Το στήθος δεν ξαναφυτρώνει...
Ο Οκτώβριος όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι αφιερωμένος στη γυναίκα και στον καρκίνο του μαστού. Μετά από μία συζήτηση με τον κύριο Ιγνατίου, αποφασίσαμε από κοινού, πως θα δώσουμε χώρο και χρόνο σε όλες τις γυναίκες που επικοινώνησαν ηλεκτρονικά μαζί μας και θέλησαν να μοιραστούν την εμπειρία τους…
Ένα από τα ηλεκτρονικά μηνύματα που λάβαμε ήταν αυτό της κυρίας Σουζάννας Παραγκαμιάν. Όταν το άνοιξα, χρειάστηκε να το διαβάσω ξανά και ξανά… Ναι τελικά είναι αλήθεια. Το σύστημα υγείας που επικρατεί στη χώρα που ζω και αγαπώ είναι ανύπαρκτο και οι ασθενείς, εξαιτίας αυτού πεθαίνουν σαν τα κοτόπουλα…
«Ελλάδα 2015,
Ήρθε η στιγμή να περάσω από την επιτροπή για να αποφασίσουν αν η «αναπηρία» μου, εξακολουθεί να υφίσταται ούτως ώστε να εξακολουθώ να παίρνω ένα επίδομα της τάξεως του «ΤΙΠΟΤΑ».
Δε θα αναφερθώ καν στα αμέτρητα χαρτιά που μου ζήτησαν, που το ένα επιβεβαιώνει το προηγούμενο… Το χαστούκι του έφαγα όταν μου ζήτησαν 50 ευρώ παράβολο για να μπορώ να περάσω από αυτή την επιτροπή…
Να αναβιώσω όλη αυτή την κατάσταση των πέντε χρόνων…. να σπαταλήσω τόσο χρόνο απ’ την ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΖΩΗ ΜΟΥ… Για να αποδείξω τι, ρε φίλε; Και ξέρω εκ των πρότερων πως θα με κόψεις. Έχω κλείσει την πενταετία και ζω ακόμα… Ε βέβαια, σου ΕΙΜΑΙ ΒΑΡΟΣ πια…
Κάτσε να σου εξηγήσω κάτι λοιπόν. Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που σε πολλές περιπτώσεις θεραπεύεται αλλά δε φεύγει ποτέ από μέσα σου …Είναι ένα ηφαίστειο, που μέρα με τη μέρα περιμένει να εκραγεί…..Το στήθος δεν ξαναφυτρώνει...
Ούτε οι λεμφαδένες….Και όλες αυτές οι παρενέργειες από την ραδιενέργεια που έχω καταπιεί και καταπίνω ακόμα.. Δε φεύγουν. Μέσα μου μένουν… Ποιος είσαι εσύ, που μου ζητάς επιπλέον χρήματα για να αποφασίσεις αν θα μου κατεβάσεις την αναπηρία μου στο 35% με ένα και μοναδικό σκοπό ; Το να σταματήσεις να μου δίνεις το επίδομα !!!
Κάθε έξι μήνες πρέπει να υποβάλλω τον εαυτό μου σε ένα βουνό εξετάσεων . Και οι περισσότερες επώδυνες!!! Και ‘κει κάθε φορά τρώω ΑΠΑΝΩΤΑ ΧΑΣΤΟΥΚΙΑ… Γιατί κάθε φορά πάω να γράψω αυτές τις εξετάσεις και κάθε φορά, η ίδια απάντηση … «Αυτή την εξέταση δεν τη γράφει πια.
Πρέπει να την κάνεις ιδιωτικά. Δεν το θέλω το επίδομα σου, έτσι κι αλλιώς… Δεν έφτανε στο ελάχιστο να πληρώνω φάρμακα κι εξετάσεις. Κράτα το. Θέλω όμως εκείνο το οποίο πληρώνω από μικρό παιδί ….
ΤΟ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ στο σύστημα υγείας …Θέλω την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μου τόσο ως ασθενής όσο και ως πολίτης… Θέλω να με αφήσεις να ΠΑΛΕΨΩ αυτή την ασθένεια… Και όχι να ‘μαι με το ραδιενεργό στο χέρι , ώρες ατελείωτες… Θέλω τα φάρμακα μου, που τα δικαιούμαι δωρεάν.
Δε θα ναι για δυο μήνες. Θα ναι για «πάντα» ξέρεις… Μ’ αυτά ζω. Ο καρκίνος δεν περιμένει εσένα ρε φίλε, που μου κλείνεις ραντεβού μετά από δυο μήνες….Εγώ πρέπει ΤΩΡΑ να κάνω τις εξετάσεις μου…
Για μένα ξέρεις μπορεί να μην υπάρξει μετά… Το να μου ζητάς όμως 50 ευρώ, για να σου αποδείξω ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΕΣ…αυτό δεν το καταπίνω … Να σε πληρώσω ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΚΟΨΕΙΣ επειδή αποφάσισε ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΝΑ ΖΗΣΩ;
Να αναβιώσω πάλι όλο αυτό που ΠΡΟΣΠΑΘΩ πέντε χρόνια τώρα να ξεχάσω; Και μάλιστα μπροστά σ’ ένα τσούρμο ηλίθιους; Τελικά, δε θα σταματήσει αυτή η ζωή να με εκπλήσσει…
Μέχρι χθες πίστευα πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον καρκίνο …Σήμερα ανακάλυψα πως υπάρχει: Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 0000...
Η χωρα που σκοτώνει καθημερινά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΕΣ! Και αυτό ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑ!»
Κύριε πρωθυπουργέ, κύριε Ξάνθο, κύριε Πολάκη; Υπάρχει τελικά, λίγη τσίπα και λίγη ανθρωπιά σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτήν κυβέρνηση; Αν ναι, ας απαντήσει κάποιος έμπρακτα… Γιατί τελικά κοινωνία που δε σώζει τα «παιδιά» της ίσως και να μην αξίζει να σωθεί. Προσωπικά δηλώνω ντροπή…