Ελένη Καλαμάρη: Η αγωνίστρια!
ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΤΙΣ χημειοθεραπείες έντεκα ημέρες αφότου γεννήθηκε ο γιος μου, πριν από πέντε χρόνια. Το παιδί μου μεγάλωνε και τα μαλλιά μας μάκραιναν ταυτόχρονα. Στην αρχή, φορούσα μόνο μαντίλια, μετά - για λίγο - φόρεσα μια περούκα και κάποια άλλη περίοδο, κυκλοφορούσα χωρίς τίποτα.
Δεν μπορούσα να προσποιούμαι ούτε σ’εμένα ούτε στους άλλους για κάτι που δεν είμαι. Την τελευταία φορά όμως, μου είπε ο γιός μου: "Μαμά, θέλω να έχεις μαλλιά." Έτσι φόρεσα ξανά την περούκα. Κι όταν με ρώτησε, για πρώτη φορά, τι έχω, του εξήγησα πως "κάποια σκουληκάκια μπήκαν στο στήθος και στα κόκαλα της μανούλας και τα τρώνε. Πρέπει να κάνω ενέσεις για να πεθάνουν τα σκουληκάκια…"
Αν δεν πετύχεις τον καρκίνο στο πρώτο στάδιο, θέλει υπομονή. Και εγώ δεν τον πέτυχα στην αρχή του. Ο δικός μου ήταν ορμονοεξαρτώμενος - δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Αν δεν είχα μείνει έγκυος, το κύτταρο του οιστρογόνου δεν θα είχε "τρελαθεί" κι ο καρκίνος δεν θα είχε εμφανιστεί. Αν έμενα έγκυος τον επόμενο μήνα, το κύτταρο που "τρελάθηκε" δεν θα ζούσε και πάλι δεν θα τον πάθαινα. Ήταν η κακιά η στιγμή, που λένε. Γέννησα στις 26 Μαΐου 2007 και στις 6 Ιουνίου έκανα την πρώτη μου χημειοθεραπεία.
Το ανακάλυψα όταν έσπασα το πόδι μου. Είχε δώσει, ήδη, μετάσταση στα κόκαλα. Θα μπορούσα να κάνω μαγνητική βέβαια, αλλά όταν έλεγα ότι έχω ενοχλήσεις, ο γιατρός μου δεν θορυβήθηκε. Δεν με "πρόδωσε" ο γιος μου, βέβαια, αλλά το σώμα μου.
Εντάξει, αν είχα γεννήσει ένα μήνα αργότερα, δεν θα είχα καρκίνο, αλλά θα είχα ένα άλλο παιδί, δεν θα είχα το γιο που έχω τώρα. Και το γιο μου δεν θα τον άλλαζα για όλη την υγεία του κόσμου. Μπορεί η εγκυμοσύνη να μου έφερε τον καρκίνο, αλλά ο γιός μου είναι εκείνος που με κρατάει στην ζωή. Δεν έχω περιουσία, δεν έχω χρήματα, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω σπίτι, δεν έχω καν υγεία. Όμως, έχω αυτό το παιδί…
Στην αρχή δεν συνειδητοποίησα αμέσως τι είχε συμβεί. Όταν, όμως, άκουσα το "Ελένη, ο καρκίνος έκανε μετάσταση στα κόκαλα, λυπάμαι", η λέξη "λυπάμαι" ήταν εκείνη που με ταρακούνησε.
Στο νοσοκομείο, οι γιατροί μου έδιναν μόνο 3-6 μήνες ζωής. Η διαδικασία της πρώτης χημειοθεραπείας ήταν πολύ δύσκολη και επίπονη. Να καταλάβεις, έχω κάνει περισσότερες από 150 χημειοθεραπείες, έχασα τα μαλλιά μου και, το κυριότερο, είχα έντονες πληγές σε χέρια, πόδια και στο στόμα.
Μαστεκτομή έκανα ύστερα από δύο χρόνια και, μάλιστα, διπλή. Δεν έχω στήθος, αλλά δεν είναι μόνο το στήθος ή τα μαλλιά που έχασα. Ο δικός μου καρκίνος μου τα πήρε όλα. Μου στέρησε ακόμα και την αξιοπρέπειά μου. Έφτασα να κινούμαι με το φορείο. Μου πήρε όλη μου τη ζωή, ακόμα και το παιδί μου. Το παιδί το είδα πρώτη φορά όταν ήταν πέντε μηνών…
Ευτυχώς, τα κατάφερα και την πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο καρκίνος και τις επόμενες πέντε φορές. Ήταν δύσκολο, αλλά όπως αποδείχτηκε, όχι ακατόρθωτο! Τα πάντα είναι μέσα στο μυαλό μας. Σε τέτοιες στιγμές ο καθένας έχει δικαίωμα να "πέσει" αλλά και τεράστια υποχρέωση να ξανασηκωθεί.
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αλλά ταυτόχρονα μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μαζί με την κατάρα έρχεται ταυτόχρονα το δώρο της δύναμης. Η δύναμη της ψυχής είναι ο αρχηγός. Το μόνο που σκεφτόμουν για να μην τα παρατήσω, ήταν το παιδί μου.
