Διαγνώστηκε με καρκίνο των όρχεων και βγηκε νικητής από τη δοκιμασία και τις δυο οφορές.

Σήμερα γράφει στο ΒΗΜΑ ΜΕΝ για την εμπειρία που του άλλαξε τη ζω, εξηγεί γιατί κανένας άντας δεν πρέπει να κλείνει τα μάτια στον καρκίνο, αφού στατιστικά 1 στους 3 θα νοσήσει στο μέλλον και ξεκαθαρίζει ότι η αρρώστια ξεπερνιέται.

«Σήμερα στις 7 Ιουλίου 2011 και εν μέσω εν υψηλών θερμοκρασιών, αποφάσισα να σας καταθέσω κάποιες σκέψεις που από καιρό είχα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας… απλά δεν έβρισκα την αφορμή για να το κάνω.

Σήμερα θεωρώ ότι είναι η πιο κατάλληλη ημέρα, καθότι μόλις γύρισα από τον ΟΑΕΔ όπου κατέθεσα τα χαρτιά μου για το επίδομα ανεργίας και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αναγκάστηκα να κάνω αίτημα, για ένα επίδομα που πολλές φορές μπορεί να δικαιούμουν, αλλά ποτέ δεν είχα την ανάγκη αυτού.

Και αναφέρω ότι ήταν η πιο κατάλληλη ημέρα, αφού περιμένοντας 3 ολόκληρες ώρες, σε εκείνη την ατελείωτη πολυπολιτισμική ουρά, με τις διαφορετικές συμπεριφορές των ανθρώπων, είχα το χρόνο να κάνω μια αναδρομή της ζωής μου και να γυρίσω πίσω τη μνήμη μου, για το που βρισκόμουν πριν 14 χρόνια.

Δεν ξέρω γιατί με έπιασε αυτή η αναπόληση αλλά και πια ανάγκη μου με οδήγησε σε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο με συγκεκριμένη χρονολογία το 1997. Ενδεχομένως να φταίει το γεγονός ότι σε 20 ημέρες, έρχεται το καθορισμένο ετήσιο ραντεβού με την ημερομηνία 27 Ιουλίου, όπου θα με συναντήσει ο χρόνος και να μου υπενθυμίσει την ύπαρξη μου στην  ζωή για 44 συναπτά έτη.

Αλήθεια που βρισκόμουν επαγγελματικά πριν 14 χρόνια και που βρίσκομαι σήμερα; Πριν 14 χρόνια ήμουν στο ζενίθ της καριέρας μου, στο χώρο των γυμναστηρίων ως γυμναστής, από τους πιο καλά αμειβόμενους για εκείνη την εποχή, αλλά και περιζήτητους. Παρουσιάσεις shows aerobics στην τηλεόραση, αφιερώματα στα περιοδικά του χώρου μας για τη δουλειά μου. Θεωρούσα ότι είχα τα πάντα, τα θεωρούσα όλα δεδομένα όπως την αιώνια ύπαρξή μου στη ζωή και βάση αυτού συμπεριφερόμουν.

Και όμως ήμουν αγνώμων στη ζωή αφού μου είχε δώσει την δική μου ευκαιρία να επιβιώσω και να ξεπεράσω την παραλυσία των περιφερικών μου ακρών, που μου συνέβη στα 17 μου, που κανένας γιατρός δεν τολμούσε να μιλήσει για ίαση, πόσο μάλλον για το αν θα γινόμουν γυμναστής.

Ούτος η άλλως ήταν ένα μάθημα για εμένα και είχα αλλάξει οπτική, επαναπροσδιορίζοντας πολλά πράγματα, μετά την σκληρή περιπέτεια υγείας που είχα περάσει. Δεν επέτρεψα σε κανέναν κλέφτη ονείρων, σε κανέναν στατιστικολόγο να κλέψει το δικό μου όνειρο, που ήταν ένα και μοναδικό η επιστροφή μου στη ζωή!

