Η 44χρονη τότε δρ. Άννα Αχιλλεούδη κρέμασε στην ντουλάπα την ιατρική της ποδιά και από μάχιμη γιατρός στον τομέα της αναισθησιολογίας έγινε ασθενής. Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν τρομακτικοί. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, όμως, βλέπει τα πράγματα με άλλο μάτι, ενώ δεν διστάζει να δηλώσει πως η εμπειρία αυτή της έγινε μάθημα ζωής, δεν είναι λίγο να νικήσεις τον φόβο του θανάτου και να κατακτήσεις την ζωή!

“Έμαθα να εκτιμώ την καθημερινότητα, να ζω για το σήμερα και να μη μεμψιμοιρώ για ανούσια πράγματα. Να είμαι ικανοποιημένη με τη ζωή μου και με αυτά που έχω. Και πάνω από όλα, να αισθάνομαι τυχερή επειδή έχω την υγεία μου που είναι το Α και το Ω”, λέει. Όπως εκμυστηρεύεται, την περίοδο που τη χτύπησε η ασθένεια, κάθε άλλο παρά έβλεπε τα πράγματα με την αισιοδοξία που τη διακρίνει σήμερα.

Από την άλλη όμως, δεν άφησε  στον εαυτό της τα περιθώρια να το βάλει και κάτω. “Πέρασα από μεγάλο σοκ έως ότου να το συνειδητοποιήσω. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερα να το αντιμετωπίσω όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα, σαν να μην ήμουν εγώ σε αυτή τη θέση, αλλά κάποιος άλλος. Συμβαίνει αυτό, στις δύσκολες καταστάσεις αντλείς δύναμη, ούτε κι εγώ ξέρω από πού. Ίσως βέβαια, να έπαιξε σημαντικό ρόλο πως ως γιατρός έχω μάθει να αναζητώ αποτελεσματικές λύσεις χωρίς να χάνω πολύτιμο χρόνο.”

Η κ. Αχιλλεούδη, αμέσως μετά το πρώτο σοκ, έστειλε τις εξετάσεις στην Αγγλία για επιβεβαίωση. Λίγες ημέρες μετά κρατούσε στα χέρια της αεροπορικό εισιτήριο με προορισμό. “Οι γιατροί στο εξωτερικό μου εξήγησαν πως θα υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση για να μου αφαιρέσουν τον όγκο, ενώ μετά θα έκανα θεραπεία με τοπική ακτινοβολία. Ηρέμησα πολύ, γιατί στο νοσοκομείο της Λευκωσίας όπου εργαζόμουν όλες οι ασθενείς με καρκίνο του μαστού έκαναν μαστεκτομή.”

Αυτό που τη βοήθησε ακόμη περισσότερο όσο αφορά την ψυχολογική της κατάσταση ήταν η ψύχραιμη αντιμετώπιση των γιατρών στο Λονδίνο. Όπως τονίζει, της συμπεριφέρονταν λες και δεν είχε τίποτα. Της έδωσαν να καταλάβει πως ο καρκίνος δεν ήταν προσωπική της υπόθεση, αλλά μια μάχη που αναγκάζονται να δώσουν πολλοί άνθρωποι. Της εξήγησαν πως οι ασθενείς δεν κάνουν εξαιρέσεις και οι μήνες που έμεινε στην αγγλική κλινική πέρασαν όσο πιο ανώδυνα ήταν δυνατόν.

Πίσω στην Κύπρο όμως, εκτυλισσόταν την ίδια περίοδο ένα ακόμη δράμα που έπρεπε να αντιμετωπίσει. “Η τοπική ακτινοθεραπεία με κράτησε μακριά από τα παιδιά μου για περισσότερες από 60 ημέρες. Πριν φύγω είχα εξηγήσει στους γονείς μου, τότε ήταν 15 ½ ετών ο μικρός και 17 ½ ο μεγάλος, την κατάσταση της υγείας μου, χωρίς να τους κρύψω τίποτα, αλλά προσπαθώντας ταυτοχρόνως να μην τους ανησυχήσω κιόλας.

