Cancer Survivor: Ελένη Καλαμάρη
Δεν ήξερα αν θα ξαναδώ το παιδί μου...
Μέχρι πριν από τρία χρόνια , η Ελένη Καλαμάρη, 32, ήταν μια κοπέλα μόλις 2 χρόνια παντρεμένη, με όνειρα για το μέλλον και μια μάλλον χαλαρή αίσθηση για το χρόνο που περνάει. Αλλά αυτό ήταν πριν ανακαλύψει ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού.
Τον Ιούνιο του 2007, μια μόλις εβδομάδα μετά τη γέννηση του γιου της, έκανε την πρώτη της μαστεκτομή, οι γιατροί της ανακοίνωσαν ότι έχει τρεις με έξι μήνες ζωής και ο σύζυγός της πως την εγκαταλείπει και παίρνει μαζί και το γιο τους.
Καθισμένη στο σαλόνι του σπιτιού της, στον πέμπτο όροφο μιας ήσυχης πολυκατοικίας στο Πέραμα, αφού φτιάξει τη νέα της περούκα που παρέλαβε μόλις το πρωί και χαμογελάσει με τις ψεύτικες βλεφαρίδες («τις έχω χάσει τις δικές μου κι έχω ξεχάσει το αίσθημα του να τις έχεις» ), η Ελένη παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεκινά να ξετυλίγει την ιστορία της ζωής της.
Το 2007, σε ηλικία 28 χρόνων και έγκυος στο γιο της, ξεκίνησαν οι ενοχλήσεις. «Λίγο πριν από το Πάσχα του 2007 άρχισε να πονάει το πόδι μου. Με τον καιρό ο πόνος γινόταν αφόρητος και στον ένατο μήνα έμεινα κλινήρης. Δύο ώρες πριν γεννήσω, σε μια προσπάθεια να γυρίσω πλευρό στο κρεβάτι του μαιευτηρίου ακούω ένα έντονο «κρακ». Όλο το σώμα μου έστριψε αριστερά, αλλά το πόδι μου έμεινε στη θέση του.
Με έβαλαν εσπευσμένα στο χειρουργείο και με καισαρική μου πήραν το παιδί. Περίμεναν να σηκωθώ, αλλά ήταν αδύνατον. Με πήγαν για ακτινογραφία. Εκεί είδαν ότι τόσο καιρό πονούσα επειδή η λεκάνη μου και η κορυφή του μηρού ήταν θρυψαλιασμένα». Εκείνη η περίοδος ήταν και η πιο σκοτεινή της ζωής της. «Δεν μου είπαν τίποτα. Το είπαν στον σύζυγό μου. Και μία εβδομάδα μετά το μαιευτήριο, με πήγαν σε ένα νοσοκομείο με την πρόφαση ότι θα με έβλεπε κάποιος ορθοπεδικός».
Τη μετέφεραν στο νοσοκομείο Αμαλία Φλέμινγκ. « Αυτό που σκεφτόμουν ήταν ότι ήθελα να πάω στο παιδί μου. Ήταν πέντε ημερών κι εγώ δεν ήμουν κοντά του». Η διευθύντρια της ενδοκρινολογικής πτέρυγας απέκλεισε στους συγγενείς της το ενδεχόμενο σύνδεσης του καρκίνου με το θυρεοειδή της.
Ενώ εκείνη δεν γνώριζε τίποτα, κρίθηκε απαραίτητη η μεταφορά της στο Μεταξά. «Έρχεται ο γιατρός, με πιάνει από το δεξί ώμο και μου λέει «Ελένη, είναι καρκίνος, λυπάμαι».
Και του απαντάω «ωραία, πάμε να τα βγάλουμε γιατί πρέπει να πάω στο παιδί μου» και μου λέει « όχι, δεν κατάλαβες, δεν μπορώ να προχωρήσω σε χειρουργείο, γιατί είναι ήδη αργά και έχει δώσει μετάσταση στα οστά». Είδα το γιατρό να φεύγει από το δωμάτιο κι εγώ ούρλιαζα ακόμη πιο έντονα. Φώναζα το όνομα του συζύγου μου.
Ύστερα από λίγο, ήρθε να μου πει ότι εγώ είμαι αντράκι και μου ζήτησε να του κάνω προσωπική χάρη να γίνω καλά γιατί δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εμένα» διηγείται για εκείνη τη συγκλονιστική περίοδο της ζωής της.
Οι γιατροί της έδιναν μόνο τρεις μήνες ζωής και την επόμενη κιόλας μέρα έκανε την πρώτη της χημειοθεραπεία. Ο καρκίνος, όμως, δεν ήταν ο μοναδικός της εχθρός. «Τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν.
