Ο καρκίνος με έκανε να αγαπήσω τους ανθρώπους...
Η Αρχοντούλα ξέρει ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς μάχη και πως ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς.
Η Αρχοντούλα Λίλη είναι μια δυνατή γυναίκα που νίκησε τρεις φορές τον καρκίνο. Πέρασε δύσκολες στιγμές με πολλά προβλήματα και νύχτες αξέχαστες, μόνη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Δεν σταμάτησε όμως ποτέ να χαμογελά. Πάντα το μόνο που σκεφτόταν ήταν οι άλλοι. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος της, μήπως πάθουν κάτι οι άνθρωποι που αγαπά. Έτσι και αλλιώς, η ίδια έχει προετοιμάσει τον εαυτό της για όλα, επειδή έχει ανακαλύψει τον τρόπο για να πολεμά: να πιστεύεις στον εαυτό σου και να αγαπάς την ζωή. Με την Αρχοντούλα συναντηθήκαμε ένα ηλιόλουστο πρωινό στο σπίτι της στον Πειραιά και μιλήσαμε για αυτά που έμαθε από την πιο σκληρή ασθένεια, για το πώς βλέπει πλέον τους ανθρώπους, τι θεωρεί ότι είναι η αγάπη αλλά και πως τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς μάχη, αφού όπως λέει με ένα γλυκό χαμόγελο: «ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς».
«Είμαι 55 ετών, γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πασαλιμάνι του Πειραιά, μην με ρωτήσετε τι ομάδα είμαι (γέλια), το καταλάβατε. Τώρα μένω στην Καλλίπολη σε μια γειτονιά που βρίσκεται δίπλα στην θάλασσα. Πριν από δώδεκα χρόνια ξεκίνησε μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου, αφού βρέθηκα αντιμέτωπη με τον καρκίνο.
Μέχρι τότε τα χρόνια περνούσαν φυσιολογικά με τα προβλήματα που έχει ένας άνθρωπος, όλοι περνάμε τον δικό μας μικρό ή μεγάλο Γολγοθά. Είχα λοιπόν και εγώ κάποια προβλήματα οικογενειακής φύσεως που βοήθησαν στο να δημιουργηθούν ορισμένα θέματα στην υγεία μου.
Πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο αφού χώρισα με τον σύζυγό μου. Την θεωρώ δύσκολη, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά διότι δεν είχε καλή σχέση με τα παιδιά. Όταν έφυγε από το σπίτι για τους δικούς του λόγους, σεβαστοί σε κάθε περίπτωση, έδιωξε και τα παιδιά. Αυτό ήταν που με πόνεσε πάρα πολύ και αποτέλεσε την αιτία να πάθω το πρώτο κρούσμα καρκίνου που ήταν στο θυρεοειδή.
Πάνω σε ένα παροξυσμό με νεύρα και φωνές, προσπαθώντας να τον μεταπείσω να μην διώξει τα παιδιά, ένιωσα ένα σφίξιμο στο λαιμό μου και κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορούσα να ανασάνω και πήγα κατευθείαν στον γιατρό. Χωρίς να χάσουμε χρόνο, μπήκα στο χειρουργείο και είδαμε ότι ήταν καρκίνος.
Θυμάμαι, ήταν ο γιατρός στο νοσοκομείο Μεταξά με ένα φίλο του πατέρα μου, έχουν κάτσει στο διάδρομο με τις εξετάσεις μου και μιλάνε, χωρίς να έχουν δει ότι βρίσκομαι δίπλα τους και εγώ τους κοιτώ, χαμογελώντας. Τότε, μου λένε, «τα άκουσες όλα»; Φυσικά και συνέχισα να χαμογελάω, δεν είχα καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης. Παρόλο που χειρουργήθηκα, δεν είχαμε φτάσει στο σημείο να τον νικήσουμε τελείως. Οπότε, μου επέβαλλαν την θεραπεία του Ιωδίου, είναι ένα χάπι που έρχεται από το Δημόκριτο.
Πρόκειται για μια κλινική απομόνωση, όπου βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο το οποίο έχει μεγάλους τοίχους για να μην περνά η ραδιενέργεια προς τα έξω και σε παρακολουθούν με κάμερες που υπάρχουν παντού, εκτός του μπάνιου. Δεν μπαίνει άνθρωπος μέσα, ενώ ακόμη και το φαγητό σου χτυπούν και το αφήνουν απέξω και τα σκεύη είναι μιας χρήσης, γιατί το χάπι είναι ραδιενεργό και η ραδιενέργεια μπορεί να μεταφερθεί προς τα έξω.
