Η Χριστίνα μιλάει για μια μεγάλη μάχη...
Μήνας Οκτώβρης αφιερωμένος στον αγώνα κατά του καρκίνου του μαστού. Μήνας άρα, σε ό, τι αφορά το προσωπικό μου Idaho, αφιερωμένος στην Χριστίνα.
Την Χριστίνα που γνωρίζω. Όχι καλά. Αλλά... Ίσως και καλά. Αυτή την Χριστίνα την πιτσιρίκα, με το ωραίο χαμόγελο, τη δυνατή φωνή, τα χαχαχούχα και τη φαν αύρα του ποστ μόντερν…
Η χαρούμενη, υπεράνω κάθε υποψίας πιθανής δυστυχίας ή πρόβλεψης ενδεχόμενης μικρομελαγχολίας, Χριστίνα. Που μια μέρα, πριν από λίγους μήνες. Ένα πρωί με ωραίο καιρό, σε μια ταράτσα ψηλή, λίγο πιο κοντά στα σύννεφα, ήρθε και μου είπε: Έχω καρκίνο του μαστού.
Σε αυτή τη Χριστίνα είναι αφιερωμένη η σκέψη μου εδώ, αλλά και σε κάποια άλλη. Κάπου αλλού. Που κι αυτή κοιτάει τον καρκίνο κατάματα. Μήνες τώρα. Βδομάδες, ώρες ατελείωτες. Σε δωμάτια νοσοκομείων, στο δρόμο, σε ένα μπαρ, σε μοναχικά κρεβάτια το βράδυ. Πριν τον ύπνο. Ή μετά από αυτόν.
Τον καρφώνει μες το μάτι. Και…Μπορεί να είμαστε όλοι γύρω τους. Μπορεί να τους κοιτάμε. Μπορεί να τους αγγίζουμε. Μπορεί να της μιλάμε, να την φιλάμε, να την αγκαλιάζουμε.. Όμως το ξέρουν και το ξέρουμε καλά. Είναι μόνοι τους. Αυτοί οι δύο κοιτάζονται μόνοι τους. Μέχρι ο ένας να λυγίσει.
Λοιπόν. Η Χριστίνα δεν λύγισε. Κέρδισε. Και εδώ μιλάει για αυτό.
Ήθελες να μιλήσεις από την αρχή για την περιπέτεια με τον καρκίνο. Γιατί;
«Η αλήθεια είναι πως όταν διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού δεν το πίστευα. Άκουγα συνεχώς ιστορίες, όμως ποτέ δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μένα. Όσο περνούσε ο καιρός και μιλούσα για αυτό με φίλους μου, όλοι είχαν και μια ιστορία να μου πουν, μια συμβουλή να μου δώσουν. Νομίζω πως το να μιλάω ανοιχτά και να μη ντρέπομαι για αυτό που έχω, μου έδωσε τη δύναμη να δω κατάματα την ίδια την αρρώστια και να αντιμετωπίσω τον καρκίνο χωρίς φόβο»
Πως τον εντόπισες και σε ποιό στάδιο βρισκόταν;
«Μετά από ένα μικρό χτύπημα, που δέχτηκα από την κόρη μου στο στήθος μπήκα στον πειρασμό να πιέσω το στήθος μου προκειμένου να δω τι υγρό βγάζει. Αυτή ήταν μια τακτική την οποία μου είχε μάθει ο γυναικολόγος όταν ήμουν έγκυος. Μου έλεγε πάντα, θα κάνεις μασάζ στο στήθος και θα το πιέζεις για να δεις τι υγρό βγαίνει (εννοούσε αν ήταν ορώδες ή γαλακτώδες).
Όταν το πίεσα λοιπόν έβγαλε αίμα. Καθαρό κόκκινο αίμα. Την επόμενη μέρα πήγα στο νοσοκομείο, έκανα μια μαστογραφία και έναν υπέρηχο. Αρχικά, η μαστογραφία μου ήταν καθαρή. Δεν υπήρχε καμία ύποπτη εικόνα όπως συχνά, δείχνει σε αρκετές γυναίκες και στον υπέρηχο που ακολούθησε φάνηκε ένα θήλωμα.