Γύρισα στο πατρικό μου, ήρθε ο σύζυγός μου να με δει τέλη Ιουνίου, όπου μου είπε ότι θέλει να χωρίσουμε. Ισχυρίστηκε πως ήξερα ότι είχα καρκίνο και το έκρυβα για να χρησιμοποιήσω τα χρήματα του, για να με πάει στο εξωτερικό, να με κάνει καλά από τον καρκίνο και ότι έκανα παιδί μαζί του για να μπορέσω να δέσω με δικλείδα ασφαλείας το σχέδιο μου» θυμάται η Ελένη, που είδε για πρώτη φορά το γιο της μετά το μαιευτήριο, όταν εκείνος ήταν δυόμισι μηνών. Έμεινε στην Αθήνα για τις θεραπείες της και ο σύζυγός της πήρε το παιδί στο νησί, όπου ζούσαν ως ζευγάρι από το 2005.
Η Ελένη δεν μπορούσε να δει το παιδί της. Η επιθυμία της να το κρατήσει και πάλι στην αγκαλιά της ήταν τόσο ισχυρή ώστε να διαψεύσει τους γιατρούς. «Μέρα με τη μέρα γινόμουν όλο και καλύτερα. Σηκώθηκα και άρχισα να διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν. Και πρώτα πρώτα το παιδί μου.
Το φθινόπωρο πήρα τηλέφωνο το σύζυγό μου και του είπα πως θέλω να δω το παιδί. Μου είπε ότι ο μοναδικός τρόπος να δω το παιδί ήταν να δώσω το συναινετικό διαζύγιο και να του παραχωρήσω την επιμέλεια του παιδιού». Αποφασίζει να πάει στο νησί και μένει εκεί για δύο μήνες. Ο άντρας της τη διώχνει, όπως υποστηρίζει, αλλά η Ελένη είναι αποφασισμένη να κερδίσει το παιδί με οποιονδήποτε τρόπο.
«Μπήκα μέσα στο σπίτι, όπου βρισκόταν το παιδί. Τη στιγμή εκείνη οι μισοί έλειπαν και οι υπόλοιποι κοιμούνταν. Δεν με είδε κανένας, πήρα το γιο μου κρυφά κι έφυγα. Ζητάω συγγνώμη που πήρα το παιδί μου με αυτό τον τρόπο και δεν τους άφησα να το χαιρετήσουν, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει». Η πιο σημαντική μάχη για την Ελένη είχε κερδηθεί. «Το Φεβρουάριο του 2008 με συμβιβαστικό τρόπο κέρδισα την επιμέλεια του παιδιού και ο πατέρας του τη δυνατότητα να βλέπει το παιδί, αν κι ακόμα βρισκόμαστε σε μια δικαστική διαμάχη».
Έχουν περάσει δυόμισι χρόνια και η ζωή της αλλάζει ριζικά. Δεν έχει πια την αγωνία να κρατήσει κοντά της το παιδί, αλλά να το μεγαλώσει. Γι αυτό και είναι αποφασισμένη να νικήσει για τρίτη φορά τον καρκίνο : «Στα μάτια μου ο καρκίνος έγινε ίωση και η ανάγκη να μεγαλώσω το παιδί μου έγινε μονόδρομος. Έμεινα στους γονείς μου, Ιωάννα και Θανάση, δεν είχα τη δυνατότητα να μείνω μόνη μου. Τον Ιανουάριο του 2008 οι εξετάσεις μου βγήκαν τελείως καθαρές.
Ο καρκίνος είχε εξαφανιστεί. Το Πάσχα της ίδιας χρονιάς, όμως, εμφανίζεται ξανά στο αριστερό μου στήθος. Το Νοέμβριο του 2008, οι εξετάσεις πάλι δείχνουν ότι ο καρκίνος είχε φύγει τελείως και πάλι. Όμως, φέτος το Πάσχα οι εξετάσεις έδειξαν ότι ο καρκίνος ξυπνάει ξανά στο αριστερό μου πόδι. Τώρα είμαι στο δρόμο να καθαρίσω ξανά…».
Η Ελένη έχει αφαιρέσει και τους δυο μαστούς, με τις χημειοθεραπείες έφτασε ακόμα και τα 40 κιλά, η ίδια όμως αισθάνεται πως έχει πολλή ζωή μέσα της. Αρνείται να μπει στο περιθώριο, είναι δραστήρια. Καθημερινά μέσω facebook βρίσκεται σε επικοινωνία με άλλους πάσχοντες. «Αυτό γίνεται το μεσημέρι που ο μικρός κοιμάται» κι όταν υπάρχει περισσότερος χρόνος γράφει το τελευταίο μέρος της αυτοβιογραφίας της που αναμένεται να εκδοθεί το Δεκέμβριο από τις εκδόσεις Σμυρνιώτη. «Είναι η αυτοβιογραφία μου. Αν αυτό καταφέρει να αλλάξει και να βοηθήσει τη ζωή έστω ενός ανθρώπου, νομίζω πως θα έχω επιτύχει».
Tου Δημήτρη Μαυροκεφαλίδη
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ PEOPLE - ΤΕΥΧΟΣ 18
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/07/2010