Αντιμετωπίζει τον καρκίνο ως φίλο... και γράφει γι' αυτόν!
Ακούγεται οξύμωρο, αλλά ο Θανάσης Σεφερλής αντιμετωπίζει τον καρκίνο ως δάσκαλο και φίλο. Όταν πληροφορήθηκε τη διάγνωση κακοήθους όγκου στον εγκέφαλό του άλλαξε η ζωή του.
Άρχισε να ταξιδεύει, να ενημερώνεται για την ασθένειά του μέσα από σεμινάρια και τελικά έγραψε βιβλίο που επιχειρεί να απομακρύνει το φόβο του θανάτου από τον καρκίνο.
Το βιβλίο του, «Καρκίνος δάσκαλος και φίλος», είναι ένας οδηγός επιβίωσης. Περιλαμβάνει διατροφικές συμβουλές, προτεινόμενες σωματικές και πνευματικές ασκήσεις για ηθική αναπτέρωση, ενώ η κατάθεση των εμπειριών είναι βασικό κομμάτι της συγγραφικής του δημιουργίας.
Παράλληλα, είναι ενεργός εμψυχωτής των καρκινοπαθών ως γιατρός και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Καρκινοπαθών - Εθελοντών - Φίλων - Ιατρών (ΚΕΦΙ).
Ο Θανάσης Σεφερλής αποκαλύπτει την περιπέτειά του που ακόμη συνεχίζεται. Όταν έμαθε για την ασθένειά του, τον κυρίευσαν η θλίψη και ο θυμός, ενώ όπως, αναφέρει, άρχισε να χάνει φίλους και να περιθωριοποιείται. Η στάση του όμως άλλαξε στην πορεία.
Μπορεί κατά το χειρουργείο, στο οποίο υποβλήθηκε, να αφαιρέθηκε ένα κομμάτι του όγκου και αυτό να είχε επιπτώσεις στις νοητικές λειτουργίες, ο Θανάσης όμως πείσμωσε ακόμη περισσότερο. Αποφάσισε να ταξιδέψει σε διάφορες χώρες τη Ευρώπης και να συμμετάσχει σε σεμινάρια που προκρίνουν εναλλακτικές θεραπείες για τον καρκίνο.
Ξεκίνησε να βλέπει την ασθένειά του ως μια εμπειρία. Μια εμπειρία που του προσέφερε γνώση, αλλά και μια ευκαιρία για να βοηθήσει άλλους ασθενείς. Ένας, μάλιστα, από τους λόγους που ξεκίνησε να γράφει είναι επειδή διαπίστωσε ότι στην Ελλάδα ο φόβος του καρκίνου είναι έντονος και ότι υπάρχει έλλειμμα ψυχολογικής υποστήριξης και παροχής εναλλακτικών θεραπειών.
Ο κ. Σεφερλής δεν επιχειρεί να κλείσει τα μάτια στις κλασικές μεθόδους ίασης, αλλά θέλει να εστιάσει στο ψυχολογικό κομμάτι, που για εκείνον παίζει καταλυτικό ρόλο. Επιδιώκει να βοηθήσει τους ασθενείς να «σταματήσουν» τον καρκίνο με τη σκέψη, να απαλύνουν τον πόνο με την ποικιλία δραστηριοτήτων και να παραμερίσουν έτσι το φόβο του θανάτου.
Τον δυσαρεστεί όμως το γεγονός ότι οι καρκινοπαθείς αντιμετωπίζονται με ρατσισμό, ενώ υποβάλλονται στην κατηγοριοποίηση του «μελλοθάνατου».
Επιθυμεί να φυτέψει και στην Ελλάδα το «σπόρο» των σεμιναρίων που αποσκοπούν στη βελτίωση της ζωής του ασθενή, στην απαγκίστρωση της ασθένειας από τα ταμπού και στην αξιοπρεπή και ανθρώπινη αντιμετώπισή της.
Ο κ. Σεφερλής θυμάται τα σεμινάρια τα οποία έχει παρακολουθήσει. Θυμάται να κάθονται γυμνοί οι ασθενείς σε ένα χώρο και χωρίς συστολή να μιλούν για το πρόβλημά τους.
Εκτός από τη θετική του σκέψη, στήριγμά του είναι η σύζυγός του, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Στο σπίτι, όπως αναφέρει, το κλίμα δεν είναι πένθιμο ούτε και υπάρχει προσποιητή ενθάρρυνση. Απεναντίας, μιλούν ανοιχτά για το πρόβλημα και στηρίζουν κάθε κίνησή του.
Μιλώντας για τον καρκίνο μέσα στο βιβλίο του αναφέρει: «Δε σκοτώνω κανέναν χωρίς τη θέλησή του. Οι άνθρωποι σκοτώνονται μόνοι τους, με τον τρόπο που ζουν, με τις συνθήκες που δημιουργούν. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ήρθα εδώ να μιλήσουμε γενικά και αόριστα για άλλους ανθρώπους, ήρθα να βοηθήσω εσένα, άσχετα αν αυτά που θα σου πω μπορεί να ισχύουν και για άλλους».
Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι όλα τα έσοδα από το βιβλίο του Θανάση Σεφερλή θα διατεθούν στο ΚΕΦΙ.