Μισούσα τη φράση «είσαι δυνατός». Πάντα πίστευα πως είναι άδικη γιατί, στην πραγματικότητα, ξεστομίζεται μόνο σ’ όσους άντεξαν, ξέροντας πώς είναι να μην αντέχεις. Σ’ όσους πόνεσαν, ξέροντας πώς είναι να αναγκάζεσαι να ζήσεις με τον πόνο. Σ’ όσους ένιωθαν ατρόμητοι και η ζωή φώλιασε τον φόβο μέσα στη ψυχή τους.
 
Τον Παναγιώτη Μιχαήλ τον γνώρισα σ’ ένα ιατρικό συνέδριο. Κρατούσα το τυπωμένο πρόγραμμα του συνεδρίου και η ματιά μου έπεφτε διαρκώς στον τίτλο. «Καρκίνος και ζωή». Παράδοξο… τουλάχιστον… μουρμούρισα.
 
Ακούστηκε ο ήχος από τα σλάιτς που άλλαζαν. Εικόνες από το χειρουργείο με δεκάδες μορφές καρκίνου, φωτογραφίες από όγκους, μεταστάσεις, μηχανήματα ακτινοβολίας και ένα χρονοδιάγραμμα. Έγραφε… η ζωή πριν τον καρκίνο, διάγνωση, άρνηση, αποδοχή, θεραπεία, χαρά ίασης, θλίψη μετάστασης, πένθος, ζωή μετά τον καρκίνο. Μούδιασα.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μια χρονική σειρά τόσο καθορισμένη. Όσο λογική και αν ήταν επιστημονικά, τόσο παράλογη έμοιαζε κάθε κουκίδα με τόσα στατιστικά στοιχεία. Τόσους αριθμούς, σε μια μοναδική ζωή. Ενός φίλου, ενός συγγενή, ενός αγνώστου.
 
Σ’ όλη την αίθουσα υπήρχε ένας νεαρός που έμοιαζε αγέρωχος. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πια, με την υποψία ενός χαμόγελου. Δεν είναι σίγουρα γιατρός σκέφτηκα, γιατί όλοι στο συνέδριο είχαν μια καθαρά ιατρική ματιά. Απλή. Σύντομη. Σε μια σειρά θα ήταν κάπως έτσι… Ναι, φυσικά, οι άνθρωποι παθαίνουν καρκίνο, υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε, αλλά και πολλά που δεν μπορούμε. Αυτή ήταν η αίσθησή μου.
 
Δεν άκουσα καν για ποιό βραβείο καλούσαν στη σκηνή. Τον είδα, όμως, να περπατά προς το βήμα και το μόνο που συγκράτησα ήταν η φράση «μείνε δυνατός».

Ο κυπριακής καταγωγής Παναγιώτης Μιχαήλ ,είναι επιζών δυο φορές από καρκίνο, μέσα σε μια δεκαετία. Η δεύτερη φορά δεν ήταν μετάσταση, αλλά η πιθανότητα μία στις εκατό. Συπτωματική, όπως του είπαν οι γιατροί.

Είναι ο ιδρυτής της κοινωφελούς μη κερδοσκοπικής οργάνωσης φίλων του καρκίνου «Μείνε Δυνατός», που παρέχει ψυχοκοινωνική υποστήριξη σ’ όσους εμπλέκονται με  τον καρκίνο. Είναι ο μόνος που χαμογελούσε στην αίθουσα γιατί ήξερε πως είναι ο νικητής. Όχι του βραβείου, αλλά της ζωής.
 
Η ζωή μετά τον καρκίνο. Το τελευταίο κομμάτι του χρονοδιαγράμματος, το πρώτο όμως μιας ζωής γεμάτης από προσφορά. Με την τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης, στον τετραψήφιο αριθμό 1069,όπου όπως μου είπε χαρακτηριστικά «το 60 % των κλήσεων δεν γίνονται απ’ όσους πάσχουν αλλά από τους οικείους τους, που νιώθουν ανίνακοι να διαχειριστούν τα συναισθήματΆ τους. Οι πάσχοντες δεν διαπραγματεύονται τον καρκίνο αλλά τις συμπεριφορές των ανθρώπων δίπλα τους».
 
«Πόση μοναξιά έχει ο δρόμος αυτός», τον ρώτησα. «Πότε εννοείς», αποκρίθηκε. «Όταν είσαι μόνος ή όταν είσαι μόνος ανάμεσα στους πολλούς γύρω σου; Στο χειρουργείο μπαίνεις μόνος. Στις ακτινοβολίες είσαι μόνος. Όταν, όμως, σου κρατήσουν το χέρι και σου πούν «εγώ είμαι εδώ για σένα», τότε όλες οι γωνίες λειαίνουν.
 
Σ’ ευχαριστώ Παναγιώτη που με έκανες να αγαπήσω πια τη φράση «είσαι δυνατός». Μείνε Δυνατός.
 
Υ.Γ.: Τη Δευτέρα στις 8 Απριλίου, στις έξι το απόγευμα στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής στην Αθήνα η Ένωση «Μαζί για το Παιδί», θα απονείμει στον Παναγιώτη Μιχαήλ το βραβείο μάθημα ζωής για το εθελοντικό έργο που προσφέρει μέσω της οργάνωσης «Μείνε Δυνατός».


Γράφει: Αντριάνα Παρασκευοπούλου
aixmi.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 05/04/2013

BeStrong.org.gr - 29.03.14