Χρειάζεται ψυχραιμία και χαμόγελο για να ζήσεις με τον...
Ο καρκίνος είναι μια κάπως αφηρημένη έννοια μέχρι να σου χτυπήσει την πόρτα.
Συνήθως σκέπτεσαι ότι δεν θα συμβεί σε εσένα και χάνεις κυριολεκτικά την γη κάτω από τα πόδια σου όταν οι εξετάσεις σου μοιάζουν καλές και ο γιατρός σου είναι καθησυχαστικός αποδεικνύεται όμως ότι έχει κάνει λάθος.
Για την ζωή της με τον καρκίνο μιλά στην “Π” η 54χρονη καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας Καίτη Δαμουλάκη-Βαρβεράκη η οποία πέρυσι τέτοια εποχή πήγαινε να κάνει μια εξέταση μετά τον πόνο που αισθάνθηκε στην δεξιά μασχάλη και έφυγε από το ιατρείο ήρεμη με την διαβεβαίωση ότι δεν έχει λόγους να ανησυχεί.
“Πέρυσι στις 13 Οκτωβρίου πήγα να κάνω έναν υπέρηχο και ο ακτινολόγος αλλά και η γυναικολόγος μου είπαν ότι κάτι πάει να δημιουργηθεί αλλά δεν έχω λόγο να ανησυχώ αφού είναι καλοήθες. Στο παρελθόν είχα κάνει 2 επεμβάσεις για να αφαιρέσω 2 καλοήθη ογκίδιο από το στήθος και θεωρήθηκε ότι πρόκειται για την ίδια περίπτωση”.
Μάλιστα στο ερώτημα αν πρέπει να κάνει μαστογραφία η γυναικολόγος της απάντησε ότι δεν χρειάζεται και μπορεί να την κάνει στο τέλος του χρόνου, όπως είχε προγραμματίσει αυτή την προληπτική εξέταση ρουτίνας.
“Επαναπαύτηκα αφού με διαβεβαίωσε ότι δεν έχω λόγο να φοβάμαι και αρχές Ιανουαρίου πήγα να κάνω τις εξετάσεις μου, μαστογραφία και υπέρηχο μαστού.
Ο ακτινολόγος είδε την εξέταση και μου είπε “Κάτι βλέπω που δεν μου αρέσει. Κυρία μου, είναι 60-40 η κακοήθεια, όπου κάτσει η μπάλα”.
Έπαθα σοκ! Τρομοκρατήθηκα!
Τρέχω στη γυναικολόγο με την εξέταση και μου λέει: “Σε διαβεβαιώ ότι δεν είναι κακοήθεια, είναι το ίδιο το παλιό πρόβλημα, μην ανησυχείς”. Ωστόσο εγώ δεν το άφησα βέβαια έτσι το θέμα και έφυγα για την Αθήνα. Κι αυτό με έσωσε”.
Σύμφωνα με την κ. Δαμουλάκη η γιατρός που είδε στο ιατρικό κέντρο τις εξετάσεις της ήταν σαφής.
“Κοίταξε τις εξετάσεις και μου είπε: “Πώς είναι δυνατόν να έγινε τέτοιο λάθος; Έχετε επιθετικό καρκίνο του μαστού. Πρέπει να υποβληθεί τε άμεσα σε μαστεκτομή. Στις 25 Ιανουαρίου έγινε η διάγνωση, στις 26 στις 6 το πρωί μπήκα στο χειρουργείο για την μαστεκτομή”.
Η αποθεραπεία διήρκεσε 20 ημέρες και ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες από τα μέσα Φεβρουαρίου έως τις 6 Ιουλίου.
Από τον Ιούλιο μέχρι σήμερα ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή και κάνει μια ένεση υποδόρια ανά 20 ημέρες.
Πώς είναι η ζωή της όλο αυτό το διάστημα;
“Στην αρχή ούτε που πρόλαβα να καταλάβω τι έγινε και πώς έγινε. Η μητέρα μου έχει ελαφράς μορφής άνοια και δεν της το έχουμε πει, ο γιος μου όταν μπήκα επειγόντως στο χειρουργείο είχε μόλις πάει στο στρατό, δεν θέλαμε να τον ταράξουμε και του το είπαμε όταν τελείωσε η επέμβαση.
