«Σχίσε τώρα γιατρέ το πτυχίο σου»
Μιλήσαμε τηλεφωνικά, ανταλλάξαμε μηνύματα αφού η χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει δεν άφηνε άλλες επιλογές. Θα θελα κάποτε να βρεθούμε κι από κοντά.
Καλλιεργεί κεράσια και ελιές στα χώματα της Κατερίνης «γιατί η φύση τον αναζωογονεί και η εργασιομανία τον σώζει».
Εκτός από τους δικούς του ανθρώπους ποιος άλλος γνωρίζει τον Γολγοθά που περνά; «Βλέπουν έναν Βαγγέλη να εργάζεται σαν 25 χρονών, να είναι όλο ζωντάνια και τίποτε άλλο παραπέρα.»
Ήταν 2003, θυμάται, που βρισκόταν σε ένα υπηρεσιακό συμβούλιο. Κάποια στιγμή, ύστερα από ενόχληση πηγαίνει τουαλέτα και διαπιστώνει έκπληκτος αιματουρία, ζητά συγνώμη και φεύγει για τον κοντινότερο ουρολόγο. Ακολουθεί τυπικός υπέρηχος και η γνωμάτευση: «άμμος στα νεφρά, τίποτα ανησυχητικό». Ακολουθούν μικροβιολογικές και αιματολογικές εξετάσεις με το ίδιο συμπέρασμα του ουρολόγου.
Για δυο χρόνια ο ρυθμός της ζωής του Βαγγέλη συνεχίζει να κυλά ομαλά. Μαζί με τη γυναίκα του, ήταν αρκετά κοινωνικά άτομα. Συμμετείχαν σε διοικητικά συλλόγων και «ό,τι και όπου μπορούσαν, πρόσφεραν». Εργάζονταν, ταξίδευαν συχνά, γυμνάζονταν…
«Με την Ελένη δημιουργήσαμε από το μηδέν το νοικοκυριό μας, βέβαια είχαμε τον καημό μας που δεν μπορέσαμε να έχουμε ένα παιδί, παρά τις προσπάθειες. Γενικά είχαμε μια ήρεμη και δημιουργική ζωή.»
Κι οι καημοί των ανθρώπων να μην σταματούν εύκολα. Εκεί, να αναμετριέσαι συνεχώς μαζί τους, να δείχνεις το μπόι σου. Και στα μάτια μας ο Βαγγέλης να φαίνεται πανύψηλος, αν και πέρασε από τα βαθιά υπόγεια της αρρώστιας.
Δυο χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη ενόχληση άρχισε να αντιμετωπίζει ξανά θέματα κατά την ούρηση. «Προσπαθούσα με την ψηλάφηση να βρω από που προέρχεται το πρόβλημα, αλλά δεν μπορούσα να διαπιστώσω κάτι.
Τα πόδια μου άρχισαν να κόβονται, δεν μπορούσα πλέον να περπατήσω.» Πήγε στον ίδιο ουρολόγο. Πάλι εξετάσεις, ίδιο πόρισμα: «Δεν υπάρχει τίποτα το ανησυχητικό, μάλλον πάλι άμμος κι γι’ αυτό έχεις τσούξιμο.»
Ακόμη και σήμερα δεν ξέρει τι τον ώθησε την ημέρα του Προφήτη Ηλία, και βγαίνοντας από το ιατρείο να κατευθυνθεί στο Νοσοκομείο Κατερίνης, όπου και διαπιστώθηκε, ότι ο αριστερός νεφρός δεν λειτουργεί.
«"Πρέπει να φύγεις άμεσα για τον γιατρό σου", μου είπαν. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο διάβασα τη γνωμάτευση. Κατάλαβα, πλέον, ότι πρόκειται για καρκίνο. Χάθηκαν όλα από μπροστά μου. Βρήκα το κουράγιο και πήγα κατευθείαν στον γνωστό ουρολόγο.»
Είδε τη γνωμάτευση, του λέει: «Αυτοί λένε ότι έχεις καρκίνο. Αν έχεις καρκίνο εγώ θα σχίσω το πτυχίο.» Του κάνει κυστεοσκόπηση χωρίς τουλάχιστον την τυπική μέθη, και… «του πέφτουν τα εργαλεία από το χέρι.
Σχίσε γιατρέ τώρα το πτυχίο σου, του είπα» Ο γιατρός του απαντά: «Θα φύγω διακοπές και μόλις γυρίσω θα πάμε Θεσσαλονίκη σε κάποιο νοσοκομείο να σου κάνω ένα βαθύ καυτηριασμό»
Ο κόσμος του Βαγγέλη και της Ελένης είχε καταρρεύσει. Το ίδιο βράδυ πήγε σε έναν φίλο να πει τον πόνο του. Για καλή του τύχη εκείνος γνώριζε έναν στρατιωτικό νεφρολόγο που κούραρε τον γιο του.
«Έτυχε να είναι γαμήλιο ταξίδι σε ένα ξενοδοχείο της Πιερίας, πήγαμε και τον βρήκαμε. Μόλις είδε τις εξετάσεις μάς παρέπεμψε άμεσα στο Διαβαλκανικό. Έπρεπε να χειρουργηθώ χθες, μου λέει, και δεν υπάρχουν περιθώρια καθυστέρησης. Η κατάσταση ήταν σοβαρότατη, κινδύνευε η ζωή μου.»
Ακολουθούν εισαγωγή για διερεύνηση στο Διαβαλκανικό. Βιοψία. «Καρκίνος δευτέρου σταδίου ουροδόχου κύστης διηθητικός»
«Εσύ να πάθεις τέτοιο πράμα; Η έγκαιρη διάγνωση ήταν μιας εβδομάδας αντιβίωση», του είπε ο χειρουργός του την ώρα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί το δίλημμα: ή ακτινοβολίες με πιθανότητα ζωής 15 % ή χειρουργείο με πολλές συνέπειες στην ποιότητα ζωής και χημειοθεραπείες και πιθανότητα 55 % ζωής.
Ξύπνησε από την νάρκωση μετά από εννιά ώρες στο ασανσέρ. Αντίκρισε από πάνω του τη μορφή της γυναίκας του. «Ήμουν πλέον ένα κουφάρι με ραπτική κοπτική, με δέκα λάστιχα, σακουλάκια, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο…» Ακολούθησε ο Γολγοθάς των μετεγχειρητικών επιπλοκών...
«Η γυναίκα μου είχε γίνει νοσοκόμα, να κάνει πλύσεις στη νεόκυστη, όπως την είχε υποδείξει ο χειρουργός. Τους γονείς και τα αδέλφια μου δεν ήθελα να τους ενημερώσω για να μην περάσουν σ’ αυτό το στάδιο τόσο μεγάλη στενοχώρια. Όταν βέβαια ήρθαν και με είδαν μετεγχειρητικά στο σπίτι, σοκαρίσθηκαν. Δεν είχαν ελπίδα ότι θα ζήσω.»
Στους δυο μήνες άρχισε χημειοθεραπείες. «Ό,τι χειρότερο, ούτε στον εχθρό μου. Νοιώθεις ένας σκουπιδοτενεκές που σε πετάνε τα πάντα μέσα.»
Δεν το έβαλε όμως κάτω. Πήγε στη δουλειά του, -εργαζόταν ως δημοτικός υπάλληλος-, ενώ μπορούσε να βγει σε αναρρωτική άδεια, συμμετείχε στα συνδικαλιστικά συνέδρια της ΠΟΕ-ΟΤΑ της ΚΕΔΕ, και ασκούσε και τα καθήκοντα του προέδρου δημοτικών υπάλληλων Πιερίας. Κι όλα αυτά γιατί;
«Η συνείδηση μου δεν με κρατούσε να απέχω, αλλά και να βρίσκω διέξοδο στις κακές σκέψεις. Δεν παράτησα τη θέληση για ζωή παρότι δάγκωνα τα χείλη μου από τον πόνο.»
Η επαφή με γιατρούς και συνεχείς εξετάσεις συνεχίζεται «με την αγωνία των αποτελεσμάτων στο κατακόρυφο.» Η Ποιότητα ζωής;
«Εκτελώ μόνος μου καθετηριασμό πέντε φορές την ημέρα, δεν μπορώ να ησυχάσω ούτε στον ύπνο, ούτε στον ξύπνιο, δεν μπορώ να είμαι πολλές ώρες σε δημόσιους χώρους…
Δεν προτίμησα να βγω συνταξιούχος αναπηρίας με πλήρη σύνταξη, παρότι είχα γνωμάτευση από την ΑΣΥΕ με ποσοστό αναπηρίας πλείων του 70 τοις εκατό. Πλήρωσα την στρατιωτική μου θητεία, ενώ θα μπορούσα όχι.»
Γιατί επέλεξε το Διαβαλκανικό; Είχε την οικονομική ευχέρεια;
«Όχι, αλλά δεν υπήρχαν περιθώρια καθυστέρησης, αλλά και ούτε ομάδα γιατρών να εμπιστευτείς ένα τέτοιο χειρουργείο. Βεβαία τα δεκαχίλιαρα που χρειάστηκαν δεν μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, αλλά δεν γινόταν και διαφορετικά»
Türkiye'nin en güzel sakarya travesti, antalya travestileri ve travesti resim paylaşımplatformu marjinal partner.
Διαφορετική και απέριττη η ζωή. Στο ύψος που της έχεις δώσει με τον αγώνα σου.
«Μετά τα χειρουργείο παρακαλούσα την Παναγία να μου δώσει τουλάχιστον λίγα χρόνια ζωής ακόμη. Έστω δυο τρία, έτσι ένοιωθα, και ας έτρωγα μόνο ψωμάκι με ελιές. Όταν χάνεις την υγειά σου όλα γύρω σου φαίνονται περιττά.»
Ο Βαγγέλης δεν κινήθηκε δικαστικά ενάντια στον ουρολόγο του. «Δεν είμαι άνθρωπος υστερόφημος, μεγαλύτερη τιμωρία για μένα είναι οι τύψεις συνείδησης, αν πιστεύουν στον ιατρικό όρκο και στον άνθρωπο». Ούτε θέλησε να τον αντικρίσει κανένας στο πρώτο στάδιο του προβλήματός του «πέρα από δυο φίλους και των δικών του.» Τώρα, αποφασίζει να δημοσιοποιήσει την προσωπική του Ιστορία…
«Για να δώσω θάρρος σε όσους πάσχουν. Να τους δώσω δύναμη. Να μη τα βάλουν ποτέ κάτω, να είναι πάντα υποψιασμένοι με το θέμα της υγείας, να είναι λίγο προσεκτικοί με την επιλογή γιατρών και να πιστέψουν στον εαυτό τους. Η καλή ψυχολογία είναι το παν. Εμάς δυο ιατρικά λάθη σημάδεψαν την ζωή μας: ένα της περιπέτειας που σας διηγήθηκα και ένα που μείναμε χωρίς παιδί. Μα ας το αφήσουμε αυτό… είναι μια άλλη Ιστορία.»