Η επόμενη κίνηση ήταν αν δω αμέσως το μαστολόγο να κάνει μια ταχεία βιοψία του εκκρίματος και να κανονίσουμε την ημερομηνία της εξαγωγής αυτού προκειμένου να γίνει και η βιοψία. Η επέμβαση έγινε μετά από 3 μέρες και μετά από 20 ημέρες όταν πήραμε τη βιοψία στα χέρια μας διεγνώστηκα με in situ πορογενές διηθητικό καρκίνωμα μαστού βαθμού κακοήθειας ΙΙΙ» .
Πως ένιωσες;
«Σοκαρίστηκα με την απάντηση, ναι ήταν out of the blue . Πρέπει να ομολογήσω πως δεν περίμενα ένα απλό θήλωμα να δείξει καρκίνο. Άλλωστε οι πιθανότητες του να συμβεί κάτι τέτοιο ήταν ελάχιστες κοντά στο 10%. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια όμως. Είναι μια στιγμή πολύ άσχημη».
Τι έκανες εκείνη την ώρα;
«Αμέσως είπα και τώρα τι κάνουμε.Δεν πρόλαβα να νιώσω. Η στιγμή που το βλέπεις γραμμένο και στο λένε, είναι από μόνη της τόσο δυνατή που όταν ξαφνικά το συνειδητοποιήσεις αδειάζεις. Θυμάμαι, ότι μετά από πέντε ώρες αναμονής προκειμένου να δω όλους τους γιατρούς και να οριστικοποιηθεί η ημερομηνία της επέμβασης και των εξετάσεων που έπρεπε να γίνουν, κατέρρευσα. Κατέβηκα κάτω στο μπαρ του νοσοκομείου και ήπια ενα ποτό να ηρεμήσω. Ευτυχώς δεν ήμουν μόνη».
Τι ακολούθησε μετά;
«Οι εξετάσεις.. Αξονικές, μαγνητικές, γενικές αίματος, εξετάσεις καρδιάς, γυναικολογικές κτλ».
Ποιές ήταν οι πολύ δύσκολες στιγμές;
«Υπήρξαν πολλες δύσκολες στιγμές. Οι πιο δύσκολες όμως ήταν πάντα στην αρχή. Όταν έκανα τη διπλή μαστεκτομή και γύρισα σπίτι εκεί κατέρρευσα. Σκεφτόμουνα πόση υπομονή πρέπει να κάνω και αυτό με διέλυε. Η προσπάθεια ήταν καθημερινή. Να προσπαθήσω λίγο λίγο και να αισθανθώ καλά.
Υπομονή ψιθύριζα μέσα μου, κάθε μέρα. Μετά ήρθε η χημειοθεραπεία. Αυτό, εκτός από δύσκολο ήταν και επώδυνο. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα το σώμα μου, δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα, δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν.
Έκλαψα πολύ και όταν λέω πολύ το εννοώ. Και με βοήθησε πολύ αλλά δε το έκανε καλύτερο. Αυτό που σκεφτόμουνα πια ήταν ότι αφού δεν είχα επιλογή, έπρεπε να το υποστώ και όσο μπορώ να χαμογελώ για να συνεχιστεί πιο ήρεμα αυτό το διάστημα».
Υπήρχε εναλλαγή συναισθημάτων και τι την πυροδοτούσε;
«Η αλλαγή των συναισθημάτων μου ήταν καθημερινό φαινόμενο πια . Ο σωματικός πόνος δε μου προκαλούσε αμφιθυμία γιατί έπρεπε να τον ξεπεράσω γρήγορα για να ανταπεξέλθω. Όταν έφυγε ο σωματικός πόνος τη θέση πια πήρε η ναυτία, η αλλαγή της εμφάνισης, η εξάντληση, η αηδία στο στόμα, στο σώμα και στο μυαλό. Όλα αυτά ήταν υπέρ -αρκετά από μόνα τους για να με κάνουν να είμαι ψυχολογικά ευμετάβλητη».
