Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι πάντα θάνατος...
«Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πονοφοβικοί και εξαιρούμεθα από κάθε κακό. Γι’ αυτό και η ερώτηση στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ενός καρκίνου είναι «γιατί σε μένα» μας εξηγεί η κλινική μας ψυχολόγος Χριστίνα Σταματάκη και συνεχίζει….
Τα στάδια μετά την ανακοίνωση της ασθένειας είναι: άρνηση, απελπισία, οργή, ενοχή, φάση συντριβής, αποδοχή. Είναι καλό να μιλάμε για το θέμα μας, με το όνομα του. Αυτό ανακουφίζει και τον πόνο μας. Η μη αποφυγή του ονόματος της ασθένειας δείχνει και την απόφαση μας να παλέψουμε για να κερδίσουμε ξανά τη ζωή»…
Η Ζωή Γραμματόγλου, πάλεψε και κέρδισε ξανά τη ζωή… Ο καρκίνος της δίδαξε πολλά μα ένα απ’ αυτά τη διαφορά μεταξύ του υπάρχω και του ζω… Κάτι που ξεχάσαμε να μάθουμε εμείς οι υγιείς, που υπάρχουμε….
«Η ιστορία μου με τον καρκίνο του μαστού ξεκινάει το 1993. Κάνοντας τυχαία μαστογραφία, ανακαλύπτω ότι, έχω ογκίδιο στο δεξιό μαστό. Εγώ δεν το ψηλάφισα, ποτέ δεν φαινόταν. Έγινε αφαίρεση του όγκου και των λεμφαδένων. Έκανα 35 ακτινοβολίες και 8 σχήματα χημειοθεραπείες.
Ήμουν 39 χρονών με τρία μικρά παιδιά. Η διάγνωση έβαλε σε μεγάλη κρίση και δοκιμασία , όχι μόνο εμένα, αλλά και ολόκληρη τη δομή της οικογένειάς μου. Δεν ήμουν πια η δυνατή μάνα, σύζυγος, κόρη, που μπορούσα να προστατεύω τους άλλους!
Μετά από το θυμό και το φόβο δέχτηκα τον καρκίνο σαν ένα γεγονός δύσκολο, που ήρθε στη ζωή μου και έπρεπε να παλέψω. Ήθελα να ζήσω, να μεγαλώσω και να χαρώ τα παιδιά μου και τους ανθρώπους που αγαπώ.
Μέσα από την περιπέτεια του καρκίνου, αναθεώρησα στάσεις, απόψεις, ρόλους κι ανακάλυψα ότι η ΖΩΗ είναι κυρίως δική μου ευθύνη και απόφαση.
Αυτό που με βοήθησε πολύ ήταν η στήριξη του άντρα μου και των γιατρών μου. Ο χειρουργός μου με ενημέρωσε από την πρώτη στιγμή και αυτό ήταν λυτρωτικό για μένα, ήξερα ότι είχα να παλέψω με ένα θηρίο, που έπρεπε όμως να το νικήσω.
Γνώριζα την απειλή της αρρώστιας, γνώριζα την πιθανότητα της μετάστασης, είχα άγχος και φόβο για το θάνατο. Κουβάλησα στις πλάτες μου όλο το βάρος του κοινωνικού στίγματος, που λειτουργούσε σαν σφραγίδα μελλοθανάτου.
Με το πέρασμα του χρόνου εξοικειώθηκα με την αρρώστια, έμαθα να ζω με αυτή και συχνά να κάνω χιούμορ στον οίκτο των άλλων και τα αρνητικά συναισθήματα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πήγα στο ΙΚΑ να κάνω αίτηση για να πάρω άδεια. Η κοπέλα με ρώτησε «τι έχετε;» και εγώ είπα «καρκίνο του μαστού» μόνο που δεν έπεσε από τη καρέκλα. Τότε είπα: «Μη φοβάσαι, δεν κολλάει!»
Η εμπειρία μου, 22 χρόνια μετά το χειρουργείο και τις θεραπείες, έχοντας την ευκαιρία μιας συστηματικής ψυχολογικής υποστήριξης, ανακάλυψα μετά από πολύ πόνο, εσωτερικές δυνάμεις, έμαθα την μεγάλη διαφορά που υπάρχει μεταξύ του ΥΠΑΡΧΩ και του ΖΩ.
Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο, είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι, όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία , αλλά και η ευεργεσία της.