Μήπως στα 30 μου είχα ξεχάσει τι μου είχε συμβεί στην εφηβεία μου η ή ματαιοδοξία μου θεωρούσε ότι  μετά από εκείνη την περιπέτεια τον εαυτό μου άτρωτο; Αλήθεια τι δουλειά έχω σε αυτήν την ουρά σήμερα και που βρίσκομαι επαγγελματικά; Ποιος φανταζόταν ότι 14 χρόνια μετά από εκείνες τις δόξες, θα περιμένω σε αυτήν την ουρά για να πάρω ένα επίδομα, ώστε να εξασφαλίσω τον βιοπορισμό της οικογενείας μου; Και περιμένοντας σκεφτόμουν: «αν είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο ένα χρόνο πριν και όχι στα πέντε, αφού παράλληλα δούλευα, τώρα θα ήμουν διορισμένος στο δημόσιο, που ήταν και το όνειρο της μαμάς μου…». Από την άλλη σκέφτηκα: «μα ποιο δημόσιο σε λίγο καιρό χρήματα δεν θα υπάρχουν… πως θα πληρώνουν του δημοσίους υπάλληλους;».

Αλήθεια πολύ σας ζάλισα με τα επαγγελματικά μου, ας μπούμε σε πιο ουσιώδη θέματα… Μπορεί σε 20 ημέρες να κλείνω τα 44 χρόνια της βιολογικής μου ηλικίας, αλλά γιατί εγώ αισθάνομαι ότι επί της ουσίας, κλείνω τα 14 μου; Σίγουρα φίλοι μου θα αναρωτιέστε και εσείς γιατί αισθάνομαι έτσι… Εντάξει δεν θα σας άλλο κρατήσω σε αγωνία… Πριν 14 χρόνια, ημέρα Πέμπτη 25 Ιουλίου 1997, 2 μέρες πριν κλείσω τα 30, μου διέγνωσαν καρκίνο των όρχεων!

Ήταν μια αρόσιμη ημερομηνία για εμένα στη ζωή μου, που άλλαξε την οπτική που είχα για τα δεδομένα της καθημερινότητάς μου. Ξαφνικά τα αυτονόητα έγιναν μικρά καθημερινά, ένοιωθα ευτυχισμένος με οτιδήποτε έκανα, ακόμα και όταν έπινα ένα ποτήρι νερό. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω τα συναισθήματά μου, εξαιτίας της διάγνωσης, αλλά θα μπω στην διαδικασία να σας εξηγήσω γιατί αισθάνομαι 14 ετών… Δεκατέσσερα χρόνια μετά την διάγνωση ως επιζών του καρκίνου και κάνοντας μια ανάδρομη στην ζωή μου, στην μετά καρκίνου εποχή βλέπω το πόσο πολύ άλλαξα… Να σας πω όμως; Nοιώθω τόσο ευτυχισμένος με αυτό!

Νοιώθω ότι με τον καρκίνο ξαναγεννήθηκα ότι είδα μια διαφορετική ζωή που πριν, οι ματαιόδοξες σκέψεις με εμπόδιζαν πεισματικά να δω. Προ καρκίνου εποχή το μόνο που σκαφτόμουν και με ένοιαζε ήταν το πώς να βγάλω περισσότερα χρήματα, το εάν το σώμα μου είχε κάποιες ατέλειες, το εάν μου την είπε κάποιος η όχι, το πώς να επιβληθώ μέσα στις σχέσεις, έψαχνα συνεχώς να βρω καινούργια πράγματα τίποτε δεν με ικανοποιούσε, ζούσα με την εγωιστική στάση που άνετα μπορεί το επάγγελμά μου να προσφέρει, ζούσα με τρόπο τέτοιο πιστεύοντας ότι θα ζήσω αιώνια!