Υπήρξαν σκέψεις για τον θάνατο;
«Θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό. Δεν καθυστέρησα ούτε λεπτό από τη στιγμή που είδα το αίμα. Θέλω να πω με αυτό ότι η ζωή μπορεί να κρέμεται από μια λεπτή κλωστή , όμως βάζουμε και εμείς το χέρι μας σε αυτό.
Ειλικρινά ποτέ δε σκέφτηκα ότι θα πεθάνω, η ανάγκη μου να γευτώ μέχρι και την τελευταία σταγόνα ζωής έιναι πολύ μεγάλη. Από μόνο του όλο αυτό που πέρασα και περνάω ακόμα με μεγαλώνει βίαια. Όσον αφορά το θάνατο είναι κάτι φυσικό που δε θέλω να σκεφτώ αυτή τη στιγμή απλά γιατί δεν ήρθε η ώρα μου.
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτού του καλοκαιριού ξαγρύπνησα από τις σκέψεις που δε με άφηναν και είδα το χάραμα, χάζεψα τον ουρανό και κάθε φορά νόμιζα πως κάποιος τον είχε ζωγραφίσει, χόρεψα παρόλη τη κούραση που ένιωθα, περικυκλώθηκα από λίγους καλούς φίλους και ελάχιστους συγγενείς που ήθελαν να είναι μαζί μου, γέλασα μέχρι να κλάψω, έπαιξα σα μικρό παιδί, αγκάλιασα τα παιδιά που αγαπώ και αγάπησα περισσότερο τον άνθρωπο που με στηρίζει.
Ολα αυτά τα ένιωσα αληθινά, έτσι γιατί με άφησα, όπως ακριβως θέλω να είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα».
Πες μου λίγα πράγματα για την απόφαση της διπλής μαστεκτομής.. Τι σε έκανε να πάρεις αυτή την απόφαση;
«Οταν βρέθηκα στο γραφείο του γιατρού και μου ανέλυσε τη βιοψία, μου είπαν ότι έχω μια επιλογή αν θέλω να απαλλαγώ μια και καλή και αυτή ήταν η αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή».
Στην πορεία και μέχρι να κάνεις την επέμβαση παλινδρομούσες αναφορικά με την απόφασή σου αυτή;
«Όχι , δεν παλινδρόμησα ποτέ, η απόφαση μου ήταν και παρέμεινε η ίδια από την αρχή εως το τέλος».
Και μετά πήγες για επέμβαση. Ποιές ήταν οι τελευταίες σου σκέψεις πριν την νάρκωση;
«Εκείνη την ημέρα δε θα τη ξεχάσω ποτέ. Το πρωί έκανα μια εξέταση η οποία ήταν αρκετά επίπονη. Οταν γύρισα στο νοσοκομείο άρχισαν να έρχονται όλοι οι φίλοι μου προκειμένου να με δουν πριν το χειρουργείο.
Προσπαθούσα να είμαι καλά αλλά η καρδιά μου το ήξερε. Πρέπει να πω όμως πως γέλασα πολύ πριν το χειρουργείο. Μέχρι και φωτογραφία ζήτησα να με βγάλει η φίλη μου η Νεφέλη γυμνή για να με θυμαμαι. Μετά ήρθαν και με πήραν. Συνεχίστηκε η καλή διάθεση εως και λίγο πριν μου κάνουν την αναισθησία και μετά… διακοπή».
Και μετά ξύπνησες. Ποιές ήταν οι πρώτες σου σκέψεις και ποιό το πρώτο πράγμα που έκανες; Πως ένιωσες όταν δεν υπήρχε επάνω σου το στήθος σου;
«Οταν ξύπνησα εβρισα την αναισθησιολόγο. Αλήθεια .Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι ξυπνησα και ότι όλοι οι φίλοι μου ήταν εκεί στο δωμάτιο. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, ήταν όλα τόσο ζωντανά. Έκανα αστεία όσο μου το επέτρεπε η νάρκωση γιατί αισθανόμουν πολύ ζαλισμένη και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αν αυτό που ζούσα ήταν αληθινό ή απλώς ζούσα κάτι που ήμουν και εγώ μέρος.
