Η συγκλονιστική ιστορία του συμπατριώτη μας Π. Μιχαήλ που αφοσιώθηκε στη στήριξη άλλων ασθενών... Πόση δύναμη μπορεί να αντλήσει από μέσα του ο άνθρωπος, για να αντεπεξέλθει σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του, σε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας; Απεριόριστη.

Και τα παραδείγματα ανθρώπων που κατάφεραν να ανατρέψουν τα δεδομένα της ιατρικής επιστήμης, με μοναδικό όπλο τη θέλησή τους για ζωή, είναι πάρα πολλά.

Κάποιοι από αυτούς, επέλεξαν να αξιοποιήσουν την εμπειρία και τα βιώματά τους για να βοηθήσουν ανθρώπους που βρέθηκαν ή θα βρεθούν στην ίδια θέση μαζί τους. Να καλύψουν τα κενά και τις δυσκολίες, να δώσουν εκείνα τα στηρίγματα που οι ίδιοι δεν βρήκαν στη μακριά και δύσκολη πορεία μέχρι τη λύτρωση.

Ένας από αυτούς είναι ο Παναγιώτης Μιχαήλ.

Ένας νέος άνθρωπος με απίστευτη θέληση για ζωή που βίωσε δύο φορές μέσα σε δέκα χρόνια την εμπειρία του καρκίνου, ενώ στα 17 του χρόνια, εκεί που η ζωή άρχιζε να του ανοίγει δρόμους, βρέθηκε μια μέρα, εντελώς ξαφνικά, αδύναμος να περπατήσει.

Μια  σπάνια ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος,  βαριά υποξεία πολυνευροπάθεια, τα αίτια της οποίας δεν βρέθηκαν ποτέ, τον παρέλυσε από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά δεν τον νίκησε. Μέσα σε εννιά μήνες, ο Παναγιώτης κατάφερε να περπατήσει ξανά ανατρέποντας τα δεδομένα των γιατρών και ένα χρόνο αργότερα να περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις για τη Γυμναστική Ακαδημία!

Η πρώτη εμπειρία του καρκίνου, έδωσε στο 43χρονο γυμναστή την ευκαιρία να γράψει ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, «Είμαστε τουρίστες!» και η δεύτερη να δημιουργήσει την Κοινωφελή Μη κερδοσκοπική Οργάνωση Φίλων Του Καρκίνου, με τον τίτλο «ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ» («BE STRONG»).

Η Οργάνωση, δημιουργήθηκε για ένα σκοπό, την τεκμηριωμένη πληροφόρηση σε θέματα που αφορούν τον καρκίνο, την πρόληψη, καθώς και την υποστήριξη σε όλους όσους εμπλέκονται με αυτόν. Πράγματα που ο Παναγιώτης δεν είχε όταν έδινε τη δική του μάχη με τον καρκίνο. Μέσα από την οργάνωσή του και την ιστοσελίδα που δημιούργησε γνωρίσαμε τον Παναγιώτη, ο οποίος πρόθυμα μας κατέθεσε τη μαρτυρία της ζωής του.

Γεννήθηκε στη Γερμανία το 1967 από Κύπριο πατέρα, αλλά ο ίδιος έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα. Είναι καθηγητής σωματικής αγωγής. Η αφήγησή του ξεκινάει από τον καρκίνο και αφήνει τελευταίο, το πρώτο κομμάτι της παραλυσίας, για να δώσει το μήνυμα ότι ο καρκίνος, δεν είναι ότι χειρότερο, μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε.

"Η ζωή μου κυλούσε φυσιολογικά και περίπου στα 30 μου ψηλάφισα κάτι στο σώμα μου και αυτό που με φώτισε ο Θεός να κάνω ήταν να πάω αμέσως στο γιατρό, όπου διαγνώσθηκα με καρκίνο του όρχεως. Όπως αντιλαμβάνεσαι στο άκουσμα αυτής της λέξης πανικοβλήθηκα, επειδή ως κοινωνία ακόμη δεν έχουμε ξεπεράσει κάποια ταμπού (και ένα από αυτά είναι ο καρκίνος), έτσι κι εγώ μεγάλωσα με την αντίληψη ότι ο καρκίνος ισοδυναμεί με το θάνατο".

"Λόγω του αθλητικού μου υπόβαθρου και της πειθαρχημένης μου ζωής, ξέρω ότι πίσω από κάθε πρόβλημα, υπάρχει και μια λύση. Επομένως, είχα μπροστά μου ένα πρόβλημα και έπρεπε να βρω τη λύση. Μετά το πρώτο σοκ της διάγνωσης, ήθελα να περάσω στη λύση και το πρώτο πράγμα που ρώτησα το γιατρό, ήταν, "και τώρα τι κάνουμε γιατρέ;". Το ευχάριστο μέσα σε όλο τον πανικό που προκάλεσε η διάγνωση, ήταν ότι αυτό το είδος καρκίνου, είναι ιάσιμο κατά 95%.

Αυτό κανονικά έπρεπε να με χαροποιήσει, όμως, τα συναισθήματα υπήρχαν. Ο πανικός, το άγχος, ο φόβος και όσον αφορά το κομμάτι του καρκίνου των όρχεων, που αφορά τη σεξουαλικότητα". Ο Παναγιώτης υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση και η βιοψία έδειξε ότι επρόκειτο για κακοήθη μικτό όγκο, ο οποίος αποτελείτο από εμβρυϊκό καρκίνωμα, χοριοκαρκίνωμα και σεμίνωμα. Λόγω αυτής της ιδιαιτερότητας του όγκου, έκλεισε τη θεραπεία του με δύο κύκλους χημειοθεραπείας με όλα τα συνεπακόλουθα.

"Ευτυχώς, δεν είδα τη χημειοθεραπεία σαν εχθρό μου και το λέω αυτό, διότι πολλοί ασθενείς, λόγω των παρενεργειών, βλέπουν τη χημειοθεραπεία σαν να είναι ο ίδιος ο θάνατος, κάτι που δεν υφίσταται. Η χημειοθεραπεία είναι ένα συμπλήρωμα θεραπείας για να μπορέσεις να κινηθείς προς την ίαση. Ξέρεις, η ψυχο λογική κατάσταση του ανθρώπου παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της νόσου, αλλά και την εξέλιξη της θεραπείας, πράγμα εξάλλου που έχει επιβεβαιωθεί από διάφορες έρευνες". Δυστυχώς, από το ελληνικό κράτος και τα νοσοκομεία όπου νοσηλεύθηκε ο Παναγιώτης, δεν βρήκε καμιά υποστήριξη.


"Μετά τη διάγνωση βρέθηκα εντελώς μόνος"

"ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ οργανική θέση ψυχολόγου στα ελληνικά νοσοκομεία και ο γιατρός μου δεν με παρέπεμψε ποτέ σε οποιαδήποτε μη κερδοσκοπική οργάνωση ή σε κάποιο φορέα για να μπορέσω να δεχτώ ψυχολογική υποστήριξη. Το θέμα δεν είναι να έχεις κοντά τους γονείς, την οικογένειά σου. Το θέμα είναι ότι πράγματα που σκέφτεται ο καρκινοπαθής κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του, ουδέποτε θα τα εκμυστηρευθεί στο πιο αγαπημένο του πρόσωπο.

Οι ασθενείς με καρκίνο είναι πολύ περήφανοι για να ζητήσουν στήριξη". "Κάποιος που βιώνει μια ασθένεια δεν θα ζητήσει στήριξη από άλλους, για να μην τους κάνει να αισθανθούν άσχημα, για να μη νιώσει τον οίκτο. Και ξέρεις τι γίνεται; Αν αλλάξει κάτι από τη συμπεριφορά του οικογενειακού περιβάλλοντος προς τον ασθενή, ξαφνικά αυτός έχει να διαχειριστεί δύο πράγματα. Τον καρκίνο, και την ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς του οικείου περιβάλλοντος.

Όλα αυτά, επειδή έχουν ψυχοσυναισθηματικό υπόβαθρο, χρειάζεται η παρέμβαση κάποιου ειδικού για να μπορέσει να τοποθετήσει οργανωμένα τις σκέψεις του και να μην υπάρχει αυτή η χαοτική κατάσταση που μόνο κακό μπορεί να κάνει κατά τη διάρκεια της ασθένειας".

Εκείνην την περίοδο, όπως μας εξομολογείται ο Παναγιώτης, αισθανόταν πολύ μόνος, "διότι πολλοί δεν ήξεραν πώς να με διαχειριστούν και με είχαν εγκαταλείψει με διάφορες δικαιολογίες. Δεν γνώριζαν ότι μπορούσα να ζήσω. Γνώριζαν, ότι με τον καρκίνο πεθαίνεις. Κι αυτό, είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει. Είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχουν 28 εκατομμύρια ζώντες του καρκίνου σε ολόκληρο τον κόσμο.

Πριν από μια 20ετία αυτό το νούμερο ήταν στα 3 εκατομμύρια. Αυτό, πρέπει να μας λέει κάτι. Καταρχήν, το 95% των διαγνωσθέντων καρκίνων σε αρχικό στάδιο είναι θεραπεύσιμο, ενώ το 40% - 50% των εκδηλούμενων καρκίνων μπορούμε να το ελέγξουμε με τον τρόπο ζωής μας".

Τα χρόνια περνούσαν με τον καρκίνο να μοιάζει πλέον ως να άνηκε στο μακρινό παρελθόν, όταν τον Ιανουάριο του 2007 μετά τις καθιερωμένες ετήσιες εξετάσεις, διεγνώσθη για δεύτερη φορά καρκίνος του όρχεως που θεωρείται σπάνια περίπτωση. Δεν θεωρείται μεταστατικός, αλλά ένα απλό συμπτωματικό γεγονός.

Το ευτύχημα για άλλη μια φορά ήταν ότι η εξέλιξή του βρισκόταν σε αρχικό στάδιο. "Την πρώτη φορά που σου είπα ότι αισθανόμουν μόνος, το μόνο που βρήκα ως παρηγοριά, ως αποκούμπι, ήταν το βιβλίο του Λανς ʼρμστρογκ, του γνωστού Αμερικανού ποδηλάτη, ο οποίος είχε προσβληθεί από τον ίδιο τύπο καρκίνου με μένα, με μετάσταση όμως στον εγκέφαλο και στους πνεύμονες.

Διαβάζοντας το βιβλίο, μου έδωσε απίστευτη δύναμη και έγινε η έμπνευσή μου για ό,τι στη συνέχεια έκανα στη ζωή μου. Επειδή, λοιπόν, διάβασα το βιβλίο και βοηθήθηκα πάρα πολύ, μου δημιουργήθηκε ένα όνειρο: να γράψω το δικό μου βιβλίο. Και έχω γράψει το δικό μου βιβλίο, "Είμαστε τουρίστες!" που είναι ουσιαστικά, η διαπραγμάτευση της ζωής μου".


Πρώτα νίκησε στα 17 την ξαφνική παράλυση

Και φτάνουμε στην πρώτη περιπέτεια της ζωής του, εκεί που κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα. "Ο κόσμος ακούγοντας την ιστορία μου θεωρεί ότι είναι δύσκολο κομμάτι, να έχω περάσει δύο φορές καρκίνο. Σου λέω ότι υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν τον καρκίνο σε πολύ χειρότερο βαθμό από μένα.

Ακόμα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που ανέτρεψαν τα δεδομένα και για μένα αυτό είναι το πιο δύσκολο. Στη δικιά μου περίπτωση δεν είχα να ανατρέψω ένα δεδομένο, διότι το δεδομένο ήταν ότι θα γίνω καλά, αφού το 95% είναι ιάσιμο". "Εκεί που ανέτρεψα το δεδομένο στη ζωή μου, ήταν όταν στα 17 μου για κάποιο λόγο που ποτέ δεν βρέθηκε, έμεινα ξαφνικά παράλυτος.

Ενώ ήμουν αθλητής ενόργανης γυμναστικής ξύπνησα μια μέρα και δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Χρειάστηκαν τρεις μήνες για να ανακαλύψουν οι γιατροί τι έχω και τελικά διέγνωσαν μια σπάνια μορφή ασθένειας του νευρικού συστήματος. Οι γιατροί δεν μου υποσχέθηκαν ποτέ ότι θα γίνω ξανά φυσιολογικός. Κι αν θα γινόμουν φυσιολογικός θα είχα μια παραλυσία της τάξης του 40%. Είχα τόση δύναμη και τόση όρεξη για ζωή που δεν ήθελα να ακούσω".

"Κοιμόμουν και ξυπνούσα με την εικόνα του εαυτού μου ότι περπατάω ξανά. Στη διάρκεια της ημέρας, αν και δεν μπορούσα, προσπαθούσα, έστω και με το ζόρι, με την υποστήριξη της μάνας και του πατέρα μου να περπατήσω.

Έπεφτα, σηκωνόμουν, έπεφτα, σηκωνόμουν, είχαν ματώσει τα γόνατά μου. Η εικόνα, όμως, που είχα στο μυαλό μου, τον εαυτό μου να περπατά ξανά, ήταν εκείνη που μου έδινε τη δύναμη για να κάνω αυτό που έπρεπε έστω και αν πονούσα. Μετά από εννέα μήνες, επανήλθα πλήρως και τα αντανακλαστικά μου είχαν 100% επιστροφή.

Ένα χρόνο μετά έδωσα εξετάσεις στη Γυμναστική Ακαδημία και πέρασα. Είναι πώς βλέπει κανείς τα πράγματα. Θες να δεις το ποτήρι μισογεμάτο; Θες να το βλέπεις μισοάδειο; Εγώ, έχω επιλέξει να το βλέπω μισογεμάτο".


Βρήκε χορηγό και ίδρυσε κίνηση στήριξης καρκινοπαθών

Η ΔΕΥΤΕΡΗ εμπειρία του καρκίνου, έγινε η αφορμή για να δημιουργήσει την οργάνωση, η οποία πήρε σάρκα και οστά τον Οκτώβριο του 2007, ενώ η φιλοσοφία της είναι εμπνευσμένη από τον Λανς Αρμστρονγκ και την ιστοσελίδα του. "Μέσα στα πλαίσια της τριετούς λειτουργίας της οργάνωσής μας, ένα από τα όνειρά μας ήταν να δημιουργήσουμε μια τετραψήφια γραμμή, η οποία θα είναι εθνική.

Δηλαδή, να μπορεί κάποιος από οποιονδήποτε σημείο της Ελλάδας να παίρνει τηλέφωνο και να δέχεται υποστήριξη από ειδικούς της ψυχικής υγείας. Είμαστε η πρώτη οργάνωση που έχει φτιάξει μια τέτοια γραμμή, η οποία ξεκίνησε να λειτουργεί από τις 18 Ιανουαρίου φέτος".

Η όλη προσπάθεια κόστισε αρκετά και οι πωλήσεις από το βιβλίο του Παναγιώτη και τα ειδικά βραχιόλια δεν ήταν αρκετά για να υποστηρίξουν την πραγμάτωση του ονείρου. Έπρεπε να βρουν κάποιο χορηγό. "Δεν υπερβάλλω, χτυπήσαμε 700 πόρτες, εταιρειών, οργανισμών, έστειλα 700 επιστολές ζητώντας να επιχορηγήσει κάποιος τη συγκεκριμένη πρόταση. Δεν απάντησαν ποτέ.

Οι μόνοι που πίστεψαν στο όνειρό μας ήταν το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το οποίο θα μας χρηματοδοτήσει για ένα χρόνο. Βρήκαμε ένα υπέροχο χώρο στην Κυψέλη, όπου εκεί υπάρχει το πρότυπο κέντρο τηλεφωνικής και διαδικτυακής υποστήριξης, το οποίο στελεχώνεται με τέσσερις έμμισθους υπαλλήλους. Αυτή τη στιγμή επισκέπτονται μηνιαίως την ιστοσελίδα 30.000 μοναδικοί επισκέπτες, ανάμεσα στους οποίους αρκετοί από την Κύπρο".

Τα άτομα από την Κύπρο που θέλουν να απευθυνθούν στο Κέντρο, μπορούν να καλέσουν τον σταθερό αριθμό 210 8695111. Επίσης, από τις 18 Ιανουαρίου μέχρι σήμερα το Κέντρο έχει διαχειριστεί πάνω από 600 κλήσεις. Σε ερώτηση, τι θα γίνει σε ένα χρόνο, αν δεν βρεθεί άλλος χορηγός για την προσπάθειά τους απαντά: "Σαφώς και μέσα σ’ αυτό το διάστημα πρέπει να βρούμε χορηγούς.

Αν προηγουμένως που δεν είχαμε παράξει έργο, καταφέραμε να βρούμε έναν άνθρωπο που πίστεψε στο όνειρό μας, τώρα που παράγουμε έργο, θεωρώ ότι θα βρεθεί πιο εύκολα χορηγός. Εμείς δεν θέλουμε μεγαλεία, θέλουμε να έχουμε αυτό το Κέντρο και να λειτουργεί η γραμμή εσαεί. Αν αυτό μου το διασφάλιζε κάποιος σήμερα και ο Θεός με έναν τρόπο με έπαιρνε κοντά του, ειλικρινά θα έφευγα πολύ γεμάτος.

Αν μέσα σε τέσσερις μήνες έχουμε βοηθήσει 600 ψυχές, αντιλαμβάνεσαι ότι μέχρι το τέλος του χρόνου μπορεί να είναι δύο ή και τρεις χιλιάδες. Ξέρεις, πόσο σπουδαίο είναι κατά τη διάρκεια της ζωής σου να έχεις βοηθήσει 2000 - 3000 ψυχές για να βρουν ένα στήριγμα σε μια δύσκολη στιγμή; Ας το κλείσω, αλλά θα έχουν βοηθηθεί 3000 ψυχές, εξαιτίας ενός ονείρου, μιας δικιάς μου περιπέτειας, μιας δικιάς μου εμπειρίας".


Της Κίκας Κασινίδου
Εφημερίδα: Ο Φιλελεύθερος
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 18/04/2010

BeStrong.org.gr - 29.03.14