Μέγα λάθος αφού ο σκηνοθέτης της ζωής από εκεί πάνω, είχε άλλα σχέδια για το δικό μου έργο ζωής, που ήρθε και μου έδωσε έναν ρόλο, που δεν επιθυμούσα καν, με μια σκληρή απόφαση που έλεγε: «ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΔΙΑΓΝΩΣΗ: "ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΩΝ ΟΡΧΕΩΝ!"». Καλά σκέφτηκα: "από τα 30 μου άσε με να παίξω λίγο το ρόλο που είχα, μου αρέσει…". Μπορεί ο σκηνοθέτης να ήρθε αμίλητος με αυτή την απόφαση, για εξέλιξη του έργου της ζωής μου, αλλά δεν υπολόγισε σωστά στον πρωταγωνιστή, όπου αυτός ήμουν εγώ.  

Το θέμα τελικά δεν είναι τι θα πει ο σκηνοθέτης, αλλά ο πρωταγωνιστής του έργου και πως θα επεξεργαστεί τις οποιαδήποτε αποφάσεις αυτού. Θα μείνει μέσα στο ρόλο που του αποδίδεται ή θα βγει έξω απ’ αυτόν και θα είναι ο εαυτός του, περνώντας στη δράση υλοποιώντας τα δικά του θέλω; Από την φύση μου αντιδραστικός, καθότι και λιοντάρι στο ζώδιο, σαφώς και δεν αποδέχτηκα το ρόλο που μου εδόθη και μάλιστα βίαια… Στην συνέχεια μετά το πρώτο σοκ της διάγνωσης, αγωνίστηκα με πείσμα για να πείσω τη ζωή ότι της χρωστώ, δε μου χρεωστάει συνειδητοποιώντας έτσι και η ίδια ότι ήμουν έτοιμος να την κερδίσω πίσω, εκτιμώντας την κάθε στιγμή αλλά και δευτερόλεπτο που θα ζούσα σ’ αυτήν…

10 χρόνια ήμουν καθαρός από κάθε καρκινικό κύτταρο, η ζωή μου κυλούσε πάλι φυσιολογικά όπως όλων των ανθρώπων, το μόνο που μου θύμιζε ότι είχα καρκίνο ήταν οι ετήσιες επαναληπτικές εξετάσεις που έκανα κάθε χρόνο μετά την 5 ετια, παρά το ότι η ιατρική κοινότητα δεν το θεωρούσε αναγκαίο... Και λέω ήμουν γιατί σε μια τέτοια εξέταση ρουτίνας τον Δεκέμβριο του 2006, ήρθε πάλι για επίσκεψη ο φίλος μου ο καρκίνος, με την μορφή μιας ύποπτης σκιάς που έδειξε ο υπέρηχος… Σιγά μην ακύρωνα το ταξίδι που είχα προγραμματίσει στη EuroDisney, μαζί με τη γυναίκα μου. «Ας πάω να περάσω και να ζήσω ένα όνειρο ζωής και μόλις επιστρέψω το βλέπω, τι θα κάνω με την ύποπτη σκιά…» είπα στον εαυτό μου.  
 
Το Ιανουάριο βγήκε η δεύτερη διάγνωση αφού είχα ήδη βγει από το χειρουργείο, ακούω γιατρό να μου λέει: «ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΩΝ ΟΡΧΕΩΝ για δεύτερη φορά… Δεν θεωρείται μετάσταση αλλά ένα συμπτωματικό γεγονός…». Τα υπόλοιπη δεν τα άκουσα απλά κλείστηκα στον εαυτό μου συζητώντας μαζί του: "Πάλι τα ίδια ρε γαμώτο… Γιατί πάλι σε μένα; Μάλλον ήρθε να πάρει την ρεβάνς" σκέφτηκα, αλλά εγώ ήμουν ακόμη εκεί ζωντανός, ακόμα πιο δυνατός και έτοιμος όσο ποτέ πάλι να διεκδικήσω τη ζωή!

Τότε σκεπτόμουν γιατί σε μένα πάλι, σήμερα γράφοντας αυτές τις γραμμές από το γραφείο της οργάνωσης ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, συνειδητοποιώ το δικό μου γιατί. Μέσα από τη δεύτερη διάγνωση του καρκίνου, ουσιαστικά γεννήθηκε η ιδέα της οργάνωσης αυτής, που επί 4 χρόνια προσφέρουμε με όσα μέσα έχουμε στην διάθεσή μας, πληροφόρηση & ψυχολογική υποστήριξη σε όλους τους ανθρώπους  που εμπλέκονται με τον καρκίνο.