Ένιωθα έντονα την αγωνία των δικών μου να μάθουν πως είμαι, πως αισθάνομαι και αν πονάω. Θυμάμαι το Στάθη το κολλητό μου να μου λέει ‘ είσαι δύναμη σε αγαπώ. Θυμάμαι το Ρενέ τον άντρα μου να μου πιάνει το χέρι και να μου δίνει ένα φιλί.
Θυμάμαι και άλλα… πολλά. Όσον αφορά το στήθος, μπορεί να μην ήταν εκεί όμως αισθανόμουνα ένα τεράστιο βάρος στο σημείο εκείνο. Οι γιατροί αμέσως μου εξήγησαν ότι όλο αυτό το βάρος προέρχεται εξαιτίας της τεχνικής που γίνεται προκειμένου να τοποθετηθούν τα ενθέματα. Οκ. Μπορεί να μην είχα το στήθος μου αλλά είχα σωθεί».
Ποιά ήταν η στάση των φίλων σου; Και πόσο τελικά σε βοήθησε σε όλο αυτό; Θέλω να πω.. Σε τέτοια πράγματα είμαστε ή δεν είμαστε μόνοι μας τελικά; Όσο κι αν παρίστανται και μας στηρίζουν άλλοι.
«Νομίζω πως η στάση των φίλων μου και εννοώ αυτών που πραγματικά με στήριξαν και με στηρίζουν ήταν φοβερή. Τα δύο πρώτα βράδια δεν ήθελα κανέναν παρά μόνο δυο φίλες μου οι οποίες έμειναν εναλλάξ . Όλα τα υπόλοιπα συνεχίστηκαν στο σπίτι. Δεν αισθάνθηκα ποτέ μόνη μου.
Κάθε μέρα ερχόταν και κάποιος άλλος. Μου έφερναν φαγητά, γλυκά, με αγκάλιαζαν, με φρόντιζαν. Ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελαν να μου φτιάξουν τη διάθεση και να με κάνουν να μιλήσω, να κλάψω. Με συγκινεί ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι η ευθύτητα που είχαν αυτοί οι άνθρωποι και χαίρομαι που είναι φίλοι μου. Σε αυτές τις περιπτώσεις το κάθετι μικρό μετράει, πίστεψε με. Αυτοί που ήταν δίπλα μου, ξέρουν πολύ καλά πως ένιωθα».
Επηρέαστηκε καθόλου η συναισθηματική σχέση με τον σύντροφό σου;
«Η σχέση μου με τον εδώ και 14 χρόνια σύντροφό μου είχε πάντα τα σκαμπανεβάσματα της. Ή είσαι εκεί σε όλα ή φεύγεις. Ο άντρας μου είναι ένας πολύ δυνατός ανθρωπος, φυσικά με τις αδυναμίες του, και αυτό μου το μεταδίδει διαρκώς».
Και μετά μπήκες στην φάση της χημειοθεραπείας.
Πόσες έκανες τελικά και πως ένιωσες μετά από την πρώτη;
«Έκανα 8 σχήματα χημειοθεραπείας. Η πρώτη χημειοθεραπεία ήταν απογοητευτική. Γύρισα στο σπίτι μετά απο έξι ώρες κουρέλι. Έπεσα στο κρεβάτι μου και δε ξανασηκώθηκα ή τουλάχιστον δε ξανασηκώθηκα σωματικά γιατί αν και το προσπάθησα αισθανόμουν πολύ άσχημα. Είχα πολύ άσχημη διάθεση, πολύ άσχημη γεύση στο στόμα και ναυτία. Είναι κάτι πολύ βάρβαρο για το σώμα, που αν δε το βιώσεις δε μπορείς να το καταλάβεις. Πρέπει μόνο να το υπομείνεις».