Νόμιζα ότι τα είχα καταφέρει. Σύντομα όμως, δέχτηκα τηλεφώνημα από τον σύζυγο μου, τον Χριστόδουλο, ο οποίος μου ανακοίνωσε ότι ο μεγάλος μου γιος έδειχνε αναστατωμένος και θλιμμένος. Είχε βρει ένα χαρτάκι ακουμπισμένο δίπλα στο τηλέφωνο, πάνω στο οποίο ήταν γραμμένη η δράση «μετάσταση στο συκώτι και οστικές μεταστάσεις». Ήταν οι σημειώσεις που είχα κρατήσει για μια ασθενή μου, ο γιος μου όμως υπέθεσε πως αφορούσαν εμένα. Κλείστηκε στο δωμάτιο του και δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν. Δυσκολευτήκαμε, τόσο ο Χριστόδουλος όσο και εγώ, για να τον πείσουμε πως όλα θα πάνε καλά. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από επιβεβαιώσεις και από αποδείξεις”.

Παραδέχεται άλλωστε πως και η ίδια λύγισε κάποιες στιγμές, εξαιτίας του φόβου, άκουγε για μεταστάσεις και υποτροπές γεγονός που την ανάγκασε να σκέφτεται πως το μέλλον είναι απρόβλεπτο. Κάθε φορά όμως νικούσε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και η λογική σκέψη. Βαθιά μέσα της πίστευε ότι όλα θα πάνε καλά. Ο κόσμος όμως δεν έδειχνε την ίδια πίστη. “Ήταν αρκετοί αυτοί που με έβαλαν στην κάσα” λέει και η φωνή της προδίδει την αγανάκτηση που νοιώθει κάθε φορά που σκέφτεται εκείνες τις στιγμές.

“Έγινα θέμα συζήτησης σε κοσμικές συγκεντρώσεις. Ο βιολόγος μου, ο ίδιος που μου έκανε τη βιοψία και μου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα, δεν σταμάτησε να μιλά με τους καλεσμένους του για την περίπτωσή μου, σε πάρτι που παρέθεσε. «Κρίμα, αυτή η Αχιλλεούδη να πάθει καρκίνο του μαστού. Σύντομα θα πεθάνει. Τι κρίμα…». Πολλά από αυτά τα σχόλια τελικά τα μάθαινα. Σύντομα ωστόσο, έπαψαν να με ενοχλούν γιατί ήξερα πως θα αργούσα να μπω στην κάσα” συμπληρώνει γελώντας. Και βέβαια, δεν έλειψαν και τα βλέμματα οίκτου. Κάθε ερώτηση όπως: «τι κάνεις Άννα;», συνοδευόταν από αδιάκριτα και επίμονα βλέμματα, τα οποία αφού πρώτα καρφώνονταν στα μάτια της λες και ήθελαν να διαβάσουν τις σκέψεις της, κατέληγαν πάντα στο στήθος της.

“Αν μπορούσαν θα με ξεγύμνωναν, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν εάν τελικά υποβλήθηκα σε μαστεκτομή. Δεν άργησα να καταλάβω ότι ο κόσμος φοβάται, γι’ αυτό αντιδρά κατ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν ανησυχούσαν για εμένα, αλλά για τους ίδιους. Έτρεμαν στην ιδέα πως μπορεί να το πάθει ο οποιοσδήποτε. Ένοιωθαν ευάλωτοι.” “Θέλω να πιστεύω πως οι άνθρωποι έχουν αποβάλει πλέον το αίσθημα του πανικού που συνήθιζε να τους καταλαμβάνει ακόμη και με το άκουσμα της λέξης καρκίνος. Η επιστήμη άλλωστε έχει προχωρήσει. Μας έχει εφοδιάσει με δυνατά και αποτελεσματικά όπλα όχι μόνον για να αντιμετωπίσουμε την ασθένεια, αλλά για να την προλάβουμε πριν καν αυτή εμφανιστεί καλά-καλά. Γι’ αυτό και ο κόσμος μιλά πια ανοιχτά γι’ αυτό. Εκείνοι που ασθένησαν και που νικήσαν εκμυστηρεύονται λεπτομέρειες για την περιπέτεια της υγείας τους, χαμογελούν επειδή είναι πλέον καλά και συνεχίζουν την ζωή τους, αποτελώντας έτσι ζωντανά μηνύματα  ελπίδας” προσθέτει.


TA NEA on line
Ένθετο περιοδικο ΥΓΕΙΑ.
Δημοσίευση: 29/10/2007

BeStrong.org.gr - 30.03.14