Η Βιβή Παξινού μοιράζεται την ιστορία της...
Ο καρκίνος δεν κολλάει...
Πριν από 14 χρόνια, χωρίς κανένα άλλο σύμπτωμα, έχασα για λίγα δευτερόλεπτα το φως μου. Έτσι ξαφνικά.
Με πήγανε στο Νοσοκομείο και εκεί υπήρχε ένας πολύ κακότροπος γιατρός. Κάνοντάς μου μια αξονική μου είπε ότι έχω έναν τεράστιο καρκίνο στο κεφάλι.
Έτσι απότομα το έμαθα. Καταλαβαίνετε πως ένιωσα...
Ο γιατρός δεν γνώριζε να μου πει πόσο καιρό πριν υπήρχε το πρόβλημα.
Αργότερα έμαθα ότι όλοι μας έχουμε έναν καρκίνο, αρκεί να μην τον τσιγκλήσουμε και ενεργοποιηθεί. Εγώ φαίνεται ότι τον τσίγκλησα, γιατί όντως εκείνη την εποχή πέρασα μια πολύ μεγάλη στενοχώρια.
Το υποψιάστηκα εκείνη την εποχή ότι κάτι άσχημο θα μου συνέβαινε, γιατί πάνω σε μια μεγάλη ένταση, έγινα κόκκινη, φούσκωσαν κάποιες φλέβες στο λαιμό μου και αμέσως ένιωσα έντονο πόνος την παρεγκεφαλίδα.
Κράτησε για λίγο όλο αυτό και μετά μου πέρασε. Την επόμενη μέρα όμως, μου συνέβη αυτό που σας είπα.
Μου είπε ο γιατρός ότι από τη στενοχώρια διογκώθηκε ο όγκος και μου έκλεισε το οπτικό νεύρο. Έφυγα τότε από το νοσοκομείο αυτό και πήγα σ’ έναν άλλο γιατρό, ο οποίος ήταν καλότροπος και μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη.
Ήταν ο νευροχειρουργός Σπύρος Τζανής στο ΥΓΕΙΑ.
Πέρασαν δύο μέρες ώσπου να μου βρουν αίμα, γιατί έχω το Ο αρνητικό που είναι η πιο δύσκολη ομάδα να βρεθεί και αμέσως μετά με βάλανε στο χειρουργείο. Η επέμβαση κράτησε 13 ώρες. Ευτυχώς, ο γιατρός μου αυτός ήταν πολύ καλός και συζητάγαμε τα πάντα.
Η επίσημη διάγνωση ήταν αστροκύτωμα 3ου σταδίου...
Κακοήθεια... βέβαια... 1 στο εκατομύριο να ζήσει κάποιος απ' αυτά τα δεδομένα... πόσο μάλλον αρτιμελής... εγώ τη γλύτωσα. Στην Αμερική και Αγγλία που είχαν στείλει τα χαρτιά μου για μια δεύτερη γνώμη με είχαν τελειωμένη υπόθεση!
Μου είπε ο γιατρός μου λοιπόν, ότι μετά την επέμβαση είχα δύο επιλογές: Ή να κάνουμε ακτινοβολίες ή να το διακινδυνέψουμε και αν ξαναδημιουργηθεί όγκος, να κάνουμε μια δεύτερη εγχείρηση. Και εγώ προτίμησα τη δεύτερη επιλογή.
Τελικά, μετά από ένα μήνα, ξαναδημιουργήθηκε δεύτερος όγκος.
Υπήρχε ένα κομμάτι από την πρώτη φορά, που ήταν πάνω στο κεντρικό νεύρο. Αν το έκοβε ο γιατρός, θα έμενα παράλυτη από την αριστερή πλευρά. Οπότε το αφήσαμε.
Έγινε λοιπόν πάλι δεύτερη εγχείρηση, καθαρίστηκε ξανά ο όγκος κι έμεινε πάλι ένα κομμάτι πάνω στο νεύρο. Σκεφτήκαμε ξανά αν θα πρέπει να το χτυπήσουμε με ακτινοβολίες ή αν θα το αφήναμε να δούμε πώς θα εξελιχθεί.
Προτίμησα για άλλη μια φορά τη δεύτερη επιλογή. Ευτυχώς σωστά αποφάσισα, γιατί σιγά-σιγά απορροφήθηκε! Εδώ και τόσα χρόνια δεν μου ξαναπαρουσιάστηκε κανένας όγκος κι ούτε μου έγινε κάποια μετάσταση. Θαύμα;
Ναι, το πιστεύω, γιατί από πολύ μικρή φύλακάς μου είναι ο Άγιος Νεκτάριος και βρίσκεται στο πλευρό μου κάθε φορά που του το ζητάω.