Ποιά ήταν η στιγμή στην φάση της χημειοθεραπείας που είπες πως δεν αντέχεις άλλο και γιατί;
«Η χημειοθεραπεία από μόνη της, όπως σου είπα, είναι πολύ βίαιη για το σώμα. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής υπήρξαν πάρα πολλές φορές που λύγισα .
Ειδικά όταν αισθανόμουν αυτή τη φοβερή κόπωση, όταν δε μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια, όταν πονούσε όλο μου το σώμα, όταν ζαλιζόμουν και είχα φριχτούς πονοκεφάλους, όταν δε είχα τη δύναμη να κάνω απλά καθημερινά πράγματα.
Υπήρχαν όμως και πολλές στιγμές που με έπιανε το πείσμα μου και έλεγα εγώ θα τα κάνω ότι και να γίνει. Πίεσα τον εαυτό μου πολλές φορές. Κακώς τωρα που το σκεφτομαι. Πρέπει να αγαπάς και να φροντίζεις το σώμα σου».
Έχασες τα μαλλιά σου; Ή τι ακριβώς έγινε με αυτό το θέμα;
«Λίγο πριν αρχίσω τις θεραπείες έκοψα τα μαλλιά μου πολύ κοντά. Τη πρώτη μέρα στο νοσοκομείο αποφάσισα να κάνω τη κάσκα ψυχρής θεραπείας. Προκειται για μια μέθοδο η οποία αποτρέπει την αλωπεκία σε αυτούς που υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες και πραγματοποιείται στα περισσότερα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία.
Φυσικά αυτή η μέθοδος δε σου εγγυάται 100% ότι δε θα χάσεις τα μαλλιά σου, όμως είπα από μέσα μου γιατί να μη το δοκιμάσω. Ήταν πολύ επώδυνο. Κάθε φορά που έκανα τη θεραπεία μου πήγαινα με την ηλεκτρική μου κουβέρτα αφού έφευγα με κρυοπαγήματα και πόνους στις αρθρώσεις μου.
Δε με πείραζε όμως γιατί η εμφανισή μου δεν άλλαξε δραματικά . Εντάξει έχασα λιγα φρύδια και όλες τις βλεφαρίδες, όμως το γεγονός ότι δεν έχασα τα μαλλιά μου με ενθάρρυνε. Πρόσεχα πολύ τον εαυτό μου».
Μπορείς να μου περιγράψεις ένα σέσιον χημειοθεραπείας από την στιγμή που ξεκινούσε μέχρι το τέλος της συνεδρίας με κάθε λεπτομέρεια;
«Ήμουν εκεί από τις οκτώ και μισή το πρωί. Αφού τελείωναν με μια γρήγορη λήψη πίεσης και θερμοκρασίας σώματος άρχιζε η προετοιμασία της χημειοθεραπείας με ορούς, αντιαλλεργικά και αντιεμετικά.
Τη πρώτη κάσκα τη φορούσα 1 ώρα πριν αρχίσουν να πέφτουν τα φάρμακα. Η θερμοκρασία της κάσκας ήταν στους -32 βαθμούς και αυτό μου προκαλούσε φοβερό εκνευρισμό. Άλλωστε έπρεπε να μου την αλλάζουν κάθε 30 λεπτά. Η έγχυση των φαρμάκων δε διαρκούσε πολύ. Άντε να έπαιρνε 2 ώρες.
Όλο το υπόλοιπο ήταν η θεραπεία για τα μαλλιά. Κατά τη διάρκεια ερχόντουσαν φίλοι καθόμασταν μιλάγαμε, γελάγαμε. Μια φορά γελάγαμε τόσο δυνατά που ήρθε η νοσοκόμα και μας έκανε “ευγενική” παρατήρηση. Πολλές φορές με έπιαναν τα κλάματα αλλά αμέσως συνερχόμουν.
Είχα και μια τηλεόραση όμως τίποτα δε με ευχαριστούσε περισσότερο από το να μιλάω και να γελάω. Συνήθως μετά από έξι ώρες έφευγα, κατάκοπη και με μια λιγότερη θεραπεία στη πλάτη».