Όταν το φέρνουν το χάπι είναι σε ένα κουτί σκληρό και βαρύ, ο γιατρός το πιάνει με λαβίδα, ανοίγει το κουτί όταν είσαι έτοιμη, στο δίνει και φεύγει αμέσως. Από κει και πέρα έχεις τηλέφωνο για να επικοινωνείς με την προϊσταμένη και αν παραστεί κάποια ιατρική ανάγκη, έρχεται στην κάμερα ο γιατρός και του λες τι θέλεις.
Μπορείς να διαβάσεις, να δεις τηλεόραση αλλά το καλύτερο, ευτυχώς, είναι ότι στο Μεταξά είχε ένα μικρό δωμάτιο που έβλεπα την θάλασσα. Χάζευα τον κόσμο που πήγαινε για μπάνιο, ζήλευα, ανυπομονούσα την στιγμή που θα ξαναπήγαινα για μπάνιο και αποτελούσε την καλύτερη παρέα μου. Εν τω μεταξύ, νοσταλγούσα τις παλιές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας, όπου και εγώ με την οικογένεια μου, πηγαίναμε για μπάνιο σε αυτή την παραλία στην Φρεαττύδα.
Στην συνέχεια όταν επιστρέψεις σπίτι χρειάζεται πάλι να βρίσκεσαι σε απομόνωση, ειδικά να είσαι μακριά από μικρά παιδιά και εγκύους, γιατί η ραδιενέργεια δημιουργεί τύφλωση. Θέλει συνέχεια να κάνεις ντους, αποβάλλεται ακόμα και στα ρούχα για αυτό μετά τα πετάς.
Εκείνη την περίοδο δεν εργαζόμουν γιατί δεν ήθελα να πάω στην δουλειά, μπορεί να ήταν κάποια κοπέλα έγκυος και να μην το γνώριζα. Επίσης, δεν έμπαινα στα λεωφορεία, μπορεί να έκανα ζημιά άθελά μου. Υπήρχε και κείμενο που σου έλεγε τι να κάνεις, τι να χρησιμοποιείς ή πώς να μετακινείσαι.
Για παράδειγμα, στο μαγείρεμα έπρεπε να αγοράζω σκεύη μιας χρήσης και να φοράω πάντα γάντια. Έτσι λοιπόν αυτή την θεραπεία του Ιωδίου την έκανα δύο φορές. Σε όλη αυτή την περίοδο ο σύζυγος δεν υπήρχε πουθενά και ήταν ένα μεγάλο μου παράπονο.
Ήταν ένα διάστημα που το χαρακτήριζα παιχνιδάκι, δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή σκεφτόμουν ότι μπορεί να έρθουν ακόμη πιο δύσκολες μέρες. Πράγματι, στην συνέχεια ήρθε μεγαλύτερο χτύπημα, αφού παρουσιάστηκε όγκος στο στήθος και τα πράγματα ζορίστηκαν παραπάνω.
Δεύτερο χειρουργείο, ήδη είχε γίνει μετάσταση στους λεμφαδένες, ενέργειες άμεσες και έλεγα ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Την παραμονή του χειρουργείου με ενημερώνει ο γιατρός ότι πιθανόν θα χρειαζόταν να αφαιρεθεί ο ένας ή και οι δύο μαστοί αλλά τελικά έγινε μερική αγγειεκτομή. Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες.
Πάλι στο Μεταξά για να είμαι δίπλα από το σπίτι μου, αλλά -μεταξύ μας-δεν σου κρύβω ότι υπήρχαν φορές που το έσκαγα από το Νοσοκομείο. Με έψαχναν, ερχόταν ο Διοικητής και δεν έβλεπε τον ασθενή στο θάλαμο αλλά επειδή δεν ήθελα να έχουν συνέπειες, δεν το ξαναέκανα. Τότε, σε αυτό το στάδιο, άρχισα να τα βρίσκω λίγο μπαστούνια, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τα πράγματα που ήθελα.
Οι πρώτες τρεις χημειοθεραπείες με πείραξαν στα μάτια, κινδύνευα να τυφλωθώ αλλά το χειρότερο είναι ότι με χτύπησαν στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Περπατούσα και ξαφνικά σωριαζόμουν. Δεν λιποθυμούσα, απλά δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Θυμάμαι ήταν ένα βράδυ που σηκώνομαι να πάω να πιω νερό, η κόρη μου διάβαζε μέσα στο δωμάτιο και με ακούει να σωριάζομαι στο πάτωμα.
