Μια νεαρή καθαρίστρια μας αφηγείται ιστορίες...
Η Κασσιανή Λαζαράκη δουλεύει 5 χρόνια στο Θεαγένειο και γράφει ποιήματα...
Στη Δελφών, οι τοπικές καφετέριες έχουν πάντα κόσμο. Αυτό ήταν το πρώτο που παρατήρησε μπαίνοντας στο ραντεβού μας. Στο αριστερό της χέρι η κόρη της. Έχει δύο ώρες που έχει σχολάσει από τη βάρδια στο Θεαγένειο και η υπόλοιπη μέρα θα είναι αφιερωμένη στη μικρή της. Μέχρι να κοιμηθεί.
Μετά θα γράψει. Για όλες αυτές τις εικόνες που βλέπει στο αντικαρκινικό νοσοκομείο που δουλεύει. Για τους ήρωες που συναντά καθημερινά. Χωρίς μπέρτες, αλλά με χαμόγελα. «Στο Θεαγένειο δουλεύω τα τελευταία πέντε χρόνια. Εργάζομαι στο τμήμα της καθαριότητας του νοσοκομείου.
Το πόστο μου επέτρεψε να συναντήσω τόσους πολλούς και τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους. Θυμάμαι, όταν μπήκα για πρώτη φορά στο νοσοκομείο, συνοδεύοντας τη θεία μου που είχε έρθει για τις ακτινοβολίες της.
Είχε να αντιμετωπίσει μία δύσκολη μορφή καρκίνου και από το ταξί κιόλας ένιωθα περίεργα που θα έμπαινα στο συγκεκριμένο νοσοκομείο. Θυμάμαι να περνάω την πόρτα και να μετράω βήματα και πρόσωπα. Μου έκανε τεράστια εντύπωση το πλήθος των ασθενών που πηγαινοέρχονται, που αγωνιούν για εξετάσεις, που κοιτούν στα μάτια τους γιατρούς, μήπως και καταλάβουν κάτι παραπάνω.
Αν δε το ζήσεις, είτε προσωπικά, είτε με κάποιον συγγενή, δεν έχεις ιδέα τι μάχες δίνονται σε αυτούς τους ορόφους. Ξέρεις όλο αυτό, το χωρίζει μία πόρτα, μία εξέταση, ένα σημάδι στην ακτινογραφία. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα περνάς αυτή την πόρτα. Και πώς προσαρμόζεσαι στη μάχη.
Δεν έχεις ιδέα τι μάχες δίνονται σε αυτούς τους ορόφους. Ξέρεις όλο αυτό, το χωρίζει μία πόρτα, μία εξέταση, ένα σημάδι στην ακτινογραφία. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα περνάς αυτή την πόρτα. Και πώς προσαρμόζεσαι στη μάχη.
Στο Θεαγένειο, άλλωστε, συναντάς μόνο μαχητές. Άλλοτε θλιμμένους, άλλοτε απογοητευμένους, άλλοτε στην αγκαλιά των δικών τους, άλλοτε με το εξιτήριο στο χέρι. Θυμάμαι ένα αγοράκι, τον Βασίλη, 10 ετών, που είχαμε δεθεί πολύ τις τελευταίες μέρες πριν το κρίσιμο χειρουργείο για την αφαίρεση του όγκου.
Δεν έχω δει τόση γενναιότητα στη ζωή μου. Τη νύχτα πριν μπει στο χειρουργείο μου ζήτησε να του μιλήσω για την κόρη μου. Άρχισα σαν χαζομαμά να του μιλάω για τις σκανδαλιές που κάνει όλη την ώρα. Το χειρουργείο πήγε καλά. Μέρα με τη μέρα και μέσα από επίπονες διαδικασίες βελτιωνόταν η κατάστασή του.
Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς, με φώναξαν οι γονείς του για να μου μιλήσει. Είχε συζητήσει στους γονείς του για την κόρη μου και στον πρώτο του περίπατο της πήρε δώρο. Το κρατούσε σφιχτά για να μου το δώσει να της το πάω. Αυστηρά πριν έρθει ο Άγιος Βασίλης μου έλεγε χαμογελώντας. Δεν έχουν όλοι την ίδια κατάληξη.