Την πρώτη φορά που τον καταπολέμησα πίστεψα ότι δεν θα ξαναγυρίσει. Αλλά τι σημασία έχει. Ούτως ή άλλως, δεν περίμενα ποτέ ότι στα 28 μου θα περάσω τέτοιες δοκιμασίες. "Μέχρι την πόρτα του γείτονα". Έτσι δεν λέει ο λαός; Βέβαια, το "γιατί σ’εμένα" δεν το είπα ποτέ. Το θεωρώ μεγάλη αμαρτία.
Το "γιατί συμβαίνει να συμβαίνει" και την αγωνία μήπως κρύβεται κάποιο μήνυμα από τον Θεό πίσω από αυτό φυσικά και τα σκέφτηκα. Σύμφωνα με τις στατιστικές και τα λεγόμενα των γιατρών, έπρεπε να ήμουν ήδη νεκρή εδώ και πολύ καιρό. Οι γιατροί έπιασαν τη μητέρα μου και της είπαν να κάνει σχέδια μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο. Όμως, ο καθένας αποφασίζει για την ζωή του μόνος του. Θα φύγω μόνο όταν θα πω εγώ η ίδια ότι τελείωσα. Έχω περάσει, βέβαια, τόσο έντονους πόνους, που παρακαλούσα να πεθάνω, ώστε να μην πονάω άλλο…
Το να χάσεις το στήθος σου δεν είναι ωραίο. Γι’αυτό και οι περισσότερες γυναίκες φοβούνται. Δεν μπορούν να κατανοήσουν, όμως, ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να το ξαναφτιάξεις. Οι γυναίκες προσθέτουν στήθος χωρίς καν να υπάρχει λόγος. Η μαμά μου σε λίγο καιρό βγαίνει στη σύνταξη και μου είπε ότι θα κρατήσει το εφάπαξ της για να βάλω εμφυτεύματα. Της είπα ότι δεν θέλω. Δεν μου λείπει κάτι το οποίο θα με σκότωνε. Προτιμώ να είμαι καθαρή από πόνους για να μπορέσω να κάνω ένα ταξίδι με τα χρήματα αυτά…
Η λέξη, "Αμαζόνα" προέρχεται από το στερητικό άλφα και της λέξη "μαζός" που σημαίνει στήθος. Οι αμαζόνες έκοβαν το στήθος τους γιατί τις εμπόδιζε να κρατούν το τόξο. Σαν κι αυτές νιώθω – είμαι Αμαζόνα. Δεν με πειράζει όμως, διότι είμαι μαμά, οπότε εξισορροπείται πλήρως η αναλογία. Είμαι μια τελείως φυσιολογική μητέρα…
ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ ήρθα αντιμέτωπη έξι φορές με τον καρκίνο. Τον καταπολεμούσα κάθε φορά και μετά από ένα μικρό διάστημα επέστρεφε πάλι. Η τελευταία επίθεση που μου έκανε ήταν η δυσκολότερη απ’όλες. Τον περασμένο Οκτώβριο έφτασα να ζυγίζω 34 κιλά, γιατί τον Αύγουστο έκανα ακτινοβολίες στα οστά της λεκάνης και πειράχτηκε μέρος του παχέος εντέρου. Ενώ έτρωγα κανονικά και είχα όρεξη, δεν μπορούσα να κρατήσω καμία τροφή…
Από τον καρκίνο δεν έχω να θυμάμαι ούτε το γέλιο, ούτε το κλάμα, παρά μόνο τον αγώνα. Η μισή περίοδος ήταν η περίοδος του "γιατί" και η άλλη μισή του "για αυτό". Δεν ανέβηκε η αυτοπεποίθησή μου με την ασθένεια. Απλώς, είδα μια πτυχή του εαυτού μου την οποία δεν ήξερα ότι είχα. Νόμιζα ότι θα ήμουν όπως τα κοριτσάκια που γίνονται γυναίκες, μαμάδες και ούτω καθεξής. Δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν οι δυνάμεις που απόκτησα στην πορεία.
Το ψυχολογικό κομμάτι είναι το ίδιο σημαντικό με τις χημειοθεραπείες για την ίαση της ασθένειας. Όμως, το να είσαι αισιόδοξη είναι αρκετά δύσκολο. Όταν ο καρκίνος σε ρίξει στην ανημποριά, δυσκολεύει περισσότερο. Όταν τον κρατάς όμως το μυαλό σου απασχολημένο, όλο πας μπροστά. Είμαι πάρα πολύ τυχερή, γιατί έχω μια οικογένεια η οποία με λατρεύει.
Οι γονείς μου έκλαψαν πολύ και ακόμα ώρες ώρες κλαίνε. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο ασθενής στηρίζει τον περίγυρο. Στην πορεία, ήρθαν άνθρωποι δίπλα μου, οι οποίοι μεταλλάχτηκαν αργότερα σε οικογένειά μου. Οι γιατροί, σε πολλές περιπτώσεις, σε αντιμετωπίζουν ως φάκελο και ως χρώμα στα ευρώ τους. Εγώ, πάντως, το έζησα αυτό και αναγκάστηκα να αλλάξω γιατρό.