Τρέχει τρομαγμένη, της λέω μην τρομάζεις, απλά φέρε μια κουβέρτα γιατί κρυώνω και κάτσε να κουβεντιάσουμε, δεν ήθελα να αρχίσει να με τραβάει. Αυτά ήταν τα προβλήματα που μου δημιουργούσε ο καρκίνος, ότι σκεφτόμουν οι άλλοι πώς θα αντιδρούσαν, εμένα μου άρεσε να γελάω για να μην τους φέρνω σε δύσκολη θέση.
Όπως και τα μαλλιά που έπεσαν, σιγά, δεν με ενόχλησε ποτέ. Είναι μια δύσκολη στιγμή να τα βλέπεις να φεύγουν από πάνω σου, αλλά ήμουν προετοιμασμένη. Απλά και σε αυτή την περίπτωση, περισσότερο σκέφτεσαι πώς θα σε δουν ή τι θα πουν οι άλλοι.
Ήταν του Αγίου Αθανασίου, έχω πάει σε ένα Μοναστήρι στο Κουβαρά, τα μαλλιά μου ανεμίζουν και σιγά-σιγά φεύγουν και φεύγουν και είχαν μείνει ελάχιστες τρίχες στο κεφάλι μου. Εκεί συνειδητοποιώ ότι το μόνο που με ένοιαζε είναι ότι ένιωθα παράξενα για τον κόσμο, μήπως δεν αισθανόταν άνετα. Γυρνώντας, πήγα πήρα μια ωραιότατη περούκα και λέω στα κορίτσια στο μαγαζί τι να βάλω πριν την φορέσω; Μου βάζουν ένα καλσόν για να την δοκιμάσω και όταν μου το έβγαλαν είχαν φύγει όλες οι τρίχες. Καθόμουν στο καθρέπτη, βαφόμουν κανονικά παρόλο που δεν είχα φρύδια ή ματόκλαδα και έλεγα δεν θα σου περάσει, σε εμένα θα περάσει.
Έβαζα το μαντιλάκι μου μέσα στο σπίτι, καθαρά για λόγους εικόνας ώστε να μην τρομάζουν οι άλλοι, έκανα τις δουλειές μου και ήμουν μια χαρά. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία μπροστά σε αυτό που προσπαθείς να νικήσεις. Αν σήμερα έχουμε μαλλιά ή αύριο δεν θα έχουμε, είναι το ελάχιστο μπροστά στο θηρίο με το οποίο παλεύεις.
Πέρασε λοιπόν και αυτό, οι ακτινοβολίες πήγαν πολύ καλά και το μόνο που ρώτησα τον γιατρό είναι αν θα μπορούσα να πάω στην θάλασσα να κάνω μπάνιο. Μου είπε να πας, αλλά θα αποφεύγεις τον ήλιο.
Μετά από λίγο καιρό ήρθε και το τρίτο χτύπημα, παρουσιάστηκε πρόβλημα γυναικολογικό, αλλά πλέον ήμουν υποψιασμένη και το πρόλαβα πριν εξαπλωθεί.
Οποιαδήποτε αρρώστια δεν μπορεί να σταματήσει την ζωή σου, αρκεί να μην θες εσύ να σε σταματήσει. Αν ο καθένας βάλει και σκεφτεί το εαυτό του και πει ‘με αγαπάω’, θέλω να ζήσω και αύριο και μεθαύριο, όλα θα πάνε καλά.
Υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα σου σταθούν, σε εμένα πρώτοι από όλους μου στάθηκαν τα παιδιά μου. Παρόλο που είχαν περάσει πολλά με τον πατέρα τους και δεν ήθελα από την αρχή της ιστορίας να τα φορτώνω και με άλλα προβλήματα, στην συνέχεια, συζητούσαμε τα πάντα και ενημερώνονταν για όλα.
Ξέρεις, δεν στάθηκε ο πατέρας τους δίπλα ούτε και στις πιο δύσκολες στιγμές τους. Αλλά πλέον με τον πρώην σύζυγο μου τα πράγματα έχουν αποκατασταθεί, ίσως να κατάλαβε και εκείνος κάπως κάποια πράγματα και όλα έγιναν πιο ομαλά. Ήταν και κάτι που με έκανε να ηρεμήσω, γιατί μια ζωή πάλευα για να μιλήσουν- τα παιδιά μας- μαζί του.