Τρία χρόνια μετά από τη δική μου περιπέτεια, έχασα από καρκίνο του μαστού την καλύτερή μου φίλη την Ευτυχία. Αυτό έγινε η αιτία να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό. Τα είδα όλα!
Οι ελλείψεις του συστήματος υγείας με ανάγκασαν να φωνάξω «Δεν είναι δυνατόν να πεθαίνουμε σαν κοτόπουλα!!» πήγα στην εκπαίδευση εθελοντών κοινωνικής πρόνοιας του Ε.Ε.Σ. και μετά σαν εθελόντρια στην κοινωνική υπηρεσία του Αγίου Σάββα. Ήμουν από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου Κ.Ε.Φ.Ι..
Τώρα πια αυτό που θέλω να μοιραστώ με όλες τις γυναίκες είναι ότι αξίζει να κάνουμε οτιδήποτε μπορεί να μας προφυλάξει από τον καρκίνο, ακόμα και αν μπορεί να πονέσουμε για λίγο. Και το δεκάλεπτο της μαστογραφίας μία φορά τον χρόνο είναι πολύ σημαντικό γιατί μπορεί να μας σώσει για την υπόλοιπη ζωή μας.
Με τον ετήσιο έλεγχο, δίνουμε την ευκαιρία να ανιχνευθεί το οποιοδήποτε πρόβλημα σε πρώιμο στάδιο και να προσφέρουμε στον εαυτό μας δυνατότητα πλήρους ίασης. Η καλύτερη πρόληψη για τον καρκίνο του μαστού είναι η έγκαιρη διάγνωση. Και πρέπει όλες οι γυναίκες που ταλαιπωρούνται αυτήν τη στιγμή να έχουν στο μυαλό τους το εξής: ο καρκίνος του μαστού δεν είναι πάντα θάνατος, είναι και ζωή.
Επί πλέον έχουν γίνει τεράστια βήματα τα τελευταία χρόνια τόσο από τον Σύλλογό μας, όσο βεβαίως και από άλλους φορείς για την πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση . Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στα πρώτα ενημερωτικά περίπτερα, οι γυναίκες δεν μας άφηναν ούτε να τις πλησιάσουμε, αρνούνταν ακόμα και να πάρουν τα ενημερωτικά φυλλάδια. Η γυναίκα σήμερα είναι ευαισθητοποιημένη, έρχεται μόνη της στα γραφεία μας και ζητά ενημέρωση. Έχουμε προχωρήσει πολύ.
Χρειάζεται όμως ακόμα πολλή δουλειά. Από την άλλη πλευρά όμως δυστυχώς η πρόληψη για την οποία τόσο πασχίζουμε δεν αποτελεί, όπως φαίνεται, προτεραιότητα της Πολιτείας και των φορέων παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις τους, προτροπές και βαρύγδουπες δηλώσεις.
Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει όταν η γυναίκα πεισμένη πια για την αξία της πρόληψης , παίρνει τηλέφωνο στα Νοσοκομεία για μαστογραφία και της δίνουν ραντεβού μετά από 4- 5 ή και 6 μήνες; Θα σας πω και αυτό. Μας παίρνουν τηλέφωνο οι γυναίκες και ζητούν να μεσολαβήσουμε για να μπορέσουν να κάνουν σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα τις εξετάσεις τους.
Καταλαβαίνετε, βέβαια, ότι δεν μπορούν όλες να αντέξουν το κόστος των εξετάσεων σε ιδιωτικό κέντρο, ιδιαίτερα μάλιστα το τελευταίο διάστημα με όλο αυτό το αλλαλούμ στο χώρο της υγείας , τα πράγματα είναι όλο και χειρότερα για την πρόληψη ενώ βέβαια θα έπρεπε να είναι το αντίθετο.
Για το μήνα Οκτώβριο θα ήθελα να πω: Γυναίκες ας αγαπήσουμε το σώμα μας – Ας του δώσουμε την προσοχή , την φροντίδα, την εκτίμηση που χρειάζεται και αξίζει. Ας το προστατέψουμε από τον καρκίνο του μαστού.
Όσο είναι και όσο περνά από το χέρι μας. Είναι αδικία και έγκλημα στην εποχή μας με τα σύγχρονα μέσα έγκαιρης διάγνωσης, που μας προσφέρει σήμερα η ιατρική, να πέφτουμε θύματα του καρκίνου του μαστού, εξαιτίας της ίδιας μας της αμέλειας. Γυναίκα, πάρε την ζωή σου στα χέρια σου, όσο τουλάχιστον εξαρτάται από σένα. Μην αμελείς τις εξετάσεις σου.
