Ιστορίες αγάπης…. μέσα στη δίνη του καρκίνου!
Καλησπέρα κορίτσι μου, δε σε ξέρω όχι προσωπικά τουλάχιστον. Άρχισα να σε «παρατηρώ…» εδώ και κάποιους μήνες όταν ακόμα ο Δημήτρης σου ο άνθρωπος σου η αγάπη σου τα πάντα σου… ήταν ακόμα δίπλα μας δίπλα σου και έδινε αυτή την τεράστια μάχη… εγώ τότε σε ένα δωμάτιο ενός άλλου νοσοκομείου με τον δικό μου άνθρωπο τον δικό μου έρωτα τη δική μου μοναδική αγάπη να είναι στο κρεβάτι και να υποφέρει από αυτό το θηρίο με το οποίο παλεύατε και εσείς…
Ξαφνικά ήρθε μπροστά μου η σελίδα wincancer, μπήκα ένα απόγευμα που ο Μιχάλης μου είχε αποκοιμηθεί και διάβαζα, διάβαζα παρακολουθούσα τον Δημήτρη σου να αγωνίζεται να γράφει να ανεβάζει βίντεο, εξετάσεις φιάλες αίματος και άλλα τόσα που ήταν τόσο οικεία και σε μένα, έγινα ένα μαζί σας δεν πέρναγε μέρα που να μην μπαίνω στη σελίδα μέρα που να μην παρακολουθώ τα πάντα ταυτόχρονα με τη δική μας μάχη…
Μας έδιναν 5 μέρες ζωή..τι είχε; Ότι και ο Δημήτρης την πρώτη φορά με τη διαφορά πως είχε 35 μεταστάσεις στους πνεύμονες που αιμορραγούσαν εσωτερικά 4 μεταστάσεις στο κεφάλι και 3 στους λεμφαδένες…! Ναι απ’ τον όρχι !
Θα κάναμε και εμείς πολιτικό γάμο το καλοκαίρι βλέπεις «είχα προλάβει » να μείνω έγκυος… δυστυχώς το παιδί στο άκουσμα των νέων έφυγε..αλλά εκείνος πάλεψε.
Έμεινε… τον έχω ακόμα δίπλα μου και πίστευα πως και εσύ θα έχεις τον Δημήτρη σου…
Όταν είδα τι έγινε ήμασταν σπίτι, ο Μιχάλης μόλις είχε κάνει αφαίρεση λεμφαδένα οπισθοπεριτοναϊκό ξέρεις… αυτό που δεν έκανε τότε ο Δημήτρης σου… και ενώ ανάρρωνε διάβασα τα νέα… άρχισα να κλαίω με λυγμούς… δε το πίστευα όχι όχι ο Δημήτρης σου όχι ο δικός σου Δημήτρης όχι !!!
Από τότε μπαίνω στο προφίλ σου έψαξα βρήκα πως σε λένε ήθελα να δω πως είσαι…νιώθω πως σε ξέρω γι’ αυτό πήρα κ το θάρρος... εμείς μείναμε 43 μέρες σερί μέσα ξέρω πως είναι να κοιτάς έξω από το μπαλκόνι και να απορείς αν θα ξαναβγείς μαζί του έξω, αν θα ξανά κάνετε έρωτα, αν θα καταφέρετε να κάνετε την οικογένεια που ονειρευόσασταν, αν θα ζήσετε όσα πιστεύατε στην αρχή, αν θα πάτε ποτέ σπίτι σας, αν θα είναι όλα όπως πριν...
Τόσα και άλλα τόσα, μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα να περνούν με χιλιάδες σκέψεις να τον κοιτάς και να λες μέσα σου δε μπορεί θα τα καταφέρουμε ο Θεός είναι μεγάλος, τα κατάφερες μια θα τα καταφέρεις πάλι και να οι εξετάσεις, να οι μεταγγίσεις, να πέφτουν τα λευκά και να μην μπορεί να δει άνθρωπο πέρα από σένα, ερωτήσεις στο γιατρό και αϋπνίες και πυρετοί και άντε πάλι απ την αρχή τόσα τόσα τόσα…..
Και να ‘μαι εδώ δε μπορούσα να μη σου γράψω Πίστη, να μη σε ρωτήσω πως είσαι πως ήταν εκείνος, πως νιώθεις όχι για να δώσεις κουράγιο σε μένα, αλλά γιατί δε ξέρω είναι σαν να συμπάσχω μαζί σου και ας τα πάμε καλύτερα εμείς… δυστυχώς είναι ασθένεια που δε ξέρεις τι σου επιφυλάσσει άλλα και ‘γω πιστεύω πως Ναι νικιέται μπορούμε όλοι Πίστη μου μπορούμε έτσι δεν είναι;
Με συγχωρείς για όσα έγραψα ήμουν χειμαρρώδης ίσως, σε ευχαριστώ που «με» διάβασες παρόλα αυτά αν και οπότε μπορέσεις, θα χαρώ να δω κάτι από σένα το γιατί άγνωστο…
Όσο για σένα κάνεις δε μπορεί να καταλάβει πως είναι, ξέρω εγώ βλέποντας τόσα μάτια δίπλα μου και στόματα να μου ψελλίζουν υπομονή….να ήξεραν άραγε τη σημασία της λέξης πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας Παναγία μου…