H Νάγια μοιράζεται την ιστορία της...
Αποφάσισα ότι αυτός ο πόλεμος θα έληγε υπέρ μου...
Φόβος... είναι λογικό για ένα κορίτσι 17 ετών να φοβάται!
Βρίσκεται στην τελευταία τάξη του λυκείου επομένως είναι λογικό να φοβάται για τις εισαγωγικές εξετάσεις, για το αν θα τα καταφέρει μακριά απ ΄τους δικούς της. Αυτό ναι, είναι λογικό.
Το να φοβάται όμως για τη ζωή της; Αυτό είναι άδικο...
Εκείνο το διάστημα η ζωή μου ήταν σχολείο-φροντιστήρια-διάβασμα, οι στόχοι υψηλοί κι εγώ αποφασισμένη να τους πετύχω αφιερώθηκα εξ ολοκλήρου στην κατάκτηση της πολυπόθητης θέσης στο πανεπιστήμιο.
Μια από εκείνες τις μονότονες μέρες επέστρεψα στο σπίτι με πόνους χαμηλά στην κοιλιά κι έπειτα είδα ίχνη αίματος στα ούρα και ένιωθα να δυσκολεύομαι κατά την ούρηση.
Έκανα σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού μου ανάλυση ούρων, διάγνωση ουρολοίμωξη μου χορηγήθηκε αντιβίωση και σε 5 μέρες όλα καλά.
Η ουρολοίμωξη υποχώρησε για να επανέλθει μετά από δύο εβδομάδες. Πήρα ξανά αντιβίωση αφού ο γιατρός το απέδωσε σε υπερβολικό άγχος.
Δεν υποχωρούσε όμως με τίποτα...
Ο γιατρός πρότεινε κυστεοσκόπηση για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα του τι συμβαίνει και έτσι να ακολουθήσουμε την πιο αποτελεσματική θεραπεία.
Αν και ήθελα να γίνω γιατρός μισούσα το νοσοκομείο όταν επρόκειτο για την δικιά μου υγεία. Ήμουν αισιόδοξη όμως θα έκανα την εξέταση θα έβρισκαν τι έχω θα έπαιρνα φάρμακα και όλα καλά. Θα επέστρεφα στο διάβασμα που τόσο είχα παραμελήσει . τουλάχιστον έτσι νόμιζα πως θα γινόταν. Δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ το τι με περίμενε.
Μετά το τέλος της εξέτασης ο γιατρός είπε ‘’Κάτι βρήκαμε αλλά δεν ξέρουμε ακόμα, περιμένουμε τα αποτελέσματα, μην ανησυχείτε όμως. Όλα θα πάνε καλά’’. Με αυτή την σκέψη πήγα στο γραφείο του λίγες μέρες μετά για να μάθω τα αποτελέσματα με τους γονείς και το αγόρι μου.
Όλα θα πήγαιναν καλά, όλα έπρεπε να πάνε καλά. Τίποτα όμως δεν πήγε. ‘’Καρκίνος της ουροδόχου κύστεως’’ είπε. Ένιωσα τη Γή να χάνεται κάτω απ΄τα πόδια μου, ο φόβος κυρίευσε το σώμα μου, η καρδιά μου έτοιμη να σπάσει, η αγωνία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου και τα άλλοτε εκφραστικά και γεμάτα αισιοδοξία μάτια μου όπως έλεγαν οι δικοί μου γέμισαν απ΄την μια στιγμή στην άλλη θλίψη και έβλεπαν με παράπονο.
Ο γιατρός μιλούσε για το πλάνο που είχε φτιάξει στο μυαλό του. Χειρουργείο, χημειοθεραπείες φάρμακα κλπ.. Δεν άκουγα, δεν ήμουνα σε θέση να ακούσω, προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται.
Εκείνο το βροχερό βράδυ, Φεβρουάριος του 2010, επιστρέφοντας στο σπίτι παρατηρούσα τη βροχή απ΄το παράθυρο του αυτοκινήτου. Ήθελα να βγω στη μέση του δρόμου, να την αφήσω να με λούσει και να διώξει μακριά ό,τι κακό υπήρχε πάνω μου. Μακάρι να ήτανε τόσο απλό.
Με γρήγορες διαδικασίες επειδή ο χρόνος μας κυνηγούσε μπήκα στο χειρουργείο. Ο όγκος αφαιρέθηκε και όλοι οι γιατροί ήταν αισιόδοξοι. Οι πόνοι της επέμβασης ήταν φριχτοί και οι χημειοθεραπείες που ακολούθησαν εξαντλητικές.