Ποιό ήταν το συναίσθημά σου μετά την τελευταία σου χημειοθεραπεία και ποιές οι σκέψεις σου;
«Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται έφυγα και έκλαιγα. Ήταν και αυτό μια εμπειρία, από αυτές που δε αφήνουν αδιάφορη, τουλάχιστον εμένα. Χαιρέτησα τη νοσηλεύτρια που μου έβαζε τον καθετήρα κάθε φορά και με ρωτούσε πάντα με φοβερό ενδιαφέρον τα νέα μου. Τις κοπέλες στην υποδοχή, την προισταμένη των νοσοκόμων. Σίγουρα δε θα μου λείψει τίποτα από όλα αυτά αλλά αφού έπρεπε να το ζήσω και αυτό, το έκανα με το τρόπο που με ευχαριστούσε εμένα».
Με το στήθος σου τι γίνεται σε όλο αυτό το διάστημα; Εχει αποκατασταθεί ή ποιά ακριβώς είναι η διαδικασία;
«Η αποκατάσταση του στήθους μετά απο μια μαστεκτομή χωρίζεται σε τρια στάδια. Η α΄φάση της αποκατάστασης έγινε τη στιγμή της μαστεκτομής. Τοποθετήθηκαν δύο διατατήρες που έφθασαν στο επιθυμητό μέγεθος 2 μήνες μετά από την επέμβαση. Σε ένα μήνα ξεκινάει η β΄φάση της αποκατάστασης με την αλλαγή των ενθεμάτων και την τοποθέτηση σιλικόνης. Υπάρχει και γ΄φάση αλλά δε γνωρίζω ακόμα το πότε θα ξεκινήσει και τι ακριβώς θα γίνει».
Η ερωτική ζωή πως επηρεάστηκε στο σύνολό της;
«Οι ερωτικές επαφές εκ των πραγμάτων μειώθηκαν και αυτό είναι λίγο εως πολύ λογικό μετά από μια τέτοια επέμβαση που απαιτεί πολύ ξεκούραση και καθόλου κινήσεις. Όμως και να μπορούσα, δεν είχα καμία όρεξη. Προσωπικά δε με πείραξε, επειδή όμως και ο Ρενέ το ήξερε αυτό, δεν είχε καμία απαίτηση».
Και τώρα σε αγαπάμε τουλάχιστον όπως πριν και είσαι για εμάς που σε γνωρίζουμε λίγο παραπάνω μια μικρή νικήτρια της ζωής. Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις σε μια γυναίκα που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα;
«Να έχει ψυχραιμία, να μην αναλώνεται σε μικροπράγματα, να έρθει σε επαφή με τα συναισθήματα της και να μιλάει. Όλη αυτή η κατάσταση σε κάνει και αναθεωρείς πολλά. Καταλαβαίνεις ποιοί είναι πολύ κοντά σου, ποιοί λιγότερο και ποιοί μακριά σου. Και πάλι όταν θα επανέλθεις στη ρουτίνα μην αφεθείς και σε ρουφήξει. Να αγαπάς τον εαυτό σου και το σώμα σου. Με αυτά ζεις».
Και κάτι που θα ήθελες να πεις σε κάθε άλλη γυναίκα γύρω μας;
«Να μην προσποιούνται κάτι που δεν είναι και να γελούν περισσότερο. Δυστυχως, ξέρω πολύ καλά ότι αυτή η εποχή που ζούμε υποστηρίζει ένα υπέρμετρο εγώ και θρέφει τη μιζέρια. Οι γυναίκες από τη φύση τους είναι προικισμένες να υπομένουν πολλά όμως η ζωή από την άλλη είναι πολύ μικρή για να αναλώνεσαι στο ψέμα και στην υποκρισία. Άλλωστε μια φορά ζούμε, οπότε ό, τι είναι να κάνεις κάντο έτσι όπως το θες, χωρίς τα πρέπει»
YOLO κι έτσι λοιπόν… Πολλά φιλιά Χριστινάκι ♥