Ο σύζυγός μου, ήρωας μέσα στο σπίτι, προσπαθεί να μας εμψυχώνει όλους. Όταν ξεπέρασα το αρχικό σοκ, ένιωσα έναν μεγάλο θυμό για τους γιατρούς που έκαναν την αρχική διάγνωση. Σκεπτόμουν ξανά και ξανά τι θα άλλαζε αν άρχιζα τις θεραπείες νωρίτερα, μήπως γλίτωνα την μαστεκτομή, μήπως γλίτωνα τις χημειοθεραπείες; Η εξέλιξη της νόσου θα ήταν διαφορετική;
Τώρα μου έχει φύγει αυτός ο θυμός. Ούτε θέλησα από τότε μέχρι σήμερα να μιλήσω με αυτούς τους γιατρούς οι οποίοι υποθέτω έχουν μάθει τι μου έχει συμβεί”.
Η καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας μιλάει με μεγάλη συγκίνηση και αγάπη για τους γιατρούς και το προσωπικό της Ογκολογικής Κλινικής του ΠΑΓΝΗ από τους οποίους τώρα παρακολουθείται, τονίζοντας ότι οι άνθρωποι αυτοί κάνουν ηρωικές προσπάθειες κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και βρίσκονται συνεχώς στο πλευρό των ασθενών, με αληθινή ευαισθησία και ενδιαφέρον, όπως και οι κυρίες του Συλλόγου “Ευ Ζω με τον Καρκίνο” που προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους.
“Πολλές φορές δεν έβρισκες καρέκλα να καθίσεις στην κλινική για να κάνεις τις θεραπείες σου, άλλες φορές καθυστερούσαν τα φάρμακα. Οι άνθρωποι στο τμήμα πάντα χαμογελαστοί, πρόθυμοι, συνεχώς κοντά μας.
Δεν φαντάζεστε πόσο μας στηρίζουν και πόσο μας βοηθούν να πάρουμε δυνάμεις και να συνεχίσουμε” λέει.
Σύμφωνα με την κ. Δαμουλάκη-Βαρβεράκη, εφόσον έχει γνωρίσει πλέον πολλούς καρκινοπαθείς έχει κάνει διάφορες διαπιστώσεις, για παράδειγμα ότι πολλοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα φοβούνται να το πουν για να μην χάσουν, όπως λένε, τη δουλειά τους ή ότι αρκετός κόσμος νιώθει μια “παγωμάρα” στο άκουσμα του καρκίνου και απομακρύνεται από τον ασθενή νιώθωντας ίσως αμηχανία.
“Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι ο καρκίνος είναι μια ασθένεια όπως τις άλλες. Έχω γνωστούς που απομακρύνθηκαν, που δεν κάνουν ένα τηλέφωνο και στο δρόμο μου λένε “μαθαίνω τα νέα σου” και φεύγουν. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι η κανονικότητα. Μια φυσιολογική αντίδραση από τους άλλους. Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που λένε την ασθένεια “το κακό”, που αισθάνονται φόβο και προκατάληψη. Αυτά πρέπει κάποτε να εκλείψουν”.
Η καθηγήτρια προσπαθεί με μια διάθεση... ασανσέρ, όπως λέει, να συμφιλιωθεί με τη νέα της ζωή και να βρει την ισορροπία της, όχι χωρίς δυσκολίες.
“Μετά το Πάσχα άρχισα και πάλι τη δουλειά στο σχολείο, την ρουτίνα του σπιτιού με το μαγείρεμα και την καθαριότητα, το γυμναστήριο, το κολύμπι. Οι αντοχές μου βέβαια είναι μειωμένες, αλλά δεν πτοούμαι. Συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου. Αυτό έχω ανάγκη. Δεν είναι εύκολο, αλλά όταν μπεις στο χορό, θέλεις δεν θέλεις θα χορέψεις, κάνε το λοιπόν με ψυχραιμία και χαμόγελο. Τίποτα άλλο δεν ωφελεί.
Θυμάμαι πόσο άσχημα ένιωσα όταν έπεσαν τα μαλλιά μου από την χημειοθεραπεία. Μετά έβαλα την περούκα και σκέφθηκα “τι πειράζει θα ξαναμεγαλώσουν”.
Άσε που η περούκα μου πηγαίνει μια χαρά...”.