ωστόσο, από εκείνη την ημέρα κάθε φορά που έκανα εξετάσεις είχα το στρες των αποτελεσμάτων. Είχα χάσει την ψυχραιμία μου για πάντα.

Πριν από πέντε μήνες χτύπησε το τηλέφωνό μου. «Από το ογκολογικό τού Αλεξάνδρα. Είστε καλά;». Αισθάνθηκα να με χτυπάει ρεύμα. Αμέσως μετά κατάλαβα την ανευθυνότητά μου: δεν είχα πάει τις εξετάσεις δύο ετών για αρχειοθέτηση. Και μόνο στην ιδέα ότι θα έμπαινα στο τμήμα, αισθάνθηκα να καίνε το κεφάλι και το στομάχι. Το συζήτησα στο γραφείο και με παρότρυνε με χαμόγελο μία συνάδελφος να πάμε μαζί. «Γιατί αγχώνεσαι τώρα που όλα πέρασαν;», μου είπε.

Και αυτό κάναμε. Επτά χρόνια μετά, δεν μπορώ να ισχυριστώ πως έχω κάνει βίωμα τη ρήση «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Μπορεί να βγαίνεις από μια περιπέτεια νικητής, εντούτοις θα πρέπει να ξορκίσεις και τα «ιζήματα» που έχουν παραμείνει στην ψυχή.


Του Γιάννη Δεβετζόγλου
TA NEA on line
Δημοσίευση: 04/10/2008

BeStrong.org.gr - 29.03.14