Στην καλύτερη περίπτωση θα σου επιβεβαιώσουν την υγεία σου. Στην χειρότερη και πιο σπάνια θα εντοπίσουν κάτι, που βέβαια δεν είναι πάντα καρκίνος του μαστού, αλλά και αν είναι, εσύ θα το έχεις προλάβει. Θα το πω απλά , πάρε την ζωή σου στα χέρια σου και όλα θα είναι με το μέρος σου. Και έχεις κάθε λόγο να με πιστέψεις!!!
Έχουμε διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ψυχοκοινωνικής στήριξης των ασθενών, που στόχο έχει, όχι μόνο την αντιμετώπιση της κρίσης που προκαλεί η διάγνωση του ΚΑΡΚΙΝΟΥ, αλλά και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Προσπαθούμε να βγάλουμε τους ασθενείς από τα σπίτια, να τους σηκώσουμε από τους καναπέδες και να τους πείσουμε, ότι η καταβολή του σώματος, λόγω των θεραπειών, δεν είναι ικανή να καταβάλει και την ψυχή του ανθρώπου.
Αυτό το αποδεικνύει ο καθημερινός αγώνας όλων εμάς, που περάσαμε από αυτή την ταλαιπωρία και οργανωθήκαμε στο Σύλλογο, προσφέροντας ψυχολογική στήριξη σε κάθε νέο ασθενή και την οικογένειά του.
Ένα από τα σημαντικότερα προγράμματα του Συλλόγου είναι το εθελοντικό. Οι εθελοντές αποτελούν την σπονδυλική στήλη και ταυτόχρονα την κινητήρια δύναμη. Ο εθελοντής δεν αντικαθιστά σε καμία περίπτωση τον ειδικό ή το συγγενικό περιβάλλον.
Είναι περισσότερο μια προβολή καθρέφτης των αναγκών και των δυσκολιών, που μπορεί να συναντήσει ο καθένας μας κάτω από ειδικές συνθήκες και ζητά την ανθρώπινη βοήθεια με το ρόλο που μπορεί να του προσφέρει ένας καλά εκπαιδευμένος εθελοντής…
Η εμπειρία μας από το Σύλλογό μας δείχνει ότι η ανάγκη αυτής της ανθρώπινης προσφοράς γίνεται όλο και μεγαλύτερη μέσα στην κοινωνική μοναξιά που χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Εμείς προσπαθούμε να απελευθερώσουμε τον ελεύθερο χρόνο των μελών μας. Ο εθελοντισμός προϊόν ελεύθερης βούλησης και προσφοράς αγάπης καταπραΰνει τον πόνο, ξαλαφρώνει το βάρος, γίνεται ο ίδιος δημιουργός ζωής.
Ο ασθενής θα αισθανθεί καλύτερα ακούγοντας: «Μπορώ να σε νιώσω, γιατί και εγώ πέρασα τα ίδια με σένα»….»
Είχαμε υποσχεθεί ότι το μήνα Οκτώβριο, μήνας αφιερωμένος στη γυναίκα και στον καρκίνο, θα προσπαθήσουμε να φιλοξενήσουμε όλες τις δικές σας ιστορίες. Ιστορίες που θα μπορούν να δώσουν δύναμη τόσο σε άλλες γυναίκες αλλά και στις οικογένειες τους…
Φυσικά και δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την ιστορία της κυρίας Ζωής Γραμματόγλου, που προσωπικά τη γνωρίζω από πέρυσι και μέσα στα μάτια της είδα μια αληθινή ηρωίδα, όχι μόνο για τη νίκη της προς το τέρας που λέγεται καρκίνος αλλά και για λόγους άλλους , πολλούς…
Και ναι η πρόληψη ίσως να είναι καλύτερη και από τη θεραπεία. Κάνε τη ζωή δική σου… Γίνε η πριγκίπισσα και νίκησε το δικό σου δράκο μπορείς… Το καλό νικάει το κακό, μην το ξεχνάς… Κλείσε το παραμύθι σου με το έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα..
Να θυμάσαι πως οι μεγαλύτερες μάχες δε γράφτηκαν πουθενά, μέσα δόθηκαν … Κα κάθε φορά που ένα παραμύθι τελειώνει, μια ιστορία ζωής ξεκινάει με την ελπίδα πως το αύριο θα είναι καλύτερο…