Η Ελένη μοιράζεται την ιστορία της...
Ο καρκίνος είναι μια τεράστια δοκιμασία για όλους...
Θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας. Ήταν 6 Ιανουαρίου 2008, όταν η μητέρα μου παρατήρησε, ότι είχε κάποια υγρά από κάτω.
Τα υγρά αυτά δεν ήταν φυσιολογικά. Το περίεργο ήταν ότι δεν είχε καθόλου πόνο.
Πήγαμε στο γιατρό και η διάγνωση ήταν καρκίνος στα γεννητικά όργανα. Για την ακρίβεια όπως απεδείχθη μετά από την ιστολογική, ήταν μεικτός όγκος με την ονομασία Muller.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ήμουν από το άτομα που είχε την ψευδαίσθηση ότι ο καρκίνος δεν θα χτύπαγε ποτέ τη δική μας πόρτα...
Η ιστολογική βγήκε με βαθμό κακοήθειας 1, αλλά ο ογκολόγος που την παρακολουθούσε είπε, ότι ο μεικτός όγκος Μuller είναι επικίνδυνος γιατί μπορεί να είναι μεταστατικός... Αμέσως μπήκε χειρουργείο, όλα πήγαν πολύ καλά!
Απλά θα έπρεπε μετά να κάνει κάποιες προληπτικές χημειοθεραπείες. Ένα μήνα μετά από το χειρουργείο της μητέρας μου έμεινα έγκυος. Ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδος για μένα, αλλά σίγουρα πιο πολύ για εκείνη.
Δεν ήθελα να τη χάσω, όχι από αυτή την αρρώστια
... Έπρεπε με κάθε τρόπο να είμαστε δυνατοί. Δεν φοβήθηκε η μητέρα μου ποτέ να πει την αρρώστια με το όνομά της. Έλεγε από την αρχή καρκίνος, ενώ εγώ έλεγα κακοήθεια. Δεν μπορούσα καν να πω τη λέξη, κάτι με έπιανε...
Προχωρήσαμε λοιπόν στις χημειοθεραπείες, έπεσαν τα μαλλιά της, αισθανόταν κόπωση μετά τις χημειοθεραπείες και κατάπτωση. Οι γιατροί στην αρχή είχαν πει για 6 μήνες θεραπεία.
Τελικά όλα πήγαν καλύτερα από τα αναμενόμενα και σε τέσσερις μήνες τελειώσαμε. Την τελευταία χημειοθεραπεία την έκανε η μητέρα μου στις 30/07/2008. Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι πρέπει ότι και αν συμβαίνει να έχουμε το κεφάλι ψηλά.
Ο καρκίνος είναι μια τεράστια δοκιμασία για όλους, αλλά η θέληση για ζωή και η καλή ψυχολογία θα τον νικήσουν. Μας αφορά όλους και όλες. Συνήθως χτυπάει από κει που δεν τον περιμένεις... Ο ασθενής από την αρχή πρέπει να γνωρίζει, γιατί ουσιαστικά μόνο αυτός μπορεί να βοηθήσει ψυχολογικά τον εαυτό του.
Δεν πρέπει να τα παρατήσει ποτέ. Σίγουρα κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι περνάει ο ασθενής αν δεν το ζήσει από κοντά. Εμείς τα παιδιά όταν πρόκειται για τους γονείς μας δεν πρέπει να τα χάνουμε, οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους και να τους υποστηρίζουμε.
Η χημειοθεραπεία σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά τι σημασία έχει αν θα πέσουν τα μαλλιά, αν θα πέσουν τα λευκά, αν μετά τη χημειοθεραπεία για 2-3 μέρες ο ασθενής αισθάνεται κόπωση, ή έχει εμετό και ναυτίες; Τι νόημα έχουν όλα αυτά, μπροστά στο γεγονός ότι κάποιος μέσα από αυτήν την διαδικασία, σώζει τη ζωή του.
Μετά από κάποιο διάστημα όλα ξεχνιούνται και επανέρχονται όπως πριν. Θέλω να ευχηθώ σε όλους καλή δύναμη και καλή ψυχολογία. Είναι μια δοκιμασία και θα περάσει.
Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί! Ειδικά σε μας τις γυναίκες έχω να πω ένα: Η πρόληψη σώζει ζωές. Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και συγχαρητήρια για το έργο σας και τη βοήθεια που προσφέρετε.
Ονομάζομαι Ελένη, η μητέρα μου είναι επιζούσα του καρκίνου & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!