Μια Κύπρια ζωγράφος φτιάχνει το πορτραίτο της...
«Να πάρω πινέλα, μπογιές και να ζωγραφίσω τη Χριστίνα μετά την επέμβαση...».
Έστω κι αν η ίδια δεν έχει περάσει από αυτή τη διαδικασία, αποφάσισε εντούτοις να βάλει (κατ’ αυτό τον τρόπο) τον εαυτό της στη θέση των γυναικών που πέρασαν απ’ τη σκληρή εμπειρία της «μαστεκτομής» και αργότερα από την προσπάθεια μάλλον να συνηθίσουν την εικόνα αυτή.
«Θα μπορούσε να ήσουν εσύ στη θέση αυτής της γυναίκας... ή η μαμά σου ή η γυναίκα σου, η αδερφή σου, το παιδί σου... Κάτι που πρέπει να έχεις υπόψιν σου πως όλα είναι μέσα στη ζωή και πρέπει να είμαστε όλοι έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε και να κάνουμε έγκαιρα / προληπτικά τις απαραίτητες εξετάσεις για να αποτρέψουμε τα χειρότερα...» συμπληρώνει η Χριστίνα.
Διάβασε πιο κάτω αυτούσιο το μήνυμά της μέσω του οποίου εξηγεί γιατί αποφάσισε να μπει σε αυτή τη διαδικασία:
Μέσα σ’ όλα τα άσχημα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στον κόσμο μας είναι σταθερή και η πανίσχυρη αυτή ασθένεια του καρκίνου.
Τελικά, πιο συχνά ακούς περιστατικό για ανθρώπους που παλεύουν με τον καρκίνο παρά ότι γεννήθηκε ένα μωρό.
Όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε ποσό επώδυνη είναι αυτή η δοκιμασία για τον ασθενή αλλά και για τα δικά του πρόσωπα. Κάποιοι μάλιστα από εμάς το έχουμε ήδη βιώσει είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο. Πολλοί στάθηκαν τυχεροί, δυνατοί και νικητές!
«...το ότι καταφέρνεις να ξεπερνάς αυτή την εμπειρία και σε βλέπει ο κόσμος γερή, δυνατή, γεμάτη διάθεση για ζωή, να παραμένεις γυναίκα και να έχεις όνειρα και στόχους νομίζω πως βοηθάς άλλους ανθρώπους. Ο καρκίνος είναι κάτι που ξεπερνιέται. Η εμπειρία μου με τον καρκίνο, μου επιβεβαίωσε ότι η ζωή είναι ωραία και πρέπει να παλέψεις για να τη χαρείς...» (λόγια αγαπημένης φίλης).
Τόσο απλά αλλά ταυτόχρονα εξίσου σημαντικά... Λόγια που πρέπει να μας παροτρύνουν να κάνουμε αυτά που πραγματικά θέλουμε τώρα, χωρίς αναβολές και δεύτερες σκέψεις, παίρνοντας παράδειγμα απ’ τους ανθρώπους που νίκησαν αυτή την τόσο ισχυρή ασθένεια, που σήμερα είναι πλέον «νούμερο ένα» αιτία θανάτου.
Οι λόγοι που με έκαναν να ζωγραφίσω εμένα κι όχι κάποια γυναίκα που όντως πέρασε από τη διαδικασία της «μαστεκτομής» ήταν γιατί θα μπορούσα κι εγώ να είμαι στη θέση αυτής της γυναίκας. Και δεύτερον, μια ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου ήταν «τι θα ήθελα να πρωτοκάνω ακριβώς μετά από μια τέτοια επέμβαση».
Η απάντηση μου ήταν αυτή... Να πάρω πινέλα, μπογιές και να ζωγραφίσω τη Χριστίνα μετά την επέμβαση... Έτσι αποφάσισα να βάλω (κατ’ αυτό τον τρόπο) τον εαυτό μου στη θέση των γυναικών που πέρασαν απ’ τη σκληρή αυτή εμπειρία και αργότερα από την προσπάθεια μάλλον να συνηθίσουν την εικόνα αυτή.
Όταν το έργο είχε φτάσει σε ένα προχωρημένο στάδιο, ένιωσα να μπαίνω σε μια διαδικασία τριβής με τον εαυτό μου βλέποντας για μήνες μια Χριστίνα με ένα μαστό. Ήταν για μένα δύσκολο να συνηθίσω την εικόνα. Έπιανα πολλές φορές τον εαυτό μου να αδυνατώ να το δουλέψω… Όμως ήταν ίσως ένας τρόπος αντιμετώπισης του φόβου μου...και πιθανότατα είναι φόβος κάθε γυναίκας…
Προσπάθησα λοιπόν να αποτυπώσω όσο πιο ρεαλιστική θα μπορούσε να είναι μια τέτοια εικόνα, δηλαδή μια σωματικά και ψυχικά κουρασμένη φιγούρα αλλά ταυτόχρονα να δείξω τη δύναμη και την αισιοδοξία που χρειάζεται να έχει κανείς σε μια τέτοια περίπτωση, μέσα σ' αυτόν το ψυχρό χώρο του νοσοκομείου.
Στόχος μου μέσα απ’ τη ζωγραφική μου (έναν δικό μου τρόπο έκφρασης), είναι να μεταφέρω ίσως κάποια μηνύματα που θα ήταν καλά να πάρει κάποιος…
Θα μπορούσε λοιπόν να ήσουν εσύ στη θέση αυτής της γυναίκας... ή η μαμά σου ή η γυναίκα σου, η αδερφή σου, το παιδί σου... Κάτι που πρέπει να έχεις υπόψιν σου πως όλα είναι μέσα στη ζωή και πρέπει να είμαστε όλοι έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε και να κάνουμε έγκαιρα / προληπτικά τις απαραίτητες εξετάσεις για να αποτρέψουμε τα χειρότερα...
Να προλάβουμε να κάνουμε αυτά τα μικρά, απλά, καθημερινά, ίσως και ασήμαντα πράγματα στη ζωή μας που όμως μας κάνουν ευτυχισμένους...
ΚΑΙ να είμαστε δίπλα στους ανθρώπους αυτούς, ουσιαστικά! Είτε δείχνοντας την αγάπη μας, τη στήριξη μας, είτε απλά προσφέροντας τη συντροφιά μας μεταδίδοντας την αισιοδοξία μας αν κοντεύουν να τη χάσουν...
Ελπίζω να βρεθεί ή να μαθευτεί σύντομα ένας πιο εύκολος τρόπος θεραπείας, και όλοι όσοι παλεύουν σήμερα με το «θηρίο» να βρουν όλοι τη δύναμη να το νικήσουν!
* Στο εργο έδωσα τον τίτλο «Αfter the surgery» - self portrait και θα διαγωνιστεί στα BP Portrait Awards για τη National Portrait Gallery στην Αγγλία.