Μετά τις εγχειρήσεις μου, αρρώστησε από καρκίνο και ο πατέρας μου. Γιατί; Γιατί στεναχωρήθηκε πάρα πολύ όταν έμαθε ότι είχα όγκο στο κεφάλι και παρά τις επιτυχημένες εγχειρήσεις μου, δεν πίστεψε ποτέ ότι έγινα καλά.
Νόμιζε ότι θα πεθάνω. Αφέθηκε και μέσα σε 18 μήνες πέθανε. Δεν ήθελε καν να το παλέψει. Ούτε να φάει ούτε να πιει.
Το δικό μου καρκίνο τον διαχειρίστηκα... Η χειρότερη περίπτωση όμως, ήταν του πατέρα μου, γιατί δεν μπορούσαμε να τον πείσουμε να το παλέψει.
Ενώ στην πραγματικότητα ο δικός μου καρκίνος στο κεφάλι ήταν ο πιο επικίνδυνος. Τον αντιμετώπισα όμως σαν ένα έλκος στομάχου.
Μετά από το θάνατο του πατέρα μου, άρχισα να πέφτω ψυχολογικά. Το πρόσεξε η κόρη μου και με πήρε από το χέρι μια μέρα με το ζόρι και με πήγε στο σύλλογο «αγκαλιάΖΩ».
Ζούσα στην Αθήνα εκείνη την εποχή και τα γραφεία ήταν στον Πειραιά. Εκεί βοηθήθηκα πάρα πολύ. Δήλωσα τότε ότι θέλω να συμμετάσχω στην Ομάδα Νοσοκομείου.
Παρόλο που δεν ήθελαν να με αφήσουν οι υπεύθυνοι να το κάνω αυτό, γιατί είχα νοσήσει κι εγώ και θα γινόμουν ράκος κάθε φορά που θα έβλεπα έναν καρκινοπαθή, τους είπα ότι αφού μπόρεσα και στάθηκα δίπλα στον πατέρα μου, θα σταθώ και δίπλα σε όλους όσους έχουν το ίδιο πρόβλημα.
Πέρασα ένα σεμινάριο 5 μηνών, για την αντιμετώπιση του καρκίνου και των ογκολογικών ασθενών. Μετά από όλα αυτά, χρειάστηκε να μετακομίσω στην Πάτρα. Στεναχωρήθηκα που θα έπρεπε να αφήσω το «αγκαλιάΖΩ». Περνώντας από το γραφείο για να τους χαιρετήσω, μου είπαν ότι ανοίγουνε παράρτημα και στην Πάτρα.
Ήμουνα η πρώτη εθελόντρια στην Πάτρα. Έκανα και στην Πάτρα άλλους 3 μήνες εκπαίδευση. Σεμινάρια με ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς κ.λπ. Είμαι από το 2002 στο σύλλογο «αγκαλιάΖΩ». Βοηθήθηκα πολύ, αλλά πιστεύω ότι μέσα από τη δική μου εμπειρία, μπόρεσα κι εγώ να βοηθήσω.
Τον πρώτο καιρό ήμουν δύσπιστη για τον εαυτό μου. Εάν θα ήμουν άξια να τα καταφέρω. Έφευγα από εκεί κλαίγοντας. Ήμασταν δύο ομάδες είκοσι ατόμων και πηγαίναμε στα δύο Νοσοκομεία, στο Ρίο και στον Άγιο Ανδρέα. Εκείνα λοιπόν τα πρώτα χρόνια, ήταν δύσπιστοι και οι ασθενείς απέναντί μας.
Λέγανε, ποιες είναι αυτές οι κυρίες που έρχονται μ’ ένα κουλουράκι και μια καραμέλα και μας μιλάνε; Παρένθεση... Το κουλουράκι και την καραμέλα, που τόση χαρά δίνουν στους ασθενείς, δεν μας τα δίνουν πια εύκολα οι φούρνοι και τα ζαχαροπλαστεία. Πρέπει να παρακαλέσουμε τώρα για να μας δώσουν.
Δύσπιστοι επίσης ήταν μαζί μας και οι νοσηλεύτριες και οι γιατροί και οι προϊσταμένες. Τώρα όμως που είδαν τι προσφέρουμε, έχουμε μια υπέροχη σχέση.
Και αν τύχη και δεν πάμε μια μέρα, λένε: Πού είναι τα κορίτσια μας σήμερα; Για μας είναι πολύ μεγάλη χαρά να πηγαίνουμε και να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας. Σε ιατρικά θέματα δεν έχουμε δικαίωμα να επέμβουμε.