Πολλοί δε θα τα καταφέρουν. Υπήρχε ένας ασθενής στον τρίτο χρόνο που δούλευα, με τον οποίο συζητούσαμε με την πρώτη ευκαιρία για τα πάντα. Πολιτικά, κοινωνικά. Πνεύμα ανήσυχο. Έγραφε συχνά μικρές ιστορίες.
Στο τελευταίο στάδιο της νόσου, σε μία από τις συναντήσεις μας μου έδωσε σαν συμβουλή "να αγαπώ τον εαυτό μου περισσότερο".
Με έχει σημαδέψει αυτή η κουβέντα», αναφέρει η Κασσιανή. Φωτογραφία: Έλια Πατάγου/LIFO Φέτος τα Χριστούγεννα η ίδια και οι συνάδελφοί της θα κρατήσουν το έθιμο με τα κάλαντα στους ασθενείς, μία νότα αισιοδοξίας και χαράς. «Από τα μέσα Νοεμβρίου το περιμένουν πως και πως.
Οι παλιότεροι εξηγούν το έθιμο στους νεότερους και συμμετέχουν όλοι. Μικροί και μεγάλοι», εξηγεί. Η ίδια, τον τελευταίο χρόνο αποφάσισε να αρχίσει να γράφει για όλους αυτούς τους ήρωες που συναντά καθημερινά στους ορόφους του ψυχρού κτιρίου.
«Έμπνευση αποτελούν αυτοί οι άνθρωποι. Η ματιά τους. Η φιλοσοφία ζωής που σε κάνει να ανατριχιάζεις για τον χρόνο που ξοδεύεις σε πράγματα ανούσια. Ένα βράδυ γύρισα σπίτι μετά από μία δύσκολη μέρα κι άρχισα να γράφω.
Μέχρι το επόμενο πρωί. Κυρίως ιστορίες. Μικρά αφηγήματα. Τώρα ετοιμάζω το πρώτο μου παραμύθι για παιδιά. Νομίζω το χρωστάω στη δύναμη που έχω αντικρίσει στα πρόσωπά τους. Πολλές φορές όταν σχολάω κάθομαι μαζί τους. Οι περισσότεροι ασθενείς πλέκουν, λύνουν σταυρόλεξα, φτιάχνουν κοσμήματα και διαβάζουν. Πολλά βιβλία. Μέσα σε αυτό το κλίμα κάθομαι και εμπνέομαι τις δικές μου ιστορίες», προσθέτει. Πρέπει σιγά σιγά να πάει την κόρη της στο φροντιστήριο.
Προτού με χαιρετίσει, βγάζει από την τσάντα της ένα χαρτί Α4. Γραμμένο σε Word ένα ποίημα για τις καρκινοπαθείς γυναίκες. «Για τη Μαρία, τη Νάντια, την Έφη, για όλες», θα ψιθυρίσει. Μου το διαβάζει φωναχτά. Θέλω να ζήσω, όπως ζουν οι άλλοι.
Να ξεκινάω τη ζωή μου με ένα κουτάλι. Να μυρίζω τον καφέ μου το πρωί και να βλέπω τον ήλιο. Να βλέπω τα μαλλιά μου να μεγαλώνουν κι όχι να τα μαζεύω κάθε μέρα από το πάτωμα. Να χαίρομαι που ζω κι όχι να αναρωτιέμαι γιατί επιζώ.
Να κλαίω από χαρά κι όχι από λύπη. Να κολυμπάω στη θάλασσα ξένοιαστη και να μη φοβάμαι τα κύματα. Να αγγίζω το χώμα και να μυρίζω τα λουλούδια. Να μαδάω μία μαργαρίτα και σαν τα παιδιά να λέω «μ' αγαπάει, δεν μ' αγαπάει. Να μυρίζω το χιόνι και να το ακουμπάω στο πρόσωπό μου. Θέλω να ζήσω όπως δε ζουν οι άλλοι. Ξεχωριστά.