Τέλος πάντων, επίσης μου στάθηκαν φίλοι και συνάδελφοι και φυσικά οι γονείς μου. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά ο πατέρας μου… ανασαίναμε μαζί. Δεν έκανα τίποτα που να μην ήταν εκεί, ακόμη και σήμερα που θα πάω για τις εξετάσεις, χωρίς να μου το πει θα τον δω να ανοίγει την πόρτα και να εμφανίζεται μπροστά μου.
Μέσα από όλη αυτή την δύσκολη περίοδο της ζωής μου και ειδικά από τις μέρες του νοσοκομείου, υπάρχουν πολλές εικόνες που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Όταν έκανα την θεραπεία με το ιώδιο, στο διπλανό δωμάτιο υπήρχε μια μητέρα με το παιδί της να νοσεί και καθόταν δίπλα του, όλη την ημέρα, με αποτέλεσμα να δέχεται και εκείνη όλη την ακτινοβολία.
Όλες τις μέρες δεν το άφησε ποτέ από την αγκαλιά της, ήταν πολύ δυνατές συγκινητικές στιγμές. Υπήρχε πολύς κόσμος που είχε ανάγκη την ψυχολογική στήριξη, να τον αγγίξεις, να του σφίξεις το χέρι να του πεις μια γλυκιά κουβέντα, ένα κουράγιο και να δώσεις έναν ώμο για να ακουμπήσει. Σκέψου ότι έμαθα μέχρι και συνταγή για κρασί.
Μια μέρα ήταν ένας παππούς, του λέω πες μου τα νέα σου και μου λέει «τι να σου πω ρε κοπελιά, εγώ θα θελα τώρα να είμαι στο χωριό μου και να φτιάχνω το κρασί μου». Τότε του λέω, πες μου πως φτιάχνεται, μου πιασε την κουβέντα, εγώ έμαθα την συνταγή και αυτός για αρκετή ώρα είχε ξεχαστεί, ενώ η ώρα του περνούσε πιο ευχάριστα.
Πήρα πολύ μεγάλο μάθημα, για μένα όλη η περίοδος του καρκίνου ήταν η πιο συγκλονιστική και την δέχτηκα με μεγάλη ευχαρίστηση. Βγήκα πολύ πιο δυνατή, πιο κατασταλμένη. Αγάπησα πολύ περισσότερο τους ανθρώπους, δεν μπορώ πια να κατηγορήσω κανέναν.
Σαφώς υπήρξαν δυσκολίες και μέρες δυσβάστακτες, αλλά δεν θέλω να τις θυμάμαι. Χωρίς τον καρκίνο δεν θα κέρδιζα όλα αυτά που στην πορεία ανακάλυψα. Θέλω να κάνω πολύ όμορφα πράγματα ακόμη στην ζωή μου και δεν προλαβαίνω.
Για αυτό από δω και πέρα ονειρεύομαι να παντρευτούν τα παιδιά μου, να μου κάνουν εγγονάκια και θέλω να γραφτώ σε κάποιους ορειβατικούς συλλόγους. Θέλω να πάρω τα βουνά (γέλια) Το μόνο αρνητικό είναι ότι συνταξιοδοτήθηκα και δεν δουλεύω. Νοσταλγώ τις μέρες που εργαζόμουν είναι κάτι που θα ήθελα πάρα πολύ. Νομίζω είναι όμορφος ο στόχος της δουλειάς και ας γκρινιάζουμε καθημερινά.
Επίσης, μετά από όλα αυτά έχω καταλάβει ότι αγάπη είναι ένα χαμόγελο, ένα γλυκό βλέμμα, ένα λουλούδι που θα ανθίσει, είναι ένα τηλέφωνο που θα με πάρεις για να δεις τι κάνω, η βόλτα στην θάλασσα, ο άνθρωπος που στο δρόμο θα με ρωτήσει τι κάνω.
Δεν πιστεύω στην συναισθηματική αγάπη όπως την έχουν εξιδανικεύσει, θεωρώ ότι αγάπη είναι τα πάντα. Το σκυλί μου, το σπίτι μου, η καρέκλα μου, η θάλασσα, τρελαίνομαι για θάλασσα, είναι η μεγαλύτερη αγάπη μου.
Την ατενίζω, σκέφτομαι ταξίδια και αφήνω όλα τα προβλήματα μου εκεί. Υπήρχαν φορές που έφευγα, περπατούσα δίπλα από την θάλασσα και πολλά προβλήματα τα ξεπέρασα σε αυτές τις βόλτες.
Όλος ο κόσμος πρέπει να πιστεύει στον εαυτό του, να μην φοβούνται, τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς μάχη, πολεμάμε και ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς».