Οι ζαλάδες, οι εμετοί και η κόπωση ήταν πια ολόκληρη η ζωή μου. Έψαχνα μέσα μου να βρω αν είχε μείνει κάτι που να θυμίζει τον παλιό μου εαυτό. Μάταια όμως, δεν υπήρχε τίποτα πια. Τρόμαξα με αυτό που είχα γίνει. Ένας άνθρωπος κενός, ανίκανος να νιώσει, φοβισμένος, μίζερος.
Για καλή μου τύχη είχα ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπούσαν πού, ήταν πάντα εκεί για μένα και ήταν αποφασισμένοι να με συνεφέρουν. Με έτρεξαν σε ψυχολόγους κι επιτέλους μετά από καιρό είχα αρχίσει να προσπαθώ και να βρίσκω ξανά την δύναμη που έχασα.
Η περιπέτεια είχε τελειώσει. Τώρα έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου. Μπήκα στο χημικό αφού για την ιατρική μετά από όλο αυτό είχα μετανιώσει. Στα δύο χρόνια που ακολούθησαν ήμουν σαφώς άλλος άνθρωπος. Τα σημάδια ήταν ακόμα εκεί, όμως έγινα πάλι ο εαυτός μου μόνο που τώρα ήμουνα πιο δυνατή, πιο αισιόδοξη, έκανα ξανά όνειρα. Ήθελα να ζήσω και το ήθελα πολύ.
Δυστυχώς όμως αυτός ο διάολος που λέγεται καρκίνος είχε άλλα σχέδια για μένα. Οι προγραμματισμένες μου εξετάσεις έδειξαν ότι είχε επιστρέψει. Ήτανε Μάρτιος του 2012. Επέστρεψε λοιπόν, μα εγώ ήμουν έτοιμη να παλέψω. Θα τον νικήσω μουρμούριζα στον εαυτό μου.
Δεν μπορεί να με κάνει ό,τι θέλει, δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω μου. Εγώ έχω το πάνω χέρι. Ήξερα καλά πως δεν ήμουνα πια αυτή που είχε πρωτογνωρίσει. Αποφάσισα ότι αυτός ο πόλεμος θα έληγε υπέρ μου.
Το χειρουργείο προγραμματίστηκε, όλα ήταν έτοιμα. Ήμουν έτοιμη για τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήτανε μόνο στην ουροδόχο, είχε προχωρήσει στις ωοθήκες. Ξυπνώντας λοιπόν από ένα χειρουργείο 8 ωρών δεν είχα πια την δεξιά μου ωοθήκη.
Δυσκολεύτηκα πολύ να το δεχτώ όμως είχα δίπλα μου φύλακες Αγγέλους τους γονείς και το αγόρι μου. ‘’ Η επιστήμη κάνει θαύματα, αν το θέλεις πολύ θα γίνεις μανούλα μια μέρα. Ζεις κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, είσαι εδώ και όλα τα άλλα μπορούν να διορθωθούν.’’ Είχαν δίκιο!
Οι χημειοθεραπείες εξακολουθούσαν να είναι αφόρητες όμως άντεξα, πάλεψα μέχρι το τέλος. Τα κατάφερα! Ο πόλεμος έληξε υπέρ μου όπως είχα αποφασίσει. Τον τσάκισα. Ναι! Τα κατάφερα.
Είμαι και πάλι εδώ, στη σχολή μου, στην οικογένεια μου, στα όνειρα μου. Απολαμβάνω πια την κάθε μου αναπνοή, την κάθε μου στιγμή, την κάθε μου μέρα. Απολαμβάνω όλα αυτά που θεωρούσα δεδομένα. Τώρα όμως ξέρω. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, πόσο μάλλον η ζωή μου. Μου δίδαξε πολλά ο άτιμος και τον ευχαριστώ που με έκανε αυτή που είμαι σήμερα.
Μπορεί ο καρκίνος να μου δόθηκε απλόχερα, μπορεί εγώ να τον είχα, να μου ανήκε όμως εγώ δεν του δόθηκα ποτέ. Δεν του ανήκω και δεν του ανήκει κανείς μας. Έτσι κατάφερα να τον βγάλω από μέσα μου. Δεν τον φοβάμαι πια!
Είμαι η Νάγια, επιζούσα από καρκίνο της ουροδόχου κύστεως και των ωοθηκών, και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!