1.000.000 μοναδικοί επισκέπτες έχουν επισκεφτεί την ιστοσελίδα μας http://www.bestrong.org.gr από το 2008 ώστε να πάρουν πληροφορίες για τον καρκίνο, από το 2010 έως σήμερα έχουμε υποστηρίξει μέσω της γραμμής υποστήριξης 1069 περίπου 2000 ανθρώπους από όλη την ελληνική επικράτεια, 300 άνθρωποι έχουν υποστηριχτεί διαδίκτυα μέσω email & chat, πάνω από 100 άνθρωποι έχουν επισκεφτεί την οργάνωσή μας μιλώντας με τους ειδικούς ψυχικής υγείας και τέλος από το 2008 έως σήμερα έχουμε στο ενεργητικό μας πάνω από 70 δράσεις & εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα.

Όλο αυτό το διάστημα γνώρισα πολύ σπουδαίους ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δε θα τους γνώριζα. Διάφορες προσωπικότητες που η κάθε μια από αυτές είχε να μου προσφέρει κάτι. Ανθρώπους θετικούς, αισιόδοξους ματαιόδοξους, φοβισμένους, μοιρολατρικούς, θυμωμένους. ʼλλοι πάλι ήταν έτοιμοι να ρουφήξουν τη ζωή από το μεδούλι, έτοιμοι να την εγκαταλείψουν, να το βάλουν στα πόδια, με πλήρη αρνητισμό για τα πάντα, άνθρωποι που ερμήνευαν τον καρκίνο τους ως ευλογία, άλλοι που ξαναγεννήθηκαν μέσω αυτού.

Αυτό που πρόσεξα σε όλους νικητές του καρκίνου ή καλύτερα στους νικητές της ζωής σε όλα αυτά τα χρονια, ανεξαρτήτου διάγνωσης ή στατιστικών, ήταν ότι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τη συνειδητοποιημένη δίψα για τη ζωή, έχοντας παράλληλα αισιόδοξη νοοτροπία & θετική στάση!

Όλοι μας λίγο ή πολύ πιάσαμε σε κάποια στιγμή πάτο, είναι φυσιολογικό. Το θέμα είναι πως ο καθένας χρησιμοποιεί αυτόν τον πάτο… ως το μελλοντικό του σπίτι ή ως ένα σταθερό σημείο όπου θα πατήσουν τα πέλματα, θα λυγίσουν τα γόνατα και θα δώσουν μια δυνατή ώθηση προς τα πάνω για να ξεκινήσει η ανάδυση; Σε αυτό δε μπορώ να δώσω μια απάντηση για εσάς, μπορώ όμως μετά βεβαιότητας να σας πω τι επιλογή έκανα για μένα και αυτή ήταν η δεύτερη, αυτή της ανάδυσης!     

Όπως και να’ χει η αλήθεια είναι ότι ο καρκίνος είναι η αφορμή ώστε να μπούμε στη διαδικασία της αυτεπίγνωσης & της αυτογνωσίας. Μια προσωπικότητα δε διαμορφώνεται εξαιτίας ενός καρκίνου. Η προσωπικότητα προϋπήρχε αλλά και ο τρόπος σκέψης… ήδη ήταν διαμορφωμένος προ της διάγνωσης! Απλά ο καρκίνος έρχεται να μας ξύσει μια πλευρά της προσωπικότητάς μας, που ουδέποτε είχαμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε ή φοβόμαστε, σκεφτόμενοι ότι αυτό θα μας πονέσει.

Το να λέμε ότι η ψυχολογία παίζει το σημαντικότερο ρόλο στην θεραπεία του καρκίνου είναι μια θεωρία, το θέμα είναι όμως τι ακριβώς κάνουμε γι’ αυτό στην πράξη; Αφού δεν έχουμε εκπαιδευτεί στο πώς να αντιμετωπίζουμε μια τόσο δύσκολη κατάσταση, μήπως πρέπει να το διαπραγματευτούμε με ένα ειδικό και να μην είμαστε συνεχώς τόσο «δυνατοί», όσο οι άλλοι θέλουν να είμαστε ή τελικά απλά νομίζουμε ότι είμαστε;

Όταν γνωρίζουμε ότι το 50% των διαγνωσθέντων καρκίνων οφείλετε στην κακή διατροφή & την υποκινητικότητα τι ακριβώς κάνουμε γι’ αυτό; Αφού έχουμε νοσήσει και τελειώσουν οι θεραπείες τι ακριβώς κάνουμε στην καθημερινότητά μας που θα βοηθήσει την άμυνα του οργανισμού μας, να επανακάμψει αλλά και να ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα να νοσήσουμε; Μήπως εξακολουθούμε να κάνουμε τα ίδια τα οποία κάναμε πριν;

Λένε ότι το κάπνισμα είναι υπεύθυνο για συγκεκριμένους τύπους καρκίνων. Πώς να εξηγήσω το γεγονός όμως ότι το 90% των ανθρώπων που ήρθαν σε επαφή μαζί μας κάπνιζαν και ο καρκίνος θεωρητικά δεν είχε καμία σχέση με τον καρκίνο που είχαν; Μετά την διάγνωση τι έκαναν όσο αφορά τις συνήθειές τους για να θωρακίσουν την υγεία τους; Οι περισσότεροι απολύτως τίποτα ρίχνοντας τα πάντα στην τύχη… Όταν έχεις τις πληροφορίες δεν μπορείς να αφήνεις τη ζωή σου στην τύχη… κάτι πρέπει να κάνεις γι’ αυτήν, τα παιδιά σου, τον εαυτό σου!

Όσοι ήρθαν έτοιμοι και ανοικτοί για να βοηθηθούν και μας το επέτρεψαν, δεν μπορείτε να πιστέψετε πως άλλαξε η ζωή αυτών των ανθρώπων, βρήκαν πάλι τον εαυτό τους, το χαμόγελό τους. Η προσδοκία με την οποία οι περισσότεροι έρχονται πιστεύοντας ότι διαθέτουμε το μαγικό ραβδάκι δυστυχώς δεν υπάρχει. Το ραβδάκι το έχουμε μέσα μας φτάνει να σηκωθούμε από την καρέκλα μας και σε αυτό έρχεται να μας βοηθήσει η ψυχολογική υποστήριξη από τον ειδικό. Δύναμη τελικά πιστεύω είναι το να αναζητάς βοήθεια και όχι να την αρνείσαι!

Το πορτοκαλί βραχιολάκι της οργάνωσής μας που γράφει πάνω ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, το είδα να το φορούν πολλοί άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, ανεξαρτήτου ασθένειας και ψυχολογικής κατάστασης. Ήταν και είναι ουσιαστικά το σύμβολο της ελπίδας που όλοι προσπαθούν να μας κλέψουν από τη ζωή. 

Τέλος θα ήθελα να κλείσω με κάτι πολύ προσωπικό. Εάν αύριο για κάποιο λόγο φύγω απ’ αυτή τη ζωή θα έχω φύγει τόσο ήρεμος, γεμάτος από εμπειρίες αλλά το πιο σημαντικό ότι κατάφερα να ρίξω το δικό μου πετραδάκι σε αυτή τη λίμνη που λέγεται ζωή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται ο YALOM, ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ, ΛΟΙΠΟΝ! »


Το ιστορικό καρκίνου στην οικογένεια

«Όχι δεν υπήρχε κάποιο ιστορικό καρκίνου στην οικογένεια μου. Είμαι ο πρώτος διδάξας… Εξάλλου αυτό που λέμε κληρονομικότητα είναι ένας μύθος, αφού ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αναφέρει ότι μόνο το 4% των διαγνωσθέντων καρκίνων οφείλετε σ’ αυτήν.» 


Η πρώτη φορά της διάγνωσης

«Είχα πάει αμέσως στο γιατρό και αυτό ήταν που με έσωσε, μόλις ψηλάφησα κάτι περίεργο στον όρχι. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και την κλινική εξέταση στις 25 Ιουλίου βρισκόμουν σε ένα κρύο κρεβάτι χειρουργείου, για την αφαίρεση του «τέρατος» που είχε εγκατασταθεί στο σώμα μου. Μάλλον διάλεξε λάθος σώμα όμως για να εγκατασταθεί… Ο φόβος η ανασφάλεια, ο θυμός και άλλα αρνητικά συναισθήματα που προκαλεί η διάγνωση του καρκίνου μπορεί να διακατέχουν όχι μόνο τον ίδιο τον ασθενή, αλλά και τα σημαντικά πρόσωπα γι’ αυτόν. Ο καρκίνος είναι μια οικογενειακή ασθένεια που επηρεάζει και τους φίλους.»      


Η έγκαιρη πρόγνωση και η ίαση

«Εάν αγαπάμε πραγματικά τον εαυτό μας θα πρέπει να αντιληφτούμε τη σπουδαιότητα της πρόληψης, αλλά και έγκαιρης διάγνωσης, ώστε να βρισκόμαστε όχι σε πανικό, αλλά σε εγρήγορση. Δεν πρέπει να τα ρίχνουμε όλα στην τύχη, αλλά να κάνουμε και εμείς πράγματα γι’ αυτήν. Σύμφωνα με την Διεθνή Υπηρεσία Μελέτης του Καρκίνου ( IARC - http://www.iarc.fr/en/ ), το 85% με 90% των καρκίνων θα ήταν ιάσιμοι, εάν ανιχνεύονταν στο στάδιο Ι.

Στην δική μου περίπτωση μου διεγνώσθη καρκίνος των όρχεων, σε αρχικό στάδιο. Σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, το 95% των διαγνωσθέντων καρκίνων των όρχεων σήμερα είναι ιάσιμος, πόσο μάλλον όταν διαγιγνώσκεται στο αρχικό στάδιο.

Πέραν των διαγνωστικών εξετάσεων & των check up εάν δούμε στο σώμα μας κάτι διαφορετικό, το όποιο δεν υπήρχε ή άλλο κάποιο σύμπτωμα το όποιο επιμένει, ότι πιο σοφό έχουμε να κάνουμε είναι να επισκεφτούμε το γιατρό μας. Ας ακούσουμε από τον ειδικό ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Ας μην βγάζουμε μονοί μας τη διάγνωση, του τύπου "δεν είναι τίποτα θα περάσει…".

Ο φόβος είναι αποτέλεσμα της άγνοιας και η άγνοια προέρχεται από την έλλειψη ενημέρωσης. Όλοι νομίζουν ότι όποιος έχει καρκίνο είναι υποψήφιος μελλοθάνατος. Τεράστιο λάθος! Το γνωρίζουν 28.000.000 επιζώντες σ’ όλο τον κόσμο.»


Η δύσκολη περίοδος των εξετάσεων και της χημειοθεραπείας

«Ένα από τα πράγματα που μου έχουν μείνει είναι η απουσία ενσυναίσθησης της ιατρικής ομάδας και κατά συνέπεια η απουσία ενημέρωσης. Το να μην μπορεί κάποιος να δει μέσα και από τα δικά σου μάτια, είχε ως αποτέλεσμα να κάνω διάφορα σενάρια στο μυαλό μου, που αυτό ήταν πολύ χειρότερο από τον ίδιο τον καρκίνο.

Είναι δυνατόν να κυνηγώ το γιατρό μου για να με ενημερώσει σχετικά με την ασθένεια μου, για τις παρενέργειας των θεραπειών; O ίδιος αυτονόητα έπρεπε να το κάνει και ήταν υποχρέωσή του βάση του ιατρικού κώδικα δεοντολογίας, να με ενημερώσει. Κάτι που θυμάμαι και μου είχε κάνει εντύπωση, αφού το είχα ανάγκη, είναι η παντελής  έλλειψη από πλευράς υγειονομικών δομών του ΕΣΥ, της ψυχολογικής υποστήριξης των ασθενών.    

Το κόστος των εξετάσεων αλλά και των φαρμάκων είναι μια επώδυνη όντως διαδικασία για τους ασθενείς του καρκίνου. Τα κόστη δυσβάστακτα που πολλές φορές αναγκάζονται να ξεπουληθούν προκειμένου να έχουν την αυτονόητη πρόσβαση στη θεραπεία.

Ειδικά τώρα με την οικονομική κρίση πολλά από τα φάρμακα έχουν καταργηθεί από τη λίστα και σε πολλές θεραπείες ή εξετάσεις καλούμαστε να έχουμε συμμετοχή. Πολλές φόρες αυτή η διαδικασία για τον ασθενή και το οικείο περιβάλλον είναι πιο επώδυνη από ότι ο ίδιος ο καρκίνος. Αυτό που θα ζητούσα από το κράτος είναι να δει με ενσυναίσθηση τα προβλήματα των πολιτών και ειδικότερα των ευπαθών ομάδων.»


Η στατιστική για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που προσβάλλει ο καρκίνος

Δυστυχώς στη χώρα μας ακόμη και σήμερα δεν έχει δημιουργηθεί το Εθνικό Αρχείο Νεοπλασιών, έτσι  δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για την επίπτωση του καρκίνου και ως εκ τούτου η επιδημιολογική παρακολούθηση γίνεται έμμεσα μέσω των στοιχείων θνησιμότητας. Μια από της πηγές πληροφόρησης για την κατάσταση στην Ελλάδα λοιπόν είναι τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και βάση αυτού του γεγονότος τα στοιχεία που παρουσιάζονται δεν είναι απολύτως ακριβή.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το έτος  2008, στην Ελλάδα διαγνώστηκαν 37.100 νέες περιπτώσεις καρκίνου, εκ των όποιων οι 21.100 αφορούσαν τους άντρες και οι 16.000 τις γυναίκες. Το ίδιο έτος πέθαναν εξαιτίας του καρκίνου 27.000 άνθρωποι.  Βλέποντας λοιπόν κάποιος τα σχετικά στοιχεία ανακαλύπτει αυτό που ισχύει στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ότι ο καρκίνος αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα.

Για το 2007 σύμφωνα με την  Αμερικανική  Εταιρεία Καρκίνου στην ετήσια έκθεση που παρουσίασε, ανακοίνωσε ότι κάθε μέρα πέθαιναν από καρκίνο σε όλο τον κόσμο 20.000 άνθρωποι δηλ. 7,6 εκατομμύρια περίπου θάνατοι. Επίσης, κατά το ίδιο έτος, τουλάχιστον 12,3 εκατομμύρια νέα κρούσματα καρκίνου έχουν διαγνωστεί.

Στην Ευρώπη, εκτιμάται ότι γύρω στα 3,2 εκατ. νέες περιπτώσεις καρκίνου διαγνώσθηκαν το 2006, εκ των οποίων το 53% είναι άνδρες και 47% γυναίκες (Ferlay et al, 2007). Οι προβλέψεις δείχνουν ότι ο καρκίνος στα επόμενα χρόνια θα είναι η πρώτη αίτια θανάτου παγκοσμίως ξεπερνώντας τα καρδιαγγειακά, ενώ το 2030 προβλέπεται ότι οι νέες διαγνώσεις καρκίνου θα είναι στα 27.000.000, με θανάτους από αυτόν στα 17.000.000.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα αποκαλούν ακόμη τον καρκίνο η "επάρατη νόσος", δηλαδή η καταραμένη νόσος, πόσο βοηθητικό μπορεί να είναι για κάποιον ο οποίος νοσεί, αλλά και να ευαισθητοποιήσει το κοινό προς την κατεύθυνση της πρόληψης; Μήπως τελικά το κοινό τρομοκρατείται και όποτε ακούει καρκίνος αλλάζει δρόμο; H μόνη «επάρατη νόσος» είναι η άγνοια…»


ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΛΙΝΑ ΨΑΪΛΑ

BeStrong.org.gr - 29.03.14