Οι γιατροί μου, πλέον, στο Μετροπόλιταν είναι καταπληκτικοί. Δεν μου έχουν πάρει ποτέ χρήματα. Νιώθω τόσο καλά μαζί τους. Μου συμπεριφέρονται λες και είμαι δικός τους άνθρωπος. Αλλά, είμαι ακόμα πιο τυχερή, γιατί ανθρώπους που θεωρούσα δικούς μου αποδείχτηκε ότι δεν ήταν.
Ο καρκίνος ξεκαθάρισε το τοπίο και μου έδειξε ποιοι πραγματικά ήταν οι φίλοι μου και ποιοι οι εχθροί στην ζωή μου. Όλα τα συναισθήματα φαίνονται καθαρά πια σ’εμένα. Και ο φόβος των γύρω μου και οι αγωνίες και η λύπηση και η απόρριψη. Τα βλέπεις όλα. Μπορώ πια να διαβάζω κάθε στιγμή τι είδους άνθρωπος είναι αυτός που κάθεται μπροστά μου.
Καταλαβαίνω ότι πολλές γυναίκες με βλέπουν ως παράδειγμα. Το τηλέφωνό μου χτυπάει πολλές φορές καθημερινά. Πάντα το σηκώνω και πάντα βοηθάω. Όταν μπορώ. Τώρα περνάω δύσκολα και αναγκαστικά απέχω λίγο. Υπάρχει και μια γραμμή στήριξης, το 1069, όπου είναι 24 ώρες το 24 ωρο ένας ψυχολόγος που μπορεί να βοηθήσει όλους τους καρκινοπαθείς και τον περίγυρό τους.
Ένα πράγμα έχω καταλάβει: Ότι ο καρκινοπαθής χρειάζεται να του φέρεσαι φυσιολογικά. Το να σε λυπούνται οι ίδιοι σου οι συγγενείς είναι από μόνο του λυπηρό. Ο κόσμος δεν ξέρει. Και είναι λογικό, από την στιγμή που δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με το θάνατο.
Σήμερα πήγα στο σουπερμάρκετ. Είχα πολλούς μήνες να βγω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να περπατήσω από την αδυναμία και μετακινήθηκα με το καροτσάκι. Ο κόσμος με έβλεπε και τραβούσε τα παιδιά του λες και θα τους κολλήσω. Στην Ελλάδα είμαστε. Το έχω συνηθίσει. Η μαμά μου στεναχωριέται με τέτοιες συμπεριφορές, όχι εγώ. Όλα είναι θέμα παιδείας. Νομίζω ότι η διαφορετικότητα είναι κάτι που διδάσκεται στα σχολεία; Όμως, μην είμαι αχάριστη. Με σταματούν για να μου πουν και μπράβο.
Πολλές γυναίκες, πέρα από το φόβο ή την αμέλεια, δεν πηγαίνουν να κοιταχτούν γιατί φοβούνται τις αντιδράσεις των αντρών τους. Σκέφτονται ότι θα της απατήσουν ή χειρότερα θα τις χωρίσουν αν μάθουν για την ασθένεια. Κάποιοι έλεγαν ότι ένα στους δέκα περνάει καρκίνο.
Πλέον, το ποσοστό έχει γίνει ένας στους τρείς. Γι’αυτό η πρόληψη βοηθάει τόσο. Όλα είναι δύναμη Θεού. Αυτός είναι που αποφασίζει. Πίστευα στο Θεό πριν από την αρρώστια μου. Κάθε πρωί που σηκώνομαι από το κρεβάτι τον ευχαριστώ. Μοιρολάτρισσα δεν έγινα ποτέ.
Πολλές φορές χρειάστηκα βοήθεια, αλλά ποτέ δεν ζήτησα. Έχω ακραία περηφάνια και δεν το μετανιώνω. Θεωρώ ότι και αύριο να πεθάνω είμαι νικήτρια, πια. Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε ένα λεπτό. Ζούσα με την νοοτροπία ότι η Ελένη δεν έπαθε καρκίνο, αλλά ότι ο καρκίνος έπαθε Ελένη.
Έχω αλλάξει προς το καλύτερο. Έχω γίνει ένας άλλος άνθρωπος. Γι’αυτό και στο βιβλίο που έγραψα έδωσα τίτλο "από Έλενα, Ελένη...". Γνωρίζω πόσο πικρή είναι η αρρώστια, αλλά ξέρω και πόσο πιο γλυκιά είναι η ζωή! Το μόνο που μου έχει λείψει είναι να μαγειρέψω, να ποτίσω τα λουλούδια μου και να βγάλω το γιο μου μια βόλτα στο πάρκο. Μόνο αυτά μου έλειψαν, τίποτε άλλο…
"ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ ΕΓΚΥΟΣ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΗΝΑ, ΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΚΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ. ΑΝ ΕΜΕΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΗΝΑ, ΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ ΠΟΥ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΣΕ ΚΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΖΟΤΑΝ."
LIFE & STYLE
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 06/04/2012