Εμείς καθόμαστε δίπλα στον ασθενή, του κρατάμε το χέρι και τον ακούμε. Τον αφήνουμε να μας μιλήσει, τον αγκαλιάζουμε, τον βοηθούμε να βγάλει τα χαρτιά του και ό,τι άλλο χρειαστεί.
Αν δούμε ότι κάποιος είναι πολύ βαριά (στο ψυχολογικό επίπεδο) και δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε εμείς, φωνάζουμε τότε τον κοινωνικό λειτουργό ή τον ψυχολόγο, που ευτυχώς διαθέτει το νοσοκομείο και θα τον βοηθήσει αυτό. Και τον ασθενή και τους δικούς του.
Εκτός από το σύλλογο «αγκαλιάΖΩ», πηγαίνω και σε μια άλλη ομάδα η οποία είναι για τη στήριξη ογκολογικών ασθενών, με τον κ.Γιώργο Μανωλέσο (Ψυχίατρο), που λειτουργεί επτά χρόνια στην Πάτρα.
Εκεί πηγαίνουμε γυναίκες με καρκίνο, κάθε Τρίτη και κάνουμε μια γιορτή. Γιατί γιορτή για μας είναι που υπάρχουμε ακόμη και συναντιόμαστε όλες μαζί. Περνάμε τόσο ωραία. Βγαίνει όλο μας το άγχος.
Πραγματικά ο γιατρός μας κ.Μανωλέσος, μας έχει σώσει. Το ίδιο όμως μας στηρίζουν ψυχολογικά και από το «αγκαλιάΖΩ». Δεν θέλουν να ‘‘βαραίνουμε’’ από αυτά που παίρνουμε από το Νοσοκομείο του Ρίου. Θέλουν ό,τι παίρνουμε να το αφήνουμε μέσα σ’ αυτούς και εμείς να φύγουμε ήρεμοι για το σπίτι μας.
Το «αγκαλιάΖΩ» έχει 488 εθελόντριες!
Είμαστε χωρισμένες σε 4 ομάδες. Η μία είναι η ομάδα στήριξης των ασθενών (στην οποία συμμετάσχω κι εγώ και πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο).
Υπάρχει μετά η ομάδα πρόληψης και έγκυρης διάγνωσης, η οποία πάει σε όλα τα γύρω μέρη κι όχι μόνο στην Πάτρα και ενημερώνουν τον κόσμο για την πρόληψη του καρκίνου.
Η τρίτη ομάδα είναι για τα δικαιώματα των ασθενών και τέλος είναι η ομάδα εκδηλώσεων. Και αυτή η ομάδα είναι εξίσου σημαντική, γιατί αυτή είναι που μαζεύει τα χρήματα που χρειαζόμαστε. Αφού το κράτος είναι ανύπαρκτο για τις Μ.Κ.Ο. Δεν βοηθάει καθόλου.
Τα μόνα λεφτά που έχουμε και από αυτά κρατιέται ο Όμιλός μας, είναι από τις συνδρομές μας, από κάποια δωρεά, που σπάνια έχουμε, και απ’ ότι μαζέψει η ομάδα εκδηλώσεων.
Τέλος θα να τονίσω κάτι σημαντικό: Ο καρκίνος δεν κολλάει…
Σε ορισμένους ανθρώπους περνάει από το μυαλό του ότι κάποια στιγμή της ζωής τους μπορεί να νοσήσουν... Άλλοι όμως δεν θέλουν ούτε καν να το ακούσουν ότι μπορεί κάποια στιγμή εκείνοι ή κάποιος δικός τους ν’ αρρωστήσει με καρκίνο.
«Μακριά, μακριά...» λένε συνήθως.
Να ξέρετε όμως ότι όλοι εν δυνάμει είμαστε και καρκινοπαθείς.
Ο καρκινοπαθής γίνεται πολύ ευαίσθητος, χρειάζεται την αγάπη της οικογένειάς του και του περιβάλλοντός του.
Επίσης, ο καρκίνος σε κάνει ή καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο…
Ευτυχώς εγώ είμαι στην πρώτη περίπτωση. Μεγάλωσα όμως και σε ένα σπίτι, που το μόνο που άκουγα από τη μέρα που γεννήθηκα ήταν “δώσε” και ας μην έχεις. Πάντα βοηθούσα από μικρή.
O καρκίνος με βοήθησε πάρα πολύ στο να γίνω καλύτερη μάνα, καλύτερη κόρη, καλύτερη αδελφή, καλύτερη σύζυγος και γενικότερα σε όλους τους τομείς της ζωής μου καλύτερος άνθρωπος!
Με λένε Βιβή, επιζούσα 14 χρόνια από καρκίνο εγκεφάλου & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!