Παραμονή των γενεθλίων μου 26 Ιουλίου και με μια διάθεση απολογισμού η καλύτερα εσωτερικής ενδοσκόπισης θα έλεγα, καθότι αύριο κλειίω 46 συναπτά έτη ζωής...

Τα συναισθήματά μου περίεργα και ανάμικτα μελαγχολία - ευτυχία, λύπη - χαρά, απογοήτευση – ευγνωμοσύνη, αγάπη – μίσος, μοναξιά – συντροφικότητα, έρωτας – αδιαφορία, πάθος – απάθεια, έχουν στήσει ένα τρελό χορό μέσα μου, για το ποιος θα είναι ο καβαλιέρος αυτού του χορού…  -
 
Για ένα αισθάνομαι σίγουρος όμως, ότι νοιώθω ευλογημένος… που μπορώ να εμπεριέξω όλα αυτά τα συναισθήματα στην αγκαλιά μου και να μπορώ να τα κοιτάζω κατάματα, αφού όλα αυτά μου θυμίζουν πως ζω !!!

Πω πω σε 4 χρόνια θα κλείσω τα 50 μου σκέφτομαι... μισός αιώνας ζωής... πως θα αντέξω άλλον μισό αιώνα που πρόκειται να ζήσω αναρωτιέμαι και χαμογελάω μόνος μου....   
 
Κάνω τον απολογισμό μου κάθε φορά που άχω γενάθλια και για ενα άλλο λόγο... αφού το 1997, 2 μέρες πριν τα γενέθλια των 30 μου, βρισκόμουν στο χειρουργείο, γιατί μου διέγνωσαν για πρώτη φορά καρκίνο και μέσα απο ολη αυτη τη διαδικασια νοιωθω οτι ξαναγεννήθηκα…  
 
Είμαι πολύ μπερδεμένος όμως… δεν ξέρω τι να γιορτάσω τη βιολογική μου ηλικία των 46 ή το γεγονός ότι μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία και ξαναγεννήθηκα, επομένως να γιορτάσω τα 16 χρόνια της νέας μου ζωής …. ; Μάλλον τελικά το δεύτερο με συμφέρει και αυτό θα επιλέξω να γιορτάσω…    
 
Ναι λοιπόν 16 χρόνια μιας νέας ζωής, αφού η εμπειρία του καρκίνου, μου έδωσε την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω, για το πώς θέλω να πορευτώ σε αυτή… Το θέμα είναι να έχεις ανοιχτές τις αισθήσεις σου, ώστε να το δεις ως μια καλή ευκαιρία να ζήσεις τη ζωή σου με πάθος και όχι ως θύμα. Επαναξιολόγησα τα σημαντικά και τα μη, τους φίλους, τις σχέσεις, τις προτεραιότητές μου την ίδια την ύπαρξή μου.-
 
Μετά από πολύ δουλειά με τον εαυτό σου, αποφασίζεις να ζήσεις με όλες σου τις αισθήσεις, ελεύθερος καρκίνου για 10 χρόνια και λες ναι το πήρα το μάθημα μου… Στη συνέχεια όμως και ενώ νομίζεις ότι όλα έχουν επιστρέψει στους κανονικούς ρυθμούς,  έρχεται να σου στείλει κάποιος που δεν ξέρω ποιος… είναι η αλήθεια…  άλλον ένα καρκίνο στα 40 σου για να σου πει τι αυτή τι φορά; Για να σου δώσει μια τρίτη ευκαιρία; Ευκαιρία σε τι ακριβώς…;   -
 
Το δικό μου αιτιατό αυτή τη φορά, το ανακάλυψα ενώ είχα βρεθεί μόνος με τον καρκίνο μου, αφού οι περισσότεροι είχαν εξαφανιστεί από κοντά μου, ήμουν βλέπετε για αυτούς ετοιμοθάνατος… Έτσι σε εκείνες τις δύσκολες δικές μου στιγμές, δημιούργησα το όνειρο της οργάνωσης ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ και μιας γραμμής υποστήριξης, όπου μέσω αυτής δεν ήθελα κανένας να αισθάνεται μόνος του ενώ βιώνει τον καρκίνο…   
 
Ο δεύτερος καρκίνος μου με άλλαξε για άλλη μια φορά ως άνθρωπο, αλλά και τα στοιχεία της προσωπικότητάς μου που κουβαλούσα, έως τότε… Έγινε αποστολή της ζωής μου να μπορέσω να βοηθήσω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσα, για να έχω έτσι μια δικαιολογία, γι’ αυτό και δεύτερη φορά καρκίνος… Ουσιαστικά μέσω αυτής της εμμονικής μου αποστολής, απάλυνα τους δικούς μου αδιαπραγμάτευτους πόνους…  -
 
Πριν ακόμα διαπραγματευτώ τα δικά μου συναισθήματα σε σχέση με το δεύτερο καρκίνο, έπεσα με τα μούτρα να βοηθήσω άλλους ανθρώπους…. Αναφέρομαι πιο πάνω ως εμμονική αυτή την αποστολή, αφού ξύπναγα και κοιμόμουν για να βρω τρόπους να υλοποιήσω το όνειρό μου. Ακόμη και σήμερα ομολογώ ξυπνάω και κοιμάμαι με πιο τρόπο θα κρατήσω ζωντανή αυτήν την οργάνωση, αφού για να λειτουργήσει σε ένα πλαίσιο επαγγελματισμού, δυστυχώς απαιτούνται πόροι.  -
 
Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να υπάρχουν παράπλευρες απώλειες, αφού είχα στη ζωή μου πρώτα την οργάνωση και μετά τον Παναγιώτη... Τις δικές μου βασικές ανάγκες τις είχα παραμερίσει…. Δε με ένοιαζε τίποτα που αφορούσε τον εαυτό μου… τα θέλω των άλλων έγιναν δικά μου πρέπει… και τα δικά μου θέλω δεν έβγαιναν ποτέ στην επιφάνεια…  Λες και με είχε ορίσει κάποιος να είμαι ο σωτήρας ή το σωσίβιο ανθρωπίνων ψύχων, το αμορτισέρ του ανθρώπινου πόνου…  
 
Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους να πονάνε γύρω μου… πρέπει να επέμβω να τους σώσω… τι να σήμαινε άραγε αυτή μου η ανάγκη να γίνω ο σωτήρας του κόσμου…; Μήπως καλύπτω ένα δικό μου εσωτερικό κενό, από προστασία που δεν είχα νοιώσει στην παιδική μου ηλικία; Μήπως σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, βλέπω τον εαυτό μου στην παιδική μου ηλικία από τα 5 μου έως τα 12, που μεγάλωσα με τη γιαγιά μου, αφού οι γονείς μου ήταν μετανάστες;  
 
Δεν βρίσκω άλλο λόγο ως κινητήριο δύναμη, για αυτή την εμμονή μου να βοηθήσω άλλους ανθρώπους που είναι αδύναμοι η πονάνε η έρχονται αντιμέτωποι με το άγνωστο… Έτσι ένοιωσα και εγώ όταν οι γονείς μου με πήγαν στο αεροδρόμιο στα 5 μου, και ταξίδεψα μόνος μου για να έρθω στην Ελλάδα να μεγαλώσω με τη γιαγιά…-
 
Στο άγνωστο πήγαινα και αυτό με έκανε να αισθάνομαι πολύ φόβο… Απλά στη συνέχεια ως παιδί έμαθα πώς να παραμένω δυνατός, για να απαλύνω τον πόνο του εδώ και τώρα που βίωνα και έκανα το φόβο έμπνευση, με τη δημιουργία ονείρων!  -
 
Στα 7 χρόνια λειτουργίας της οργάνωσης, έχουν βοηθηθεί χιλιάδες άνθρωποι… καθημερινά δέχομαι δεκάδες μηνύματα, όπου με ευχαριστούν για τη βοήθεια που πήραν. Καθημερινά βλέπω από κοντά πολλούς ανθρώπους, όπου βλέπω στα μάτια τους ένα δέος όταν με κοιτάζουν. Και όλοι αναρωτιούνται και με θαυμάζουν επειδή προσφέρω στους ανθρώπους…  
 
Μέσα από όλες αυτές τις εκπληκτικές εμπειρίες, ανακάλυψα ότι δεν προσφέρω τίποτα και σε κανέναν… πρώτα από όλα προσφέρω στον εαυτό μου μέσω αυτής της εμμονικής αποστολής μου, προσπαθώντας να απαλύνω δικά μου συναισθηματικά κενά τα οποία υπάρχουν… Η ολοκλήρωση λοιπόν του συναισθηματικού μου εγώ είναι η πρωταρχική κινητήριος δύναμή μου… επομένως δεν μπορεί να μιλάμε για ανιδιοτελή εθελοντισμό ή προσφορά…   -
 
Όποια μορφή εθελοντισμού και αν κάνει κάποιος κάτι έρχεται να καλύψει σε προσωπικό επίπεδο… αφού είναι και η κινητήριος δύναμή του για να προσφέρει… επομένως πάλι το εγώ μας προπορεύεται… Τώρα εάν μέσα από το συγκεκριμένο εγώ βοήθιουνται συνάνθρωποί μας είναι οκ…  είναι ευλογία!  -
 
Παραπάνω μίλησα για παράπλευρες απώλειες  σε σχέση με την αποστολή μου… παραμερίζοντας δικές μου βασικές ανάγκες… είτε είναι σε επαγγελματικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό. Σε επαγγελματικό επίπεδο παραμέρισα πολλά πράγματα, με συνέπεια φέτος στα 46 μου χρόνια, να βιώνω μεγάλη δυσκολία.   -
 
Σε προσωπικό επίπεδο με βρίσκει μόνο και όχι με έναν υπέροχο άνθρωπο, όπου με στήριξε στα δύσκολα, και ήμασταν μαζί για 12 μισυ χρόνια. Απλά ένας όμορφος κύκλος της ζωής μου έκλεισε… Σίγουρα ένας άλλος κύκλος κάπου θα με περιμένει ανοιχτός, για να τον ζήσω… Η δύναμη βρίσκεται στο να μπορείς να αντιμετώπισες και να αποδεχτείς τις αδυναμίες σου, να μπορείς να αποδεχτείς τα θέλω του εαυτού σου και τέλος τον ίδιο σου τον εαυτό…. Στην συνέχεια εάν θες να είσαι ειλικρινής με τους σημαντικούς ανθρώπους δίπλα σου, φροντίζεις να κλείνεις τους κύκλους αυτούς, με αυθεντικότητα, παρόλο που πολλές φορές αναγκάζεσαι να το κάνεις βίαια…      
 
Δεν τα λέω υπό μορφή παραπόνου αφού επιλογές μου ήταν όλα αυτά. Έτσι για κάποιο λόγο έπρεπε να γίνουν… Τίποτα τυχαίο στη ζωή μας αφού τα πάντα γίνονται για να μας μεταφέρουν σε ένα άλλο επίπεδο… καλύτερο ή χειρότερο κανένας δεν γνωρίζει παρά μόνο η ίδια η ζωή!    -
 
Το καλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου, αυτό τον χρόνο που μας πέρασε, αφού δειλά δειλά άρχισα να βάζω σε προτεραιότητα δικές μου βασικές ανάγκες, ήταν η προσωπική μου ψυχοθεραπεία…. Ένα υπέροχο ταξίδι στον εσώτερο εαυτό μου που εμπεριέχει όλα τα χρώματα… Το πιο σημαντικό όμως από όλα ήταν ότι επέτρεψα στον εαυτό μου να μην είμαι δυνατός… αποδέχτηκα το γεγονός ότι έχω δικαίωμα να είμαι και αδύναμος… Και τότε έγινε κάτι μαγικό…

Επιτέλους μετά από 46 χρόνια ζωής έμαθα να κλαίω… Δεν είχα κλάψει ποτέ μου... Έπρεπε να είμαι ο δυνατός πάντα για τους άλλους… Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, πέρσι το καλοκαίρι όταν έκλαψα για πρώτη φορά επί μισή ώρα… χωρίς να σταματώ…. τι εμπεριείχε εκείνο το κλάμα; Έκλαψα για όλες τις απώλειες που είχα στη ζωή μου… λυτρώθηκα !!!   -
 
Εύχομαι του χρόνου την παραμονή των γενεθλίων μου, να με βρει να γράφω τούτες τις γραμμές, έχοντας υλοποιήσει το επόμενο όνειρο που έχω για να βοηθήσω ανθρώπους και αυτό είναι το 1ο κέντρο ευεξίας των ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο…-
 
Είδατε πάλι ξεχάστηκα και δεν έκανα καμία ευχή για τον Παναγιώτη… Τελικά νομίζω ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν όσο και να μεγαλώσουμε…  -
 
Είμαι αποτέλεσμα όλων των εμπειριών της ζωής μου, που μέσα σε αυτές υπάρχουν και οι επιλογές που έχω κάνει… Είμαι αυτό που σκέπτομαι και τίποτε παραπάνω!  


Φιλικά
Παναγιώτης Μιχαήλ

BeStrong.org.gr - 29.03.14