Ζωή σαν σενάριο...
Όταν κάτι το έχεις μέσα σου, δεν υπάρχει τίποτα και κανένας που να μπορεί να σε σταματήσει. Να σε ανακόψει, ...μπορεί. Αλλά για λίγο. Μέχρι να σηκώσεις πάλι το κεφάλι ψηλά και να δείς πίσω από το σύννεφο, ξανά το όνειρό σου.
Ή πάλι, να αρπαχτείς από το όνειρό σου, το αφημένο σε μια γωνιά όπως η παλιά σου πανοπλία, για να δώσεις μαζί του μια μάχη μεγαλύτερη από όλες: Τη μάχη της ζωής.
Ακόμη και όταν όλα τα προγνωστικά είναι εναντίον σου και το μόνο πράγμα που έχεις για να παλέψεις, είναι το πείσμα σου, η πίστη σου στο θεό και η διάθεση να προλάβεις να ζήσεις το όνειρό σου.
Όποια και αν είναι η ηλικία σου, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει από τότε που...πρωτοκοιμήθηκες μαζί του, στο μαξιλάρι με το... κεντημένο «όταν ...μεγαλώσω», που σαν αυτό ποτέ στον κόσμο και άλλο κανένα.
Η κ. Ειρήνη Καραλή, είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που μιλώντας μαζί τους αφήνεις την θλίψη σε ένα συρτάρι και στρώνεις πάνω του ένα ωραίο μεταξωτό πανί που σε κάνει να βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι.
Είναι η γυναίκα που νίκησε τον καρκίνο του μαστού. Είναι ο άνθρωπος που σε αυτές τις μέρες του υλισμού και της ευτέλειας, διεκδίκησε το διακαίωμα στα γράμματα στα 50 της χρόνια καθισμένη στα θρανία του Γυμνασίου.
Είναι η μαθήτρια του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας, η μαθήτρια του Εσπερινού Λυκείου της Πάτρας, η φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών, η ώριμη συμμαθήτρια που λάτρεψαν οι συμφοιτητές της, η εθελόντρια δασκάλα που δακρύζοντας πήγε πέρυσι εθελοντικά να διδάξει στους μικρούς μαθητές του 19ου Δημοτικού Σχολείου Αγίας Βαρβάρας ενισχυτική διδασκαλία.
Αυτή που πάλεψε για τη ζωή με το όνειρό της και έκοψε το νήμα για τον εαυτό της, κοιτάζοντας πίσω της μια διαδρομή που της...
βγάζει το καπέλο.
Η κ. Ειρήνη Καραλή, η δασκάλα- πλέον- η εθελόντρια του Συλλόγου «Άλμα Ζωής», η εθελόντρια του Δήμου Πατρέων, η ευτυχισμένη γιαγιά, μου μιλάει για την ζωή της και μας ανοίγει ένα παράθυρο στην ελπίδα και τη δύναμη.
ΖΩΗ ΣΑΝ ΣΕΝΑΡΙΟ
Η κ. Ειρήνη γεννήθηκε στη Ναύπακτο. Οι συγκυρίες εκείνη την εποχή ήταν τέτοιες που δεν της επέτρεψαν να σπουδάσει πέρα από την τότε υποχρεωτική εκπαίδευση που έριχνε άγκυρα στην 6η τάξη του Δημοτικού.
«Το σχολείο ήταν όμως πάντα για μένα ένα παιδικό όνειρο» μου λέει. «Ήταν πάντα μέσα μου ένα μεγάλο πάθος και πάντα περίμενα πότε θα έρθει η στιγμή, πότε θα έχω την ευκαιρία να συνεχίσω.
Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει πάντα να βρίσκεται σε εγρήγορση απέναντι στα πάντα, στη ζωή και τη μόρφωση. Ο ρόλος του σχολείου δεν είναι μόνο να μεταβιβάζει γνώσεις αλλά και να γίνει μέσο επίλυσης προβλημάτων.
Για μένα η γνώση έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να λύσω προσωπικά μου προβλήματα» μου εφιστά την προσοχή, αλλά δεν την ρωτάω στην παρούσα φάση τι εννοεί.
Συνεχίζουμε τα του βίου της με τη σειρά.
Η κ. Ειρήνη τελείωσε το Δημοτικό. Στην συνέχεια, μεγαλώνοντας, έφυγε για το εξωτερικό.
«Εκεί επειδή όπως σας είπα είχα πάθος για να μάθω, εργαζόμουν και ταυτόχρονα τελείωσα ένα κολλέγιο για σχέδιο και φορέματα.
Δούλεψα κάποια χρόνια στο εξωτερικό και στη συνέχεια επέστρεψα στην Ελλάδα όπου και άνοιξα μια σχολή με κάμποσες κοπέλες στις οποίες δίδασκα σχέδιο για φορέματα. Πάλι δηλαδή βγήκε η δασκάλα από μέσα μου. Το είχα μεγάλο μεράκι».
Στο μεταξύ μετακόμισε στην Πάτρα, παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά και συνέχιζε να έχει την εκπαίδυση κάθε βράδυ...κάτω απο το μαξιλάρι, ένα όνειρο «που ίσως κάποια στιγμή....».
Ώσπου εκείνη η στιγμή ήρθε με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Διαγνώστηκε με καρκίνο του στήθους. Ένας καρκίνος επιθετικός που ήρθε να συνταράξει τη ζωή της.
«Έως τότε δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι εγώ μπορεί να πάθω κάτι τέτοιο», μου λέει.
«Αυτό με έκανε να αλλάξω εντελώς τον τρόπο σκέψης και την κοσμοθεωρία μου, να δω τα πράγματα με εντελώς άλλα μάτια.»
Τα χρόνια που έδινε τη μάχη για τη ζωή της έχοντας απέναντί της όλα τα ιατρικά δεδομένα και στο πλευρό της το θεό, τα παιδιά της και το πείσμα της για ζωή, η κ. Ειρήνη έσκαψε μέσα της και βρήκε ένα ακόμη χέρι να πιαστεί.
Το πάθος της να γίνει δασκάλα. Την ανάγκη της να αντιμετωπίσει μέσα από τη γνώση τη ζωή και να μάθει τα δικαιώματά της, τον εαυτό της.
Και έτσι, με ένα όνειρο στην τσέπη, το 2003 η κ. Ειρήνη, κάθισε στα θρανία του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας του Δήμου Πατρέων.
Θα έδινε μαζί τη μάχη για τα γράμματα και τη μάχη για τη ζωή της.
«Η αρρώστεια για μένα ήταν ένα ένα καταλυτικό σημείο για να συνεχίσω να κάνω όνειρα και να χαρώ τις χαρές της ζωής παρά τα προβλήματα. Να δω τη ζωή αλλιώς, γιατί μετά απο μια ασθένεια, όλα τα βλέπεις αλλιώς. Να ξεπεράσω τα όρια των δυνατοτήτων μου. Με τη συνεχή εκπαίδευση ως άτομο και ως μέλος της κοινωνίας αναπτύσσεις τα ενδιαφέροντά σου και τα πολλαπλασιάζεις σε όποιο σκαλοπάτι και αν βρίσκεσαι. Ποτέ δεν είναι αργά για να καλλιεργείς τις πνευματικές σου δυνατότητες.
Στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας υπήρχαν πολλοί συνομίληκοι αλλά κανείς με τον ίδιο στόχο. Οι περισσότεροι ήθελαν να πάρουν το χαρτί του Γυμνασίου για να το χρησιμοποιήσουν τις δουλειές τους για μισθολογική αναβάθμιση.
Η κ. Ειρήνη το ήθελε για να μορφωθεί, για να γίνει δασκάλα.
«Περάσαμε υπέροχα στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας» μου λέει. «Στη συνέχεια, όταν σκέφτηκα να πάω και στο Λύκειο δεν το πίστευε κανείς. Ξεκίνησα όμως για το Λύκειο με τον ίδιο ενθουσιαμό και παραπάνω. Στο Εσπερινό Λύκειο, τα παιδιά ήταν όλα πολύ μικρότερα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ότι έσβησαν απο τη σχέση μας τη διαφορά ηλικίας. Ότι με αγκάλιασαν. Ήταν υπέροχα παιδιά.
Πανηγύρισαν μαζί μου όταν κατάφερα να μπώ στη Σχολή, μια μέρα απο τις πιο σημαντικές της ζωής μου.
Φτάνοντας στο Πανεπιστήμιο, στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών, τα δυο της παιδιά είχαν μεγαλώσει και δεν είχαν την άμεση ανάγκη της.
Οι συμφοιτητές της; «Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Ποτέ δεν θα λησμονήσω τον τρόπο που μου φέρθηκαν αυτά τα παιδιά. Κάναμε μαζί ακόμη και ομαδικές εργασίες και ήταν σαν η διαφορά ηλικίας να ήταν αόρατη. Το 2012 πήρα το πτυχίο μου και πέρυσι πήγα για εθελοντική διδασκαλία στο 19ο Δημοτικό σχολείο της Αγίας Βαρβάρας για να κάνω ενισχυτική διδασκαλία τις απογευματινές ώρες σε παιδάκια που μένανε πίσω από τα άλλα στο σχολείο, σε παιδιά από φτωχές οικογένειες που δεν είχαν τη δυνατότητα να τα βοηθήσουν. Είχε φτάσει η μεγάλη στιγμή. Το όνειρό μου είχε γίνει πραγματικότητα» μου λέει φανερά συγκινημένη και ακόμη και τώρα εξακολουθεί να κλαίει όταν το θυμάται.
«Τώρα έχω δύο εγγονούλες δίδυμες. Θα αναλάβω την εκπαίδευσή τους» συμπληρώνει γεμάτη διάθεση για νέες διδασκαλίες.
Ο καρκίνος έχει μείνει πίσω.
«Πέρασαν πολλά χρόνια απο τότε και είμαι εντελώς καλά. Ο θεός με βοήθησε πρώτα. Προσευχήθηκα όταν το έμαθα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να παλέψω να σταθώ όρθια και να νικήσω.
Το μεράκι της γνώσης η κ. Ειρήη το μετέδωσε στην κόρη της η οποία είναι γιατρός, επίκουρος καθηγήτρια, σε μεγάλο Πανεπιστήμιο της Αμερικής.
«Ο γιος μου αγαπούσε τη χειρονακτική εργασία. Μπήκε στο Μαθηματικό Πάτρας, αλλά δεν το αγαπούσε και μου λέει άδικα χάνω το χρόνο μου δεν μπορώ. Λογικεύτηκα και εγώ που επέμενα και τα πΑράτησε στο δεύτερο έτος. Τελείωσε σχολή ψυκτικών και έγινε ένας τέλειος ψυκτικός. Έτσι είναι, ο καθένας πρέπει να κανει αυτό που θέλει, που του αρέσει»
Η κ. Ειρήνη έγινε εθελόντρια στον Δήμο Πατρεων αλλά και εθελόντρια στο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο του μαστού «Άλμα Ζωής».
«Σε κάνει ανώτερο άνθρωπο το να βοηθάς και να προσφέρεις» μου λέει "και το κατάλαβα αυτό στην αρχή όταν ζήτησα βοήθεια για αυτό που μου είχε συμβεί. Το πιο σημαντικό είναι να μην είσαι μόνη σου. Και όπως λέει και ο ποιητής, «ο άνθρωπος που είναι αναγκασμένος να υποφέρει μόνος του μια κακοτυχία είναι άτυχος και ο άνθρωπος που δεν έχει κάποιον να μοιραστεί την ευτυχία του δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος».
Ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα. Το λέει μια δασκάλα με το Δ κεφαλαίο. Μια δασκάλα που